Poreklo stanovništva sela Lepčince, Grad Vranje – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Lepčine je planinsko selo; leži na zemljištu ispresecanom dolinama, ogolićenom i dosta nerodnom. Okolna naselja su: Kopanjane, Margance i Ćurkovica.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće sa izvora-kladenaca, koji nose nazive: Studeni Kladenac,Češma, Belčinski Kladenac i dr.

Zemlje i šume.

Krajevi  - potesi oko sela nose ove nazive: Garvanica, Bukovac, Širina, Čuka, Poljana, Vojvodina, Trešteno Drvo, Goliševac, Jazvinje, Golema Padina, Dinijac i Selo.

Tip sela.

Lepčince je selo razbijenog tipa. Deli se na mahale čija su međusobna odstojanja znatna. Desno od Lepčinske Reke (staro ime Tetinska Reka) su mahale: Mišinska, Vučinska, Stanojinska i Jerska. Leve od reke je mahala Rošaci. U svakoj mahali žive stanovnici jednog roda.

Lepčince je 1955. godine imalo ukupno 53 domaćinstva.

Postanak sela i strine.

Ostaci starina ukazuju da je ovde postojalo neko staro naselje. Starine se nalaze na messtu Selo. Tamo su njive i seosko groblje. U njivama se izoravaju: „zidovinke, zgurija, kovačka ognjišta“ i drugo. Po pričanju, starine su ostale od sela prednjeg naroda („stari narod sve uzumreja“). Niže potesa Selo, kraj Lepčinske Reke je stara crkva u ruševinama, pored imanja Stojana Pešića. Stanje ruševina je takvo da se vidi kako je postavljena u pravcu istok-zapad. Dužina joj iznosi oko 12, širina oko 3 m. Očuvani zidovi mestimično su visoki 3 metra. Za izradu zidova upotrebljavan je kamen lepljen malterom. U zidovima se poznaju niše. Natpisa nema ali s vidi da je bilo fresaka. Od meštana se može čuti da je crkva porušena kada je uništeno selo u Selištu. Izgleda da rušenje nije bilo davno. Oko Crkvišta se poznaju stari grobovi urasli u trnje i šumi. Na jednom nadgrobnom krstu postoji oštećen stari srpski natpis. Kod ove crkvine meštani se skupljaju na Spasovdan, kada je seoska slava.

Današnje Lepčince osnovala su tri brata – Vuča, Miša i Stanoja. To je bilo krajem XVIII veka, pre oko 160 godina. Braća su došla iz sela Nerava u Gornjoj Pčinji. Ovde ih je „na prazninu“ uputio vranjski paša, svakako Mehned-paša, umro 1826. godine. Svaki brat zauzeo je dosta zemlje „kude da napravi kuću“; tako su osnovali tri posebne mahale: Vučinsku, Mišinsku i Stanojinsku. Kasnije su se doselili pripadnici roda Jerci.

U Lepčincupostoji manastir Sv. Pantelejmona, verovatno sagrađen u XIX veku. Izgleda da je pre toga tu bila ruševina nekog starog hrama. Manastir se nalazi na kraju sela, u  mahali Jerci, prema susednom Kopanjanu. Raspolaže sa oko 6 hektara zemlje, šumom, a do skora je imao dosta žive stoke – ovaca, volova i konja. U njemu stalno boravi jedan kaluđer. Na dan Sv. Pantelejmona kod ovog mansatira priređuje se veliki sabor – traje dva dana i jednu noć. Godine 1944. Bugari su zapalili dva manastirska konaka i druge manastirske zgrade u okvira u manastiru.

Poreklo stanovništva.

U Lepčincu su rodovi:

-Vučinci, Mišinci i Stojanci – slave Nikoljdan. Potiču od pomenute braće: Vuča, Miše i Stanoja. Doselili su se pre oko160 godina iz Nerava i Gornjoj Pčinji. Stojan, 67 godina – Tasa – Peša – Cvetko – Stanoja, jedan od braće koji se doselio. Stanoje je imao sinove – Cvetka, Janka i Stojana.

-Tošaci, Vavedenje, su grana roda Mišinci.

-Jerci, Đurđic, su se doselili posle prednjih rodova. Za njih se kaže da su „iz nekog kosovskog sela Jerova“. Meštani kažu: „Sigurno i oni dobegli zbog krivice, pa ih ovde naselio paša“.

Iseljenici.

-Jerci, dve porodice su se iselile u Vranje.

-Mišinci, tri porodice su se iselile u Vranje.

-Vučinci, jedna porodica živi u Nišu, druge njihove porodice žive u prešrvskim selima Orahovici i Trnavi.

-Čifčilarci žive u Dekutincu kod Vladičinog Hana.

-Đorinci su se iselili u selo Đorinci pored Južne Morave. Grana su od roda Jerci. Tamo su prešli pre 115 godina.

-Rošanci i Paunci su se iselili u Milanovo.

Iz Lepčinaca ima iseljenika i u Preobraženju.

-Dimitrijevići, grana roda Rošaci (ili Tošaci), su se iselili u Reljan kod Preševa.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“ nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Lepčince (Vranje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Gornje Punoševce (po knjizi Punuševce), Grad Vranje – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Pčinja“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih u leto 1949. i 1950. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Selo je izrazito planinsko; leži na jugoistočnoj padini planina Motina, na zemljištu visokom oko 1100 metara. Susedna sela su: Punošvece u slivju Južne Morave na zapadu, Margance na jugu, Barelić na severu i Koćura na istoku.

Vode.

Voda za piće dobija se sa izvora, od kojih neki leti presušuju. Poznatiji izvori su: Golem Kladenac, Simonovski Kladenac, Lekovita Voda i Češma.

Zemlje i šume.

Oko sela su potesi sa njivama, pašom i šumom. Zovu se: Barski Dol, Šugina Bara, Motino, Selište, Rija, Gradobija, Manastirište, Struganica, Grabanovo Gumno i Lekovita Voda.

Tip sela.

Punoševce je selo razbijenog tipa i podeljeno je na Gornju ili Barlinsku i Donju ili Simonovsku Mahalu. Rastojanje između mahala iznosi oko 500 metara. Mahale se dele na manje rodovske grupe kuća.

Ukupno u selu ima šest rodova i 28 domaćinstava, prema podacima iz 1949. godine.

Postanak sela, prošlost i starine.

Pisani pomen o Punoševcu očuvan je u pomeniku manastira Prohora Pčinjskog. U navedenom pomeniku selo ja zapisano kao Plioševci.

U selu postoji Selište, koje leže između mahala. Ono spada u stara selišta; na njemu je nekada bilo selo čiji su se stanovnici kasnije iselili. Današnji meštani ne znaju kada je i zbog čega staro selo uništeno.

Naziv Manastirište odnosi se na potes koji leži na granici atara između Punoševca i slivu Pčinje i susednog Punoševca u slivu Južne Morave. Tu je nekda bio manastir. Ranije su se meštani okupljali na Manastirištu i palili sveće. Od 1878. do 1912. godine preko Manastirišta vodila je granica između Srbije i Turske.

Današnje selo su osnovale, odnosno obnovile, tri ili četiri porodice, za koje se ne zna da li su starinačke ili doseljene. Među njima su bili preci današnjih rodova: Simonoski, Selištarci, Miajlinci i dr.

U Punoševcu, na jugozapadnoj strani, postoji crkva posvećena Sv.Đorđu – u Barlinskoj Mahali. Crkva je iz 1827. godine i oko nje se nalazi groblje današnjih stanovnika. Pre toga na ovom mestu je bilo Crkvište.

Iz pčinjskog Punoševca bilo je čestog iseljavaanja posle 1878. godine. Zbog toga se u selu danas vide mnoge ruševine od kuća pojedinih iseljenika.

Poreklo stanovništva.

Rodovi su:

-Simonoski, Aranđelovdan. Neki misle da su oni starinci. Jedna njihovo porodica se 1949. godine iselila u Karavukovo – Bačka.

-Selištarci, Nikoljdan. Kako su živeli na Selištu, moguće je da su starinci.

-Miajlinci, Aranđelovdan, ne znaju za svoje poreklo. Pre tri godine jedna njihova porodica prešla je u „Gnjilansko“.

-Zlatkovi, Aranđelovdan, ne znaju za svoje poreklo. Jedna njihova porodica nedavno se iselila u Banat.

-Deda-Petkovi, Aranđelovdan, ne znaju za svoje poreklo. Jedna njihova porodica se skoro iselila u Banat.

-Lisjaci, Aranđelovdan, ne znaju za svoje poreklo. Kuće su im blizu Koćurske Reke. I pored udaljenosti smatraju se da žive u Barlinskoj Mahali.

Rodovi koji imaju istu Krsnu slavu ne stupaju u bračne veze.

Seoska slava je Đurđevdan.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Pčinja“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih u leto 1949. i 1950. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Gornje Punoševce (Vranje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Donje Punoševce (po knjizi Punuševce), Grad Vranje – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Selo je izrazito planinsko; leži na jugozapadnoj padini Motina, na granici Vranjske Kotline i Gornje Pčinje. Okolna naselja su: Punoševce u Gornjeoj Pčinji, Ćurkovica, Margance i Lepčince.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće sa izvora-kladenaca. U selu ima i dva bunara.

Zemlje i šume.

Oko kuća su potesi sa njivama, pašom i bukovom šumom. Njihovi nazivi su: Motino, Manastirište, Trešteni Kamen, Padine, Ornica i Kolibe.

Tip sela.

Punoševce je selo razbijenog tipa. Deli se na mahale Dolinarci i Leskovica. U prvoj mahali su kuće rodova Čakrlinci, Bivolarci, Mezdrajci i Goginci. U drugoj mahali su kuće rodova Bulimačovci, Zeljanci i Sakamlici.

Ukupno je u selu 1955. godine je bilo ukupno 21 domaćinstava.

Postanak sela i prošlost.

Punoševce u slivu Južne Morave osnovano je pre oko 170 godina. Osnivač sela bio je Vučko, predak današnjeg roda Bulimačovci. Vučko je živeo u nižem seli Krševici. Njemu je tamo „doodija neki Arnautin kod ženu“. Za njim, iz nekog nižeg sela, došli su preci današnjeg roda Čakrlinci.

Potes Manastirište, pod pašom i oranicama, je na granici atara između Punoševca u slivu Južne Morave i Punoševcu u Slivu Pčinje. Preko njega je vodila srpsko-turska granica. Priča se da je tu nekada bio manastir.

Punoševce u slivu Južne Morave i susedno Punoševce u slivu Pčinje do 1878. godine činili su jedno naselje. Pomenute godine grebenom Motina bila je povučena srpsko-turska granica i od tada se oni smatraju kao dva posebna sela. Da bi se međusobno razlikovali, od 1878. do 1912. godine sela su se zvala Srpsko Punoševce u Vranjskoj Korlini i Tursko Punoševce u Gornjoj Pčinji.

Na grebenu Motina mestimično se poznaju šančevi i zidovi od karaula. To su ostaci od ranije tursko-srpske granice. Do 1912. godine preko ovog sela bilo je razvijeno krijumčarenje; iz Turske su stanovnici dobavljali so, šećer, pamuk – a iz Srbije u Tursku su švercovali oružje, maslo, sekire, raonike i dr.

Seoske slave su Đurđevdan (po crkvi u pčinjskom Punoševcu) i Spasovdan. Spasovdan se slavi odnedavno; jedne godine „tepao grad i zato se zavetili“. O seoskim slavama priređuje se sabor na mestu Kolibče.

Do 1878. godine groblje ovog sela bilo je u Pčinjskom Punoševcu. Od tada se sahranjuju u groblju sela Marganca.

Poreklo stanovništva:

U Punoševcu su ovi rodovi:

-Bulimačovci, Aranđelovdan, su doseljeni krajem XVIII veka iz nižeg sela Krševice. Milan, 78 godina – Stojan – Staja – Veličko – Vučko, koji se doselio. Neki njihovi istoimeni rođaci iz Krševice preselili su se u Vranje.

-Čakrlici i Bivolarci, Aranđelovdan, ranije su činili jedan rod. Doselili su se iz nekog sela u niziji.

-Zeljanci, Aranđelovdan, su grana od Bulimačovci. Neki njihov predak „uzeo je ženu Mezdrajku“ (iz Mezdraje u Gornjoj Pčinji) i po njoj dobili prezime.

-Goginci, Aranđelovdan, su se doselili pre 1878. godine iz pčinjskog Punoševca.Tamo imaju rođake.

-Sakamilici, Aranđelovdan. Vreme i mesto isto kao kod roda Goginci.

Iseljenici.

-Punuševčani žive u Srednjem Selu iznad Vranjske Banje.

-Goginci i Kalanci su se iselili u Dejance – Gornja Pčinja.

-Stamenkovići su se iselili u Gramadu kod Preševa.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“ nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Porekloprezimena, sela Donje Punoševce (Vranje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Margance, Grad Vranje – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Margance leže pored stare srpsko-turske granice. Kuće su raspoređene po zemljištu u izvorištu Marganske Reke, koja postaje od tri potoka: Balinačkog, Preslapskog i Ružinskog. Susedna naselje su: Margance u slivu Pčinje, Lepčince i Punuševce.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće sa potoka i izvora. Poznatiji izvori su: Vaganče, Tamnjanuga i dr.

Zemlje i šume.

Potesi na ataru nose ove nazive: Poljakov Čukar, Pojište, Ržište, Stamenkov Čukar, Rbina, Pločak, Sv. Trojica, Preslap i Ćajin Krst.

Tip sela.

Margance je selo razbijenog tipa i deli se na mahale čija su odstojanja znatna. Mahale su: Balinica, Ržište i Lingurska.

Margance je 1955. godine imalo ukupno 19 domaćinstava.

Postanak sela i prošlost.

Margance u slivu Južne Morave osnovno je krajem XVIII ili početkom XIX veka. Osnivači su bili preci rodova Šodinci i Lingurci. Godine 1878. u Margance su došli drugi rodovi. Margance u slivu Južne Morave i susedno Margance* u slivu Pčinje do pomenute godine činili su jedno naselje. Tada je preko njegovog atara povučena srpsko-turska granica, koja je selo razdvajala na dva dela. Margance u Gornjoj Pčinji, koje je veće, počelo se zvati Tursko a Margance u Vranjskoj Kotlini počelo se zvati Srpsko. Kao posebna naselja ona su ostala i po oslobođenju 1912. godine.

*Margance u slivu Pčinje pripada opštini Trgovište.

Seoska slava je Sv. Trojica. Groblje ovog sela je zajedničko sa grobljem Marganca u Gornjoj Pčinji i Punoševca u slivu Južne Morave. Nalazi se na temenu razvođa, kojom je vodila granica između Srbije i Turske.Tu su ranije bili stari grobovi. Do groblja je mesto Ćajin Krst.

Potes Sv. Trojice je uzvišenje iznad sela. Tu je jedan stari hrast i kapelica sagrađena 1950. godine.

Poreklo stanovništva.

Rodovi su:

-Šodinci, Nikoljdan, su doseljeni odnekuda.

-Lingurci, Aranđelovdan. Rod je osnovao neki deda Stoša. Ne zna se odakle je bio doseljen.

-Čorbinci, Sv. Alimpije Stolpnik. Pre oko sto godina iz Šajinca u Gornjoj Pčinji prešli su u pčinjsko Margance. Doselio se predak Veličko: Zdravko, 37 godina – Jefta – Stanko – Veličko. Godine 1878. godine prešli su u Margance u slivu Južne Morave.

-Anđelkovci, Sv. Alimpije Stolpnik, činili su jedan rod sa Čorbincima.

-Milkovci, Nikoljdan, potiču od pretka Anđelka. On se doselio krajem XVIII veka iz Romanovaca u Skopskoj Kotlini: Stojko, 78 godina – Toma – Raša – Stojko – Anđelko. Anđelko je u Romanovcu „utepao Turčina“ i zato je došao u Vranje. Vranjski paša uputio ga je da se naseli u pčinjsko Margance, jer je tamo bila „pustinja“. Godine 1878. prešli su u Margance u slivu Južne Morave.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“ nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Margance (Vranje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Crni Lug, Grad Vranje – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Crni Lug leži na suvoj i plitkoj dolini usečenoj u zoni brežuljkastog zemljišta. Okolna naselja su: Rataje, Aleksandrovac, Donje Žapsko i dr.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće iz bunara.

Zemlje i šume.

Oko Crnog Luga je obrađeno zemljište. Potesi su: Selište, Zavet, Lojze, Bara, Baldžika, Cepište, Gamilica, Rupa, Ržište i Bunarki.

Tip sela.

Crni Lug je selo zbijenog tipa. Deli se u tri dela. U svakom delu nalaze se kuće jednog roda. Zbog toga se ti delovi zovu po rodovima.

Crni Lug je 1955. godine imao ukupno 78 domaćinstava.

Postanak i ime sela, starine i prošlost.

Selište leži pored Južne Morave. Tamo su livade a ostataka od starina nema. Veruje se da je Selište bilo „malo selo“. Nekada je u tom selu „tepala čuma“ i od nje su se preživeli stanovnici raselili.

Ispod crnog Luga, na daljljini od 1000 metara je crkva Sv. Bogorodice. Ona se računa kao ratajska, Crkva je građena pre 80 godina.

Današei Crni Lug osnovale su tri doseljeničke porodice. Prilikom osnivanja, pre oko 180 godina („tada se narod zapativao“), zemlja je bila zatečena  obrasla šumom. Veruje se da je po toj šumi dobilo ime današnje selo. Od svake doseljene porodice namnožio se po jedna rod. Tu sz: Cekarci, Tikvarci i Arbalici. Drugih doseljenika u ovom selu nije bilo. Pred kraj turske vladavine najplodnija zemlja Crnog Luga („Morava“) bila je čiflik-sahibijska. Vlasnik je bio Sulejman-beg sa sedištem u Rataju. Po oslobođenju zemlju su otkupili meštani Crnog Luga i iz okolnih naselja. Zbog toga je granica atara na zapadnoj strani dosta nejasan.

Groblje Crnog Luga i Rtaja nalazi se oko crkve. Pre nego što je sagrađena pomenuta crkva koristili su groblje u susednom Aleksandrovcu.

Seoska slva je Đurđevdan. Proslava se vrši na mestu Zavet. Crkvena slava je Mala Gospojina.

Poreklo stanovništva.

U Crnom Lugu, kako je pomenuto, stanovnici pripadaju rodovima:

-Cekarci, Nikoljdan;

-Tikvarci, Aranđelovdan i:

-Arbalici, Aranđelovdan. Preci ovih rodova doselili su se u drugoj polovini XVIII veka. Neki misle da su se oni doselili iz sela koje je bilo na Selištu. Po svemu sudeći oni su starinci u Vranjskoj Kotlini.

Iseljenici:

-Arbalici žive i u Donjem Neradovcu. Biće da su grana istoimenog crnoluškog roda, jer imaju istu Krsnu slavu.

-Stana Jordanova iz Crnog Luga prešla je u Donji Neradovac.

Ima još iseljenika iz ovog sela; oni se prelazili u okolna sela kao domazeti.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“ nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Crni Lug (Vranje) appeared first on Poreklo.

Saradnik portala Poreklo doc. dr Radmilo B. Pekić, sa odeljenja za istoriju Filozofskog fakulteta Univerziteta u Prištini (privremeno izmeštenog u Kosovsku Mitrovicu) napisao je niz vrednih naučnih radova, koje smo uvrstiti u našu digitalnu biblioteku.

Studije možete pročitati preko sledećih veza:

Radmilo B. Pekić - Vrm i tvrđava Klobuk od najranijih pomena do pada pod tursku vlast

Radmilo B. Pekić - Maleševci in Bileća`s Rudine (na engleskom jeziku)

Radmilo B. Pekić - Herak Milošević - kramar Maleševac

Radmilo B. Pekić - Pisani pomeni manastira Tvrdoš iz XV vijeka

The post Novo u digitalnoj biblioteci: Naučni radovi Radmila D. Pekića o Hercegovini appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Barelić,  Grad Vranje – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Pčinja“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih u leto 1949. i 1950. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Selo je u blizini ranije srpsko-turske granice. Ono je izrazito planinsko naselje i leži u gornjem delu Koćurske Reke. Četiri seoske mahale su na desnoj dolinskoj padini a dve na levoj. Oko Barelića su sela: Nova Brezovica sa severa, Koćura sa jugoistoka i Punoševce sa juga.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće sa izvora, od kojih su poznatiji: Virovi, Korito, Zarbina Rupa, Trajkovo Kladenče, Studenjak i dr.

Zemlje i šume.

Topografski nazivi za delove atara sa njivama, pašom i šumom su: Sveti Ilija, Anđelovo Gumno. Stojanovo Gumno, Motino, Zagradeno, Ključ, Ajdučka Dolina, Poljana, reka, Staljevac, Ostrila, Prdi Buka, Maglica, Garinke, Ramnjak, Gliarnica i Jastrebac.

Tip sela.

Barelić je selo razbijenog tipa. Deli se na mahale, koje se zovu: Milosavska, Barbinska, Pavlovska, Zlatanova, Anđelinska i Jovinska Mahala. Nazivi mahala su po rodovima a odstojanje između najbližih iznosi frtalj časa hoda.

Ukupno u selu ima 7 rodova u 22 domaćinstva - prema podacima iz 1949. godine.

Ime sela, prošlost i starine.

U sredini sela, neposredno pokraj Koćurske Reke iskopavaju se „duvarine“ od kuća i vodenica. Zidovi su bili od kamena. Tu je nekada bilo selo, ali se o tome ništa konkretno ne zna.

Više Barelića, na severnoj strani atara, nalazi se mesto Sveti Ilija. Tu su ranije meštani otkopavali cigle široke oko 40 santimetara. Opšte je predanje da je na ovom mestu bio stari manastir, kasnije od strane Turaka porušen. Manastir je imao vodenicu i imanje. Rušenje manastira izgleda nije bilo davno. Stanovnici iz okolnih pčinjskih i vranjskih sela uvek su se skupljali na sabor oko manastirišta na dan Sv. Ilije.

U Bareliću je ranije napasana stoka meštana Viševca u Vranjskoj Kotlini. Stoka je napasana na spahijskom imanju, koju su posle vlasnici prodali stanovnicima iz Barelića.

Sve kuće u Bareliću je 1943. godine spalila bugarska vojska. Zbog toga su u ovom selu sve kuće nove.

J. H. Vasiljević ističe da je naziv sela Barelić „postalo od ličnosti“.

Poreklo stanovništva.

Svi seoski stanovnici potiču od doseljenika.

Rodovi su:

-Jerci, Nikoljdan, su prvi seoski doseljenici. Zahvatili su najbolju zemlju. Poreklom su iz kraja između Laba i Ibra. Osnivač roda Kostadin najpre je u Goenju Pčinju vozio i prodavao katran; posle toga je na mestu Sveti Ilija otvorio han i stalno se naslio u Bareliću. Ovde žive od kraja XVIII veka. Kostadin je uživao veliki ugled kod vranjskog paše. Od ovog roda postoje iseljene porodice u Jelašnici kod Surdulice, u jablaničkom selu Kljajiću i u Trnavi  kod Preševa.

-Barbinci, Aranđelovdan, su doseljeni posle prethodnih. I oni su zahvatili dobru zemlju u selu. Poreklom su iz sela Zarbinca odakle su došla braća Stevan i Anđele. Oni potiču od Stevana. Ovde žive oko 160 godina. Imaju iseljenih porodica u Predejanu i drugim mestima.

-Anđelinkovci, Aranđelovdan, imaju isto poreklo i vreme doseljena kao i Barbinci. Ovi potiču od pretka Anđela, koji je bio brat osnivaču roda Barbinci: Stojan, 38 godina – Arso – Peša – Stoša – Mladen – Anđel, koji se doselio. Imaju iseljenike u Kumarevu kod Vranja, Slatini kod Gnjilana, Donjem Mladenovcu (gde su izumrli) i Kragujevcu (sada se „izgubili“).

-Kosovci ili Jovinci, Nikoljdan, su poreklom sa Kosova. Ovde su došli kada i prednji rodovi. Ima ih iseljenih u Miratovcu i Letevici – Đorđevići – kod Preševa i Karavukovu – Bačka. Pripadnici ovog roda su poznati kao „krupni ljudi“.

-Pavlovci, Aranđelovdan, su poreklom iz nekog sela u krivopalanačkom kraju. Bežeći od Turaka najpre su došli u Trgovište, potom u Zlatokop (Vranjska Kotlina) a odatle prešli u Barelić. Ovde se doselio osnivač roda Mitar pre oko 165 godina: Ilija, 45 godina – Anđele – Stoša – Pavle (po kome su dobili ime) - ? – Mitar, koji se doselio. Imaju iseljenih porodica u leskovačkom kraju i Vojvodini.

-Zlatanovi, Aranđelovdan, su ogranak roda Pavlovci. Za vreme Turaka neke porodice su se iselile u leskovački kraj.

-Milosavci, Nikoljdan, ne znaju za svoje poreklo. Ima ih iseljenih u Slatini – Gnjilane i u Karavukovu – Bačka.

Iseljenici.

Osim pomenutih rodova, koji imaju iseljenike, iz Barelića ima i drugih iseljenih stanovnika. To su:

-Dininci su se iselili u Nastavce kod Vranja. Njihovo pravo poreklo je iz okoline Ćustendila. Odatle su došli u Barelić pa potom otišli u pomenuto selo.

Seoska slava je Ilindan.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Pčinja“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih u leto 1949. i 1950. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Barelić (Vranje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Nova Brezovica,  Grad Vranje – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Gornja Pčinja“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih u leto 1949. i 1950. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Nova Brezovica je izrazito planinsko selo, jer leži na zemljištu visokom od 1100 do 1200 metara u izvorištu Koćurske Reke. Susedna naselja su: Koćura na jugoistoku, Barelić na jugozapadu i Stara Brezovica na severoistoku. Od 1878. do 1912. godine Nova Brezovica je bila pored srpsko-turske granice.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće iz mnogobrojnih izvora.

Zemlje i šume.

Topografski nazivi za potese su: Kriva Padina, Ključ, Gramada, Gradište, Gradišta Dolina, Kale, Ramni Rid, Suva Buka, Čivlak, Ogoreli Rid, Žežnica i Selište.

Tip sela.

Nova Brezovica je selo razbijenog tipa i podeljeno je na dve mahale međusobno udaljene oko pola sata hoda. Kuće u mahalama su rasturene bez reda i na vrlo različitim rastojanjima.

U selu ima 11 rodova u 40 domaćinstava, prema podacima iz 1949. godine i to u Maćanskoj – 19 kuća i Čifčijskoj – 21 kuća.

Starine i prošlost.

Na ataru u zapadnom delu sela postoje mesta Gradište i Kale – bez ostataka starina. Između mahala nalazi se potes Selište za koje ne postoje nikakva predanja.

Pre doseljavanja današnjih rodova seoski atar neko vreme je bio „pust“. Zbog toga su ovdašnju najbolju zemlju tada prisvajali Turci iz Vranja. Poslednji od Turaka, koji se pamte, bili sz braća Ljatif-aga i Emin-aga. Oni su do 1878. godine živeli u Vranju, pa posle prešli u Preševo. Njihov prostrani čiflik u Novo Brezovici održao se do 1909. godine. Zemlju su obrađivali meštani - čifčije. Pomenute godine vlasnici su čiflik prodali, te se na tom mestu od tada razvila današnja Čiflijska Mahala.

Do 1878. godine naselje Nova Brezovica u slivu Pčinje i susedna Stara Brezovica u slivu Južne Morave činili su jedno selo pod imenom Brezovica. Pomenute godine granica između Srbije i Turske povučena je preko atara Brezovice, koja je selo podelila na dva dela; na deo pod Turskom – tada nazvan Turska Brezovica i na deo u Srbiji – tada nazvan Srpska Brezovica.

Nakon 1912. godine oba pomenuta naselja ostala su i dalje kao posebna sela, ali ponovo pod izmenjenim imenima; Turska Brezovica, zbog rasta novijih rodova, nazvana je Nova Brezovica a Srpska Brezovica dobila je naziv Stara Brezovica.

Godine 1944. bugarska vojska je zapalila sve seoske kuće izgrade, koje su danas obnovljene.

Poreklo stanovništva.

Svi stanovnici su doseljeni. Njihovi rodovi su:

-Maćanci, Aranđelovdan. Neki za njih kažu da su poreklom iz Mata u Albaniji. Imaju jednu iseljenu porodicu u okolini Vršca.

-Dolarci, Aranđelovdan, ne znaju za svoje poreklo. Imaju jednu porodicu iseljenu u okolinu Vršca.

-Kaliperci, Aranđelovdan ne znaju za svoje poreklo. Neki misle da su oni iz sela Crnog Vrha u Vrnjskoj Kotlini. Imali su pretka koji je nosio bele čakšire i belo džube, te su ga zvali „Kaliperac“, po čemu su dobili prezime. Dve njihove porodice su iseljene u Vranje.

-Mirdžinci, Aranđelovdan, ne znaju za svoje poreklo. Jedna njihova porodica se iselila u Vranje a jedna posle 1918. godine iselila su u Metohiju odakle su se morali vratiti u toku Drugog svetskog rata, te sada žive u Novoj Brezovici.

-Zlatanovi, Nikoljdan, ne znaju za svoje poreklo. Godine 1947. sinovi su se iselili u okolinu Vršca a roditelji ostali ovde.

-Jankovci, Nikoljdan, ne znaju za svoje poreklo. Sve njihove porodice su se nedavno iselile  u Vojvodinu.

-Zlatanovići, Aranđelovdan, su se doselili iz Stajevca u ovoj oblasti. I tamo su bili doseljeni. Ovde je pre oko 80 godina došao ded današnjih stanovnika – Zlatan. On je najpre radio na imanju turskih posednika, pa je kasnije neke njive kupio a neke iskrčio. Jedna porodica se iselila uokolinu Vršca.

-Deda-Mladenovci, Nikoljdan, doseljeni su iz susedne Koćure 1879. godine. U Koćuri imaju istoimene rođake. Prava starina im je iz Orahovca kod Preševa. Uovom rodu postojala je zadruga sa 21 čeljadi.

-Ljubaci, Nikoljdan, su ogranak prethodnog roda. Doselili su se iz Koćure. Dalje poreklo im je iz Orahovca kod Preševa.

Pripadnici rodova Maćanci i Dolarci žive u Maćanskoj a ostali u Čifčijskoj Mahali.

Za verske potrebe meštani koriste crkvu u Punoševcu.

Iseljeni rodovi.

-Brezovački ili Stamenkovići žive u Velikom Rajincu kod Preševa. Tamo su došli iz Nove Brezovice po oslobođenju od Turaka.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Gornja Pčinja“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih u leto 1949. i 1950. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Nova Brezovica (Vranje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Koćura,  Grad Vranje – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Gornja Pčinja“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih u leto 1949. i 1950. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Koćura je planinsko selo i vezano za prostrano zemljište na levoj strani Koćurske Reke, pritoke Pčinje. Najbliža naselja su: Barelić na severozapadu, Crnovac na jugu i Novi Glog na istoku.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće sa izvora i česama. Poznatiji su: Pojište (tri izvora), Sipišljiv Izvor, Bogdanska Češma, Dvojanke, Ilijina Košara i drugi izvori.

Zemlje i šume.

Nazivi su potese su: Čukar, Ledinje, Ploštak, Poljana, Zdravči Rid, Koćurska Planina, Sokolac, Borova Čuka, Vrla Strana, Gradište, Zli Dol, Belo Drvo, Javor, Preslop, Bare, Borovac, Gusti Šib (sada njive), Kornovo Pad, Čuka Krs, Ramna Kočina, Straža, Bežanište, Pusta Ornica, Prekop, Memin Dub i Izeirov Grob.

Tip sela.

Selo je podeljeno na mahale, koje su jedna od druge udaljene po 1500 i više metara. Mahale nose ove nazive: Bogdanska, Deda-Stojkovska, Borovačka i Donja Mahala. U mahalama su kuće većinom grupisane u manje grupe, koje leže na odstojanju od po 100 do 300 metara. Te grupe se nastale deljenjem zadruga.

Koćura, prema popisu iz 1949. godine, ima ukupno 8 rodova u 155 domaćinstava. Glavni deo sela predstavlja Bogdanovska Mahala.

Postanak sela, starine i prošlost.

Gradište se nalazi u južnom delu atara. To je manje uzvišenje na kome je bio „grad“. Ranije su meštani nalazili ostatke od zidova („duvarine“), bunar i otkopavali su “pari starovremski“. Na mestu gde je bilo naselje sada su uglavnom njive.

Postoji predanje da su u ovom selu najpre živeli stari srpski stanovnici. Njih je kasnije iselila „neka druga vera“. Od starih stanovnika potiču žrvnji, veliki zemljani ćupovi („kao kace“), ostaci ognjišta i vodenica. Te starine meštani iskopavaju na više mesta. Naziv Radičeva Bara neki navode da je nastao po čoveku, koji je pripadao pomenutim starim stanovnicima.

J. H. Vasiljević slušao je da Koćura ima i crkvinu. Od kako se zna ona je na razvalinama. Hram crkve je bio posvećen Sv. Đorđu.

Postoji predanja da su ranije na ataru Koćure živeli Juruci. Oni su bili malobrojni, pa kada su se preci današnjih doseljenika srpskih rodova „zapatili“, oni su Juruke „so sila“ isterali, a neke su u gonjeenju stigli na potesu Pusta Brezovica i tu ih pobili. Topografski naziv Memin Grob na koćusrkom ataru ostao je po nekom Juruku.

Današnje selo osnovali su doseljeni rodovi pre oko 190 do 200 godina. Najpre je selo brojalo „tri kuće“, pa se priraštajem i doseljavanjem Koćura razvila u jedno od najvećih pčinjskoh naselja. Prvi doseljenici bili su iz sela Koćina kod Kumanova. Oni su, po selu u starini, novom naselju dali naziv Koćura. Najstariji seoski kraj je Donja Mahala, jer su nju osnovali prvi doseljenjnici. Kasnije su se neki meštani odatle razišli i osnovali ostale seoske mahale.

Topografski naziv Izeirov Grob odnosi se na mesto gde je bio ubijen i sahranjen nekadašnji seoski poljak.

Za vreme okupacije u Drugom svetskom ratu bugarska vojska zapalila je u Koćuri 40 srpskih kuća i streljala oko 40 muškaraca. Danas su sve zapaljene kuće obnovljene.

Poreklo stanovništva.

Svi stanovnici potiču od doseljenih predaka. Rodovi su:

-Deda-Stojkovci, Nikoljdan, su prvi doseljenici. Za njih se kaže da su došli iz Koćina kod Kumanova. U Koćuri žive od pre oko 195 godina. Mladen, 75 godina – Stojilko – Stanko - ? – Stojko, osnivač roda koji se doselio. Imaju iseljenike u okolini Leskovca, Bujanovca i Kumanova.

-Bogdanci, Nikoljdan, su – neki za njih kažu – doseljeni iz sada sela Končulja kod Gnjilanaa. Pomenuto selo pre doseljenja Arbanasa, pre oko 180 godina, bilo srpsko naselje. Bogdanci u Koćuri žive od kraja XVIII veka. Imaju iseljenih porodica u okolini Leskovca, Bujanovca, Gnjilana, Kumanova, Pančeva i Vršca.

-Čoklinci, Deda-Mladenovci i Trendafilovi – slave Nikoljdan – čine jedna rod. Za njih se priča da potiču od pretka koji je bio iz Orahovca kod Preševa .Ovde su se doselili pre oko 170 godina. Od ovog roda danas postoje rodovski ogranci, koji su 1878. godine prešli u susednu Novu Brezovicu.

-Dininci, Krstinci i Baba-Janinci – slave Nikoljdan – su „jedna krv“. Doselili su se iz Lučana u Preševskoj Crnoj Gori. Lučane je 1912. godine zatečeno kao arbanaško naselje. U Koćuri žive od pre oko 160 godina. Genealogija roda Dininci po jednoj liniji je: Serafim, 43 godine – Stojan – Zlatan – Stanimir - ? - ?, koji se doselio. Od pomenutih rodovskih ogranaka ima iseljenih porodica u sva pomenuta mesta gde su se iseljavali i pripadnici roda Bogdanci.

-Stepanci su dobili po selu Stepancu u okolini Kumanova odakle su se doselili. Neki „buljubaša“ ovde je doveo dete od koga su se namnožile današnje porodice. Ne kaže se koju slavu slave.

-Doninci, Nikoljdan. Osnivača ovog roda u Koćuri je doslio Turčin, koji je imao čiflik u susednoj Novoj Brezovici; on je bio „seiz kod Turčina“. Doninci imaju jednu iseljenu porodicu u Slavujevcu kod Preševa i Leskovcu.

-Kanarevčani ili Karnici, Aranđelovdan, su doseljeni iz Kanareva kod Kumanova.

Za verske potrebe meštani Koćure posećuju crkve u Pupuševcu i Donjoj Trnici.

Seosko groblje leži desno od Koćurske Reke nedaleko od Punoševca.

Seoska slava je Svi Sveti – prva nedelja posle Duhova

Iseljeni rodovi:

-Ivčinci i Pavunci danas žive u Kruša Glavi u Poljanici. Tamo su došli iz Koćure.

-Novoselci žive u Tumbi u Poljanici – gde su se doselili iz Koćure pre 50-60 godina.

-A. Kazaković živi u poljaničkom selu Barju, gde se doselio iz Koćure.

-Čarapinci su u selu Vlasu u Poljanici. Neki navode da su takođe poreklom iz Koćure u Pčinji.

-Juginci žive u Donjem Žapskom kod Vranja. Njihovi preci su prešli pre 100 godina kao čifčije iz Koćure. Kada su se doselili u Donje Žapsko bilo ih je šestoro braće. Jedan od njih prešao je u vranjsko selo Vrtogoš, drugi u Sobino, treći u Gornje Žapsko dok su ostali ostali u Donjem Žapskom.

-Petriševci ili Ljubini žive u Gornjem Ristovcu kod Vranja. Njihov predak se doselio iz Koćure.

-Prtenjaci ili Koćurci žive u susednom Crnovcu. Tamo su došli iz Koćure dok im je dalje poreklo negde izvan Gornje Pčinje.

-Prizetkovi sada žive u pčinjskom selu Goločevcu. Tamo su nedavno došli iz Koćure.

-Koćurci žive u Vranju. Tamo su se doselili iz Koćure sredinom XIX veka.

Iseljeni stanovnici iz Koćure:

-Ivkovci, Spasići i Dujanovići žive u Letovici ko Preševa.

-Stamenkovići žive u Samoljici kod Preševa.

-Stojanovići žive u Orahovcu kod Preševa.

Kako se priča, od 1878. do 1912. godine iz Koćure je izbeglo oko 40 srpskih porodica. Većinom su se iselili u okolinu Lebana.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Gornja Pčinja“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih u leto 1949. i 1950. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Koćura (Vranje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Mazarać, opština Vladičin Han – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

Položaj sela.

Mazarać leži da dodiru planinske padine na zapadu i aluvijalne ravni Južne Morave na istoku. Povoljna privredna odlika gornjeg položaja je u tome što se na padini javljaju paša i šumarica dok su i niziji njive.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće iz bunara – kojih ima oko 30 – dubokih 8 do 15 metara. Oko sela izbijaju izvori: Selište, Slana Bara i Gaberovac.

Zemlje i šume.

Po granici atara leže potesi: Kolčak, Petkovica, Golema Njiva, Selište, Ramnište, Popovo Gumno, Sejmenica. Unutar granica su potesi: Žilinci (pored Južne Morave), Zelenište, Rupa, Lozje, Kačarska Ograđa i Pod Put.

Tip sela.

Mazarać je malo selo zbijenog tipa. U njemu se razlikuje dva kraja: Železarski i Cvetkoski. Nazivi su nastali po starijim i većim rodovima.

Mazarić je 1952. godine imao ukupno 63 domaćinstava.

Postanak sela i starine.

Selište je zaravan na padini iznad Mazarića, na pola sata hoda, na granici sa susednim Pribojem pa se računa i kao pribojsko. Na Selištu se nalaze ostaci od kuća i stari grobovi. Pomenute starine zaostale su od nekadašnjeg sela, koje je za vreme Turaka raseljeno. Na Selištu su sada njive, livade i izbija jedan izvor.

Mazarać nije staro selo.Osnovali su ga pre oko150 godina doseljeni su srpski rodovi koji su dolaze da rade na čiflik-sahibijskoj zemlji. Osnivači sela su preci rodova Pardavuci i Železarci. Ovi drugi su doseljeni iz Gornje Pčinje. Ostali rodovi doseljavali u posle osnivača sela i to za vreme turske vladavine. I njihovi preci dolazili su kao turski momci i čifčije. U predanju meštana Mazaraća priča se o jednoj epidemiji kuge. Ona je vladala oko sredine XIX veka. Tada su meštani neko vreme živeli „po ridovi“. Pojedini umrli stanovnici od kuge sahranjivani su na Selištu.

Prilikom oslobađanja od Turaka 1878. godine veći deo Mazaraća zatečen je kao čiflik-sahibija Zenela i Ejupa. Manji, neplodniji, deo zemlje pripadao je Srbima. Pomenute godine Srbi su otkupili čiflik-sahibijsku zemlju.

Seoska slava je prvog četvrtka iz Duhova. Sabor se priređuje kod krsta. Za verske potrebe meštani posećuju crkve u susenim selima – Stublu i Korbevcu.

Groblje se nalazi pokraj sela sa gornje strane.

Potes Popovo Gumno je iznad sela. Tamo se vršilo „pašino žito“.

Poreklo stanovništva.

Stanovništvo Mazaraća, kako je rečeno, potiče od doseljenih predaka. Rodovi su:

-Pardavuci ili Cvetkovci, Nikoljdan, računaju se u prve seoske doseljenike. Svoju starinu ne znaju. Ovde žive od pre oko 150 godina.

-Železarci, Aranđelovdan, su doseljeni kada i prethodni. Poreklom su iz Stajevca u Gornjoj Pčinji. Osnivača roda Stojka u Mazarać je naselila neka Turkinja (Anama) iz Vranja. On je bio čifčija na njenom imanju. Pojasevi unazad: Dušan, 59 godina – Sava – Petko – Milenko – Stojko, koji se doselio.

-Banjanci, Nikoljdan, su se doselili za vreme Turaka iz Vranjske Banje. Izgleda da su tamo bili starinci.

-Brezovci, Aranđelovdan, su doseljeni u tursko doba iz Nove Brezovice u Gornjoj Pčinji.

-Đurinci, Nikoljdan;

-Paunćajci, Sv. Petka i:

-Zajci, Nikoljdan, ne znaju za svoje poreklo.

-Kačarci i Karčinci – slave Aranđelovdan – takođe ne znaju za svoje poreklo.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Mazarać (Vladičin Han) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Priboj, opština Vladičin Han – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

Položaj sela.

Priboj je podplaninsko selo; leži na granici padine na severo-zapadu i aluvijalne ravni Južne Morave na jugo-istoku. Sa ovakvog položaja stanovnici koriste dve različite privredne površine. Pored Prboja vode važne saobraćajne komunikacije, železnička i drumska.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće iz bunara. Njihova dubina iznosi od 2 do 15 metara.

Zemlje i šume.

Potesi na granici atara nose ove nazive: Crkvište, Lozište, Golema Korija, Ramnište, Razdolce, Golema Čuka, Petkovcia, Dliboka Dolina, Damnjanova Ornica, Mrtvica, Klisura i Morava. Unutrašnji delovi atara zovu se: Garanska Dolina, Samar, Vis, Kovačeva Čuka, Gradište, Golema Njiva, Majdan (kamenolom), Gložje, Dulan, Vrapče, Milenkovica, Selište, Golema Njiva i Ornica.

Tip sela.

Priboj je selo razbijenog tipa. Deli se na mahale: Garvanice, Leštar, Angarinska, Tvrdinska, Ivkovska ili Gornja, Karadačka i Ornica. Upravno administrativni centar razvio se u severnom delu sela kod železničke stanice.

Priboj je 1952. godine imao ukupno 106 domaćinstava.

Postanak i ime sela, starine i prošlost.

Gradište je malo uzvišenje iznad sela, oivičeno dubokim dolinama. Uzvišenje je golo i stenovito. Nema nikakvih starina. U Priboju je Kanic video ostatkeod rimskog utvrđenja.

Crkvište je duboka dolina blizu mahala Garvanice.

Na višem zemljištu zapadno od sela je Selište, danas pod utrinom. Na Selištu se nalaze ostaci od kuća. Tamo izbijaju dva izvora, Kladenac i Češma. Na Selištu su živeli preci današnjih pribojskih rodova. Oni su tamo imali i groblje. To naselje je brojalo oko12 kuća i njegovi stanovnici su se pretežno bavili stočarstvom. Oko sredine XIX veka otpočelo je spuštanje meštana sa Selište na današnje niže naselje. Silaženje traje i danas: mahala Ornica kraj Selišta do skoro je imala 12, a sada ima od nje su ostale samo tri kuće, na pitanje zbog čega napuštaju Selište meštani kažu: „Gore je brdo, ne može da se živi a dole je lakše“. Za vreme Turaka pojedini meštani Priboja važili su kao hrabri ljudi. Takvi su bili: Deda Stamenko od roda Leštarci, Deda Mita i Deda Jovan iz roda Orničani. Oni su napadali Turke, pa se potom krili u šumi, koja je bila iznad sela.

S. Vukosavljević ističe da je Priboj kod Vranja tačno na onom mestu na kakvomse podižu „priboji“ – zimski stočarski stanovi. Prema tome selo je dobilo ime po takvim stanovima. Naselja po imenu Priboj ima i u drugim oblastima bivše Jugoslavije i Bugarske.

Seoska slava je prvi četvrtak po Duhovima.

Za vreske potrebe stanovnici posećuju crkvu u Stubli.

Seosko groblje leži iznad sela na padini.

Poreklo stanovništva.

U starnice se računaju seoski rodovi koji su živeli na Selištu a potom sišli u današnje niže naselje. To su:

-Garvanci, Aranđelovdan. Na Selištu se poznaju ostaci njihovih kuća sa voćkama.

-Leštarci i Karadičani – slave Aranđelovdan. Ranije su činili jedan rod.

-Tvrdinci, Ivkovci i Orničani – slave Aranđelovdan. Poslednji rod potiče od šestoro braće. Staro prezime im je Deda Stamenovci. Neki deda Mita iz ovog roda imao je stado od 300 koza.

-Agarci, Nikoljdan.

Doseljenici.

-Vrbovčani* su iz susednog Vrbova.

-Bujkovčani* su doseljeni iz Bujkovca.

-Švabe* su došli iz Kalabovca gde imaju rođake. Dalje poreklo im je iz Slovačke.

U priboju živi 7-8 službeničkih porodica čije poreklo nije ispitano. To su porodice železničara i milicionara.

*Ne kaže se koju slavu slave.

Iseljenici.

-Pribojci i Zugrafi žive u Izamnu.

-Mitići žive u Korbevcu.

-Pribojčani žive u Osatici.

-Kulize, Kamberci i Koledarci žive u Vrbovu.

-Stojkovići žive u Jelašnici.

-Savići žive u Mileševu kod Gnjilana.

-Antići su se iselili u Gramađu.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Priboj (Vladičin Han) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Ostrovica, opština Vladičin Han – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

Položaj sela.

Ostrovica leži na delovima jedne prostrane površi, čija visina iznosi 800 do 1000 metara. Istočno od sela nastaje strm odsek visok oko 500 metara. U podnožju ovog odseka leži aluvijalna ravan Južne Morave. Privredne površine, koje koriste stanovnici, nalaze se na temenu pomenute površi.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće  iz više kladenaca i česama – Milkina Bara, Pripor, Grabovac i dr. Iskopana su i tri bunara.

Zemlje i šume.

Na granici atara leže potesi, koji se zovu: Kremen, Pesočina, Bačevište, Preslopina, Razdolci, Mala Borča, Jasikovac, Mali Gaber, Gradište, Goli Rid, Sami Dub, Nikolinci, Groot, Kozovac, Dubrava, Lozište i Samar. Unutrašnji potesi su: Slanište, Jezero, Kiselci, Suvi Vir, Gaber, Padina, Duganjište, Gornji Rid, Grmađe, Sokolica, Topilo, Donji Rid, Rosulja i Selište.

Tip sela.

Ostrovica je selo razbijenog tipa. Deli se na pet mahala: Kovačevska, Terzinska, Baba Stojaninska, Baba Karinska, i Baba Janinska. Između mahala ima izdvojenih poredinačnih kuća.

Ostrovica je 1952. godine imala ukupno 71 domaćinstvo.

Postanak sela, starine i prošlost.

U zapadnom delu sela, na tromeđi Ostrovice, Jovca i Gumerištta, diže se uzvišenje Gradište, visoko 1021 metar. Na temenu uzvišenja „ima neke stare razvaline“, nalaze se „creputine, starinske pare i železurija“. Stariji meštani navode da je na Gradištu nekada bio „rimski grad“. Stanovnici Gradišta sahranjivani su na groblju, koje je ležalo u podnožju. Tu su sada njive i izvor Meče Glava.

Selište je potes sa njivama i livadama pokraj sela sa severne strane, do mahale Baba Stojaninci. Tu izbije jedan izvor. Meštani kažu da je na Selištu bilo nekog „prednjeg naroda“.

Potes Jezero leži u južnom delu sela. Danas su tamo vinogradi u kojima se nalaze temelji od kuća, delovi zemljanih ćupova i „neke parice starinske“.

Do sada se pretpostavljalo da se selo Ostrovica kod Vladičinog Hana pominje 1355. godine kao Dejanovo zaveštanje Bogorodičinom manastiru u Arhiljevici. Ova pretpostavka se ne može održati stoga što Dejan nije držao ovaj deo Vranjske Kotline.

Današnja Ostrovica stara je oko 210 godina. Nju su osnovali doseljeni srpski rodovi, koji su se pribrali sa više strana. Najpre su se doselili u isto vreme preci rodova Vrbovci, Kačarci, Terzinci i Baba Stojanci. Nekoliko godina iza njih došao je današnji najveći rod Kovačevci. U neposrednoj blizini potesa Selište nalazi se potes Selo, dana pod njivama i livadama. Na Selu su bile prve kuće današnje Ostrovice. Tamo su stari „živeli skriveni od Turci u šumi“. Oni su se kasnije raselili na pojedine okolne potese „tamo kude se nije radilo, na videtno mesto“.Tako je Ostrovica postala razbijena. Na potesu Selo nema ostataka od kuća.

Priča se da je manastir Vaskrsenje susednog sela Jovca nekada pripadao Ostrovici. Jednom je kod manastira izvršeno ubistvo. Umesto meštana Ostrovice „krv su platili“ sstanovnici iz Jovca. Tako su oni prisvojili zemlju oko manastira i sam manastir.

Seoska slava je prvog četvrtka posle Duhova, kao i u susednom Mazariću i Priboju.

Za vreske potrebe meštani posećuju crkvu u Jovcu.

Grblje leži u sredini sela.

Poreklo stanovništva.

U Ostrovici žive ovi rodovi:

-Vrbovci, Aranđelovdan, spadaju u grupu starijih rodova. Na zna se odakle su doseljeni. Za njih se govori da „ne napreduju“.

-Kačarci, Aranđelovdan, su doseljeni iz Pelinaca kod Kumanova.

-Terzinci, Aranđelovdan, se dele na:

-Markovci, Jaričani i Terzinci. Poreklo im je iz Šopluka – Krajište ili Gornja Pčinja.

-Baba Stojanci, Nikoljdan, su doseljeni iz nekog sela u Šopluku.

-Kovačevci, Nikoljdan se dele na:

-Kovačevce, Milenkovce, Baba Karance, Baba Janince, Slaništare i Jankovce. Potiči od deda Pavlička. Pavličko se iselio iz Ljubate kod Bosilegrada i najpre došao u Vranjsku Banju, gde je radio kao kovač. Tamo „nije mogao da plati porez“. Zbog toga se odselio u Zagužane kod Surdulice. U Zagužanu je Pavličko „ubio Turčina“ i pobegao u susedni Priboj. Nije dugo tamo ostao, već „je izišao“ u današnje planinsko selo Ostrovicu. Pavličko je imao 5-6 sinova i od njih potiču današnje porodice. Pavličko je predak petog pojasa: Risto, 60 godina – Stevan – Stojan – Stamenko – Rista – Pavličko.

-Deda Petrovci, Aranđelovdan, ne znaju za svoje poreklo. Doseljeni su kasnije od prethodnih rodova.

Iseljenici.

-Ostrovičani žive u Jelašnici.

-Ostrovičani žive u Binovcu.

-Valjavičarci žive u Korbevcu.

-Ostrovci i Rabučici žive u Tibuždi.

-Kovačevci, iselilo se 9 porodica u Beliševo, Priboj, Jovac, Veliki Trnovac, Vranje, Melovo (Poljanica), Leskovac, Čaška (Veles) i Đevđeliju.

-Terzinci, iselilo se šest porodica; dve u Jovac i po jedna u Moštanicu, Radejevce (Lebane), Koretina (Gnjilane) i Niš.

-Jaćimovci su se iselili posle 1878. godine u selo Đerekare – Poljanica.

-Aćimovići žive u Dobrejancu – Poljanica.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Ostrovica (Vladičin Han) appeared first on Poreklo.

PIŠE: Saradnik portala Poreklo Goran Ž. Komar

Ovim člankom želim ukazati na duboku pogrešnost dva termina obično upotrebljena u naučnoj literaturi od vremena kada su započinjala istraživanja srednjovjekovnih grobnih spomenika Bosne i Hercegovine. To su termini: „antropomorfni“, upotrebljen za stećak u formi krsta ili klesanu predstavu Krsta na starom grobnom spomeniku bilo kog oblika (i stupovi) i „krstača“, upotrebljen za stari spomenik izrađen u formi Krsta. Ni jedan ni drugi termin nisu pravilni termini iz razloga što nemaju utemeljenje u stvarnosti i stvarnom pisanom naslijeđu Balkana. Nauka bi se morala rukovoditi načelom i kriterijumom izvornosti, naslanjanjem svoje terminologije na realno naslijeđe, a posebno bi to morao biti slučaj kada je u pitanju pisano spomeničko naslijeđe koje je masovno prisutno.

Nigdje, dakle, na starim Krstovima Bosne i Hercegovine nije moguće u epitafima vidjeti termin „krastača“ (ili je to ekstremno rijetko), već isključivo Krst. Dakle, redovno stoji: „A SE KRST...“. Na stranu činjenica da je najveći broj starih nekropola Bosne i Hercegovine naprosto natkriljen Krstom izrađenim u kasnom srednjem vijeku i da su takvi spomenici apsolutno savremeni pretežitim djelovima nekropola sastavljenim od nadgrobnih spomenika tipa sanduka (i sljemenjaka) i ploča. Hajde da za primjer uzmemo centralnu nekropolu nevesinjskog sela Jasena koja je natkriljena masivnim Krstom višim od tri metra, ili nekropolu u selu Udora pozicioniranu na grobnoj gomili kojom dominiraju, ili nekropolu Radmilović Dubrava kod Bileće, ili groblje sela Petrovići u trebinjskoj Šumi... Konačno, najeklatantnije: Radimlja. Svi radimljanski Krstovi su jednake starosti kao i radimljanski sanduci i sljemenjaci i o tome govori njihova dekorativna plastika (ko je spreman da stup iz Zgošće proglasi mlađim od čuvenog zgošćanskog sljemenjaka?).

S druge strane, brojne nekropole u Bosni i Hercegovini formirane od spomenika tipa sanduka i ploča nose na brojnim spomenicima klesane predstave krsta. U bilećkom selu Radmilović Dubrava polegli spomenik - Krst koji svakako predstavlja dio srednjovjekovnog opusa ovog groblja leži u krajnjem sjevernom obodu nekropole, a niz od četiri Krsta manjih dimenzija (grob kaluđera Gligorija) na zapadnom obodu nekropole. Ovi manji spomenici izvjesno pripadaju periodu 16-17. vijeka i po svome postanku su mlađi u odnosu na središnji dio znamenite nekropole Radmilović Dubrava (Bunčići). Međutim, upravo u centralnom dijelu nekropole leži jako velik broj spomenika tipa sanduka i ploča čiji je karakteristični biljeg-predstava Krst. Dakle, Krst se javlja u kontinuitetu od najstarijih do najmlađih spomenika nekropole Radmilović Dubrava. U Radimlji (Vojvodini) na Batnogama postoje tri masivna Krsta koja zahvaljujući bogatoj dekorativnoj plastici ne mogu biti određena kao mlađi od visokih elegantnih sanduka i sljemenjaka u tom groblju.

Srednjovjekovno groblje dabarskog sela Milavići predstavlja jedno od najvećih starih grobalja Bosne i Hercegovine. Koncentracija masivnih starih spomenika ovoga groblja leži upravo u zapadnom dijelu, bliže crkvini. Međutim, u istočnom dijelu groblja postoje dvije stare i oštećene ploče sa jasnim predstavama Krsta-Hristosa na koje bih ovom prilikom ukazao. Prva ploča leži u krajnjem istočnom obodu nekropole i ima dimenzije: 1,63 h 0,80 h 0,30 m. Sama predstava Hristosa-Krsta nosi dimenzije: 1,45 h 0,70 m, zapremajući tako gotovo čitavu gornju plohu spomenika. Drugi spomenik se nalazi u istočnom dijelu nekropole, ali bliže njenom središtu i ima dimenzije: 1,92 h 0,83 h 0,42 m, dok sama predstava Hristosa-Krsta nosi dimenzije: 1,06 h 0,64 m.

Posve je neprihvatljiva ideja koja direktno proizilazi i leži u podlozi termina „antropomorfni krst“ ili „antropomorfni spomenik“ da temeljno religiozni, skromni srednjovjekovni čovjek, na svoj grobni spomenik postavlja krstoliku figuru pokojnika, to jest da sam sebe predstavlja Hristosom-Krstom i tako nešto nezamislivo je i u eri tehnologija. Dakle, da sebe predstavlja Likom Hristosa. Na starim grobnicima Bosne i Hercegovine predstavljen je Hristos Krst Freska kako se to jasno vidi na prvom spomeniku u groblju u Milavićima čiji crtež ovdje pružam (slika desno). Predstave Hristosa dosta su prisutne na starim Krstovima u oblasti Nevesinja. Gotovo identične predstave nalaze se i na Krstu nekropole Pupoš u Donjem Brataču, a slična na Krstu koji stoji južno od crkve Svete Petke u trebinjskom selu Bihovi.

Zaista je neshvatljivo da nauka nije upotrebila i odomaćila makar kompromisno sintagmu „Hristoliki spomenik“ kada je već bila prisutna osjetna intencija pogrubljavanja termina „Krst“ u nigdje na spomenicima zastupljenu „krstaču“ i dalje ka ukidanju i prenebregavanju Krsta – simbola vječnog života do proglašavanja starih hrišćanskih grobalja Bosne i Hercegovine naslijeđem jeretika o kojima je rečeno da Krst pljuju i obrću naopako? Za nauku, bilo je dovoljno izgovoriti „Krst“. Neobično je da literarno naslijeđe 19. i 20. vijeka u kojem su djelovali istraživači-epigrafičari koji su u natpisu pravoslavne srpske kaluđerice Polihronije u Veličanima u Popovu isčitali termin „paganec“ i koji su stara groblja ove zemlje doživljavali kao proizvod neomanihejske jeresi, do danas nije doživjelo neophodno terminološko isčišćavanje u visokim naučnim ustanovama našega naroda.

Čovjek srednjeg vijeka nije sebe stavljao u središte vaseljene. On je svoje grobnike obilježio Hristosom Krstom dajući im dimenziju vječnosti, Čovjeka razgraničivši u beskraju prostorvremena. On ih je u najvećem dijelu i stvorio u vrijeme koje je sljedovalo djelu kosovskog Svetoga Kneza i njegovih živih sljedbenika, pa ako hoćete i gospodara humsko-zahumske i hercegovačke zemlje Kosača.

The post Nije „krstača“ i nije „antropomorfna“ appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Belanovce, opština Vladičin Han – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

Položaj sela.

Belanovce je planinsko selo; leži u izvorišnom delu Jovačke Reke na zemljištu visokom od 600 do 850 metara. Okolna naselja su: Beliševo, Jovac, Sikirje (Poljanica) i dr.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće iz izvora, kojih ima u selu i najbližoj okolini. Nazivi su: Bele Vode, Dobra Voda, Izvor, Dva Kladenca, Leskov Kladenac i dr.

Zemlje i šume.

Potesi na granici atara su: Oblik, Gola Čuka, Baltina Čuka, Bilo, Ostra Čuka, Kalovska Dolina i Reka. Unutrašnje delovi atara čine potesi: Ploča, Manastirski Rid, Selište, Topole, Jančin Grob, Senske Livade, Dobra Voda (izvor), Preslop, Smiljeva Ornica, Manastirište, Sv. Pantelejmon i Igrište.

Tip sela.

Belanovce je selo razbijenog tipa. Razlikuju se mahale: Cekarska, Zdravkovska, Korijaška ili Đorđinci i Alandarska ili Padinarska. Rastojanje između mahala iznosi od 500 do 1000 metara. Postoje i pojedine izdvojene kuće.

Selo je 1952. godine brojalo 87 domaćinstava.

Postanak sela, starine i prošlost.

Postoji mesto Džidovsko Grobište. Tu su otkopavani „gologani – cevorki pogolemi od naši“. Veruje se da si Džidovi bili stanovnici koji su ovde živeli pre Srba.

Selište leži nedaleko od današnjeg središnjeg dela sela. Spada u starija Selišta. Opšte je predanje da je na Selištu, „pred da su zavladali Turci“, bilo staro srpsko selo („od to pleme ne ostalo danas“).

Potes Manastirište leži u istočnom delu sela. Tamo se nalaze „duvarine“ od ranijeg manastira. Stanje ruševina je takvo da se vidi kako je hram bio postavljen u pravcu istok-zapad. Dužina je iznosila 10 a širina 5 metara. Natpisa nema, ali ih je do skora bilo. Meštani pričaju da je manastir porušen kada je uništeno i selo uSelištu. Na dan Sv. Ilije meštani se okupljaju kod Manastirišta i pale sveće. Pored ruševina izbija izvor Lekovita Voda.

Na mestu gde je današnja seoska crkva Sv.Pantelejmon do 1900. godine nalazile su se ruševine jedne stare crkve „iz vremena kralja Milutina“. Ta crkva, kako se kazuje,  pripadala je selu na Selištu. Pomenute godine na mestu ove crkvine sagrađena je današnja crkva.

Groblje ranijeg sela leži blizu Selišta. Tu se ukopavaju i današnji stanovnici. Od starih grobova „ljudi su ispovadili kamenje“.

Sadašnje Belanovce je staro ko 220 godina. Tada je na zemljište obraslo šumom došla su tri brata poreklom iz okoline Ćustendila. Dva brata su sagradili kuće u Belanovcu, dok je treći prešao u susedno Beliševo – tamo su od njega Bulumaci. Od pomenuta dva brata vode poreklo današnji stanovnici Belanovca. Prve kuće Belanovca ležale su na mestu zvanom Selo, u sredini današnjeg naselja. Kada su se stanonici namnožili na više od 7 kuća, tada su oni „izišli iz Sela kude našli bolja mesta“. Tako je Belanovce postalo razbijeno i dobilo današnje mahale.

Anište je na putu Poljanica – Vranje u podnožju uzvišenja Oblik. Ostataka od starina nema. Blizu Aništa je mesto Drum.

Mesto Jančin Grob dobilo je ime po nekom ovčaru, koga su ubili Turci. Tu danas ne postoji grob.

Crkvena slava je Sv. Pantelejmon a seoska Car Konstantin i Carica Jelena. Glavni sabor je na dan crkvene slave. Tada dolazi „mnogo narod“ iz susedne Poljanice.

Poreklo stanovništva.

Kako je pomenuto, svi seoski stanovnici potiču od dva brata koji su se ovde naselili pre oko 220 godina iz okoline Ćustendila u Bugarskoj. Od njih su se namnožili rodovi:

-Cekarci, Zdravkovci i Đorđinci. Svi slave Nikoljdan. U rodu Cekarci zna se ova genealogija: Krsto, 70 godina – Aleksa – Risto – Cvetko (po njemu su dobili ime) – Ilija – Nikola. Doselio se Nikolin otac sa bratom. Ranije su Cekraci bili veliki stočari; samo jedna njihova kuća imala je toliko goveda koliko sada ima ceo rod; prezala je „sedam jarma volova“. Kuće roda Cekarci nalaze su u Cekarskoj mahali, kuće roda Zdravkovci nalaze se u Zdravkovskoj Mahali a kuće roda Đorđinci nalaze se u Korijaškoj Mahali.

Deda Stevanovci, Zalogarci i Alendarci – svi slave Aranđelovdan.

Iseljenici.

-Belanovčani žive u Alakincu.

-Bulimaci i Padinari žive u Beliševu.

-Čukarinci su se iselili u Jovac.

-Stanojčini su u Lepenici.

-Bogdanovići i Stankovići žive u Velikom Trnovcu.

-Cekarci, dve porodice žive u Igrištu kod Leskovca.

-Deda Stevanovci, dve porodice žive u Radevcu – Jablanica.

-Zdravkovci imaju iseljenike u Polomu – Stojkovići i Stošići, kod Vladičinog Hana i u Trnavi kod preševa.

-Đorđinci imaju iseljenike u Ravnoj Banji kod Lebana i u selima Vina i Gorina – kod Leskovca.

-Alendarci, im ih iseljenih u Ravnoj Banji, Moravcima i Oruglicu kod Lebana.

-Stojkovići žive u Dobrejancu – Poljanica.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Belanovce (Vladičin Han) appeared first on Poreklo.

Poštovani,

pozivamo vas na saradnju.

Pošaljite nam svoj prilog, sve što znate o ovom prezimenu na osnovu usmenog predanja ili citiranjem navoda iz knjiga (navedite kojih) ili onog što je već objavljeno na ostalim internet sajtovima (napomenite kojim).

Obavezno napišite i koju krsnu slavu slavite i područje u kojem se ovo prezime pojavljuje.

Navedite i ime poznate ličnosti (gde je rođen-a, čime se bavi), koja nosi ovo prezime.

Vaš prilog ostavite u komentaru ili pošaljite na i-mejl:

prezime@poreklo.rs
Pišite nam

The post Poreklo prezimena Šagić appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Beliševo, opština Vladičin Han – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

Položaj sela.

Beliševo je izrazito planinsko selo; leži u izvorišnom delu Jovačke Reke, na neravnom i prostranom zemljištu raščlanjenom dolovima. Zapadno od Beliševa je granica Vranjske Doline i Poljanice.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće iz izvora i bunara, kojih ima oko 25. Izvori su: Ledenik, Belo Kalanče, Livadčiki, Dva Kladenca, Dolina i dr.

Zemlje i šume.

Topografski nazivi potesa su: Dliboka Padina, Brankovac, Slana Voda, Perša, Cigansko Grobje, Selište, Lojište, Mrtvica, Kovce, Trlište, Gorunje, Groot, Pladnište, Gornji i Donji Čemernik, Turska Padina, Slanište, Selo, Gabrak, Krušar, Crvena Njiva, Leskova Padina, Oskoruša, Trpezica, Jasen, Jaramazovo, Bačevište, Ugljarnica, Ržište, Crna Gora, Metiljava Bara, Jarčište, Dva Brata i Siva Njiva.

Tip sela.

Beliševo spada u veoma razbijeno naselje. Sastoji se iz četiri mahale i većeg broja manjih grupa kuća. Mahale se zovu: Bukarci, Marinkovci, Livadarci i Kovačini.

Beliševo je 1952. godine brojao ukupno 135 domaćinstava.

Postanak sela, starine i prošlost.

Selište je „ravno mesto“ u dolini levo od reke. Prilikom kopanja meštani na Selištu nalazili su: „grnci, kanatke, rimske pare i šta ti ne drugo“. Po predanju, na ovom mestu je postojalo neko staro srpsko selo, koje je pod Turcima bilo raseljeno. Staro Selo u  blizini imalo je crkvu a pokraj nje nalazili su se stari grobovi. Ostaci ove crkve poznavali su se do 1912. godine. Te godine na njenom mestu sagrađena je današnja crkva Sv. Đorđa. Na mestu Kovce, u zapadnom delu sela, do skora su se poznavali  stari grobovi. Stariji meštani misle da to groblje nema veze sa selom u Selištu, već da ono pripada nekim drugim stanovnicima.

Današnje Beliševo osnovoano je pre oko 220 godina. U to doba su osnovani Belanovce i neka druga okolna naselja. Osnivači Beliševa bili su 6 do 7 doseljeničkih kuća, poreklom od Kljajića u okolini Lebana. Tamo su „napravili bedu, pa pobegli ovde“. Od tih doseljenika vodi poreklo veći deo današnjih rodova. Zemlju u Beliševu prvi doseljenici su zatekli pod gustom šumom: bilo sve „pavit, leska i drugo“. Na padini desno od Jovačke Reke je mesto Selo. Tu se nalazile prve kuće današnjeg sela. Pre oko 130 godina oni su se „rastikali“ po drugim delovima atara gde su osnovali posebne mahale. Zemljište gde je laželo prvobitno Beliševo sada je „osonulo“; mestimično su zaostale voćke i livade.

Potesi Turska Padina leži granica sa susednim poljaničkim selom Urmancem. Tu su pokušavali da se nasele neke neki Arbanasi. Meštani Beliševa njih su „noću plašili“ i zbog toga su oni prešli u niže selo – Lepenicu.

Mesto Cigansko Groblje dobilo je naziv po grobovima muslimanskih Cigana iz susedne Ravne Reke.

Seoska slava je drugog dana Duhova. Tada se priređuje sabor kod krsta koji je pored crkve.

Groblje je oko crkve.

Poreklo stanovništva.

Stanovnici poreklom iz sela Kljajića u okolini Lebana su:

-Čifuti, Nikoljdan, su bili štedljivi pa su po tome dobili ime.

-Manginci, Nikoljdan, su imalo pretka „crnog kao mango“ i po tome dobili ime.

-Deda Jovanovci, Nikoljdan, se dele na:

-Filipovci i:

-Stambolije (neki od njih išao u Stambol).

-Bačevištani ili Sugarci, Aranđelovdan, su imali kuće na mestu gde su bačovali i po tome dobili ime.

-Grnčari, Nikoljdan. U rodu je živeo neki Tasa Grnčar po kome su dobili ime.

-Cincari, Nikoljdan i Jovanjdan, su ime dobili od nadimka.

-Cigančiki, Nikoljdan, su „crnomanjasti kao Arapi“.

-Stublinci, Aranđelovdan. Kuće su im na mestu Stublini i po tome dobili ime.

-Zloverci, Nikoljdan, su dobili ime po nekoj baba Stameni zvanoj Zloverka.

-Sedrozemci, Marinkovci, Šundini, Pendžaci, Ljotinci, Kadinci i Sagulci – svi slave Nikoljdan.

-Taralinci, Bukarci, Zajci, Kaliki, Slaništari i Riđani ili Livadarci – svi slave Aranđelovdan.

-Ermazovci, Sv. Petka i Nikoljdan.

Ostali doseljenici:

-Bukumaci, Nikoljdan, potiču od pretka doseljenog iz susednog Belanovca. Dalje poreklo im je iz Ćustendila u Bugarskoj.

-Brakovčani, Aranđelovdan, su poreklom iz nekog kopaoničkog sela.

-Padinarci, Nikoljdan, su iz Belanovca; ovde su prizećeni. Dalje poreklo je isto kao kod roda Bulumaci.

-Crnogorci, Nikoljdan i Sv. Petka, su kasnije doseljeni. Ne znaju za svoje poreklo.

Iseljenici.

-Brankovčani, dve porodice su iseljene u Barje kod Leskovca.

-Riđani, tri porodice i:

-Markovci, jedna porodica su se iselili u Trnavu kod Preševa.

-Crnogorci, jedna porodica se iselila u Beograd.

-Zloverci, četiri porodice se iselile u okolinu Leskovca – Oruglica i Drenovac, po dve.

-Bukarci, po jedna porodica se iselila uTesovište i Drenovac – Poljanica.

-Slaništari, jedna porodica se iselila u Radevce kod Lebana.

-Pendžaci, jedna porodica živi u Vranju.

-Kadanci, jedna porodica se iselila u Lipovac kod Lebana.

-Bulumaci, jedna porodica živi u Nišu.

-Cigančiki, jedna porodica se iselila u Oruglicu – Leskovac.

-Stošići su se iselili u Kukavicu.

-Jankovići i Ilijanci žive u Uševcu – Poljanica.

-Grbinci žive u Gradnji – Poljanica.

-Savići i Stojkovići su se iselili u Vladičin Han.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Beliševo (Vladičin Han) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Jovac, opština Vladičin Han – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

Položaj sela.

Jovac zahvata prostrano planinsko zemljište, sa obe strane Jovačke Reke. Okolna sela su: Belanoovce, Ostrovica, Bačvište i dr.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće sa izvora. Izvori nose ove nazive: Dulan, Staro Selo i dr.

Zemlje i šume.

Nazivi potesa na granici atara: Kapidžik, Trpezica, Kalovska Dolina, Smiljeva Ornica, Ostra Čuka, Gradište, Garine, Goli Rid, Topilo, Groot, Manastirska Dolina i Beli Breg. Unutrašnji nazivi potesa su: Pajsovo, Boškovo Trnje, Pašaliska Njiva, Rid Kijevski, Jasen, Reka, Grašište, Ravnište, Trnica, Đeren, Srbince, Đelino, Golemi Lug, Gabrik, Bojkovica, Sami Dub, Selište, Staro Selo, Laz i Kopotine.

Tip sela.

Jovac je jako razbijeno selo. Deli se na mahale: Cerovac, Kijevac, Široka Padina, Reka, Sokolovica, Velkovci, Đeren, Deda Đorđijanci, Deda Mitinci, Kačarci, Nikolinci i Pajsovo.

Jovac je 1952. godine imao ukupno 150 domaćinstava.

Postanak sela, strine i prošlost.

Gradište je uzvišenje na tromeđi između Jovca, Ostrovice i Gumerišta. Ipak, većim delom pripada Jovcu. Po pričanju, na tom uzvišenju je bio grad. Sada se nalaze cigle, ćeramide i kamenje zaostalo od zidova. Pored Gradišta vodio je neki stari put za Poljanicu.

U Jovcu je manastir Hristovo Voskrsenje. Nalazi se blizu mahale Nikolinci i Pajsovo. Ovaj manastir je jednom bio porušen, pa obnovljen pre oko 50 godina. Nedaleko od pomenutog manastira je potes Selište, danas pod njivama. Na Selištu je nekada „bilo selo“. Ostataka od naselja nema. Na Selištu izbija izvor Dulan.

Staro Selo leži blizu reke, sa desne strane. Danas su tamo njive i nema nikakvih starina. Kod ovog potesa izbija Staroselski Izvor. Ne zna se ko je živeo naovom Selištu.

Desno od reke je mesto Staro Kućište. Sada su tu njive.

Na potesu Golema Njiva blizu reke meštani su iskopavali stare grobove. U drugim, susednim, delovima pokraj reke voda iskopava ostatke od zidova, široke tanke cigle, „stare pare“ i delove nakita. Raniji učitnjlj u Jovcu Veljko Vučetić imao je više primeraka tog novca.

Današnji Jovac nije staro selo. Njega su osnovala tri doseljena srpska roda: Deda Đorđijanci, Ljubišlovci i Kijevci. Oni su došli na „gospodarsku zemlju“ u početku XIX veka izMetohije i drugih mesta. Posle njih doselili su se i preci ostalih današnjih rodova, većinom po pozivu Turčina Ramiz-paše, koji je bio poslednji gospodar sela. Još od osnivanja Jovac ima razbijen tip. Prve tri doseljeničke kuće živele su u tri različita seoska dela – jedna desno od reke, druga pokraj reke i treća levo do reke. U XIX veku Jovac jebio „gospodarsko“ naselje. Prilikom oslobađanja od Turaka ono je pripadalo Ramiz-paši, koji je živeo u Vranju. Ramiz-paša je bio sin vranjskog Husejin-paše. Ramizova braća zvala su se: Sulejman-beg i Ata-beg. Za vreme Turaka niko od seljaka nije imao svoju zemlju. Sedište gospodara bilo je kod današnje škole, kraj reke. Ti se nalazila visoka kuća sa ambarima i pokraj nje postojala je „apsanija“ u kojoj je Ramiz-paša zatvarao pojedine Srbe. Godine 1878. Obrađenu površijnu na ataru kupili su meštani od iseljenika čiflik-sahibije. Uspomena na ovog vlasnika očuvala se u potesu Pašaliska Njiva, veličine 36 hektara. Ovaj potes do 1945. godine obrađivali su meštani pod zakup i plaćali izvesnu sumu novca sreskim i državnim vlastima u Vladičinom Hanu. Pomenute godine te njive su podeljene meštanima.

Seoska slava je Sv. Nikola prolećni,

Manastirska slava je Krstovdan, jer je toga dana osvećen manastirski hram.

Do Drugog svetskog rata groblje sela Jovca ležalo je desno od reke. Od tada je osnovano novo groblje, levo do reke.

Poreklo stanovništva.

Svi rodovi potiču od doseljenika. Pored Srba u Jovcu ima i nekoliko kuća pravoslavnih Cigana.

Srpski rodovi:

-Deda Đorđijanci, Sv. Trojice i Aranđelovdan, potiču od deda Đorđija i njegove braće. Starinom su „od Đakovo“ – okolina Đakovice u Metohiji. U starini Đorđija je vodio snašku kod Turčinada da mu preda darove, a on joj je „nastupio na nogu“. Zbog toga Đorđija ubije Turčina i najpre pobegne i Krivu Feju. Posle je prešao u Korbevac, pa u Beliševo i odatle u Jovac. To je bilo na početku XIX veka: Boško, 40 godina – Vasilije – Stanko – Rista – Đorđija.

-Ljubišlovci, Nikoljdan, su doseljene ali ne znaju odakle. Ovde žive od kada i prethodni rod. Osnivač roda bio je deda Ljubisav. Kuće su im u mahali Cerovac.

-Kijevci, Aranđelovdan, su iz Kijevca kod Surdulice. Doselili su se kada i prednji rodovi. U Kijevcu su živela dva brata i sestra. Kasnije je sestra „pošla za Turčina“. Oni ubiju sestru i dođu u Jovac na „pašinu zemlju“.

-Kačarci i Deda Mitinci, Sv. Trojica i Aranđelovdan, su ranije činili jedna rod. Doseljeni su pre oko130 godina iz neke oblasti koja leži zapadno od Vranjske Kotline („albanska strana“ – verovatno Novobrdska Kriva Reka). Jedan od njihovih najstarijih predaka, koji je došao, zvao se Stanko: Vladimir, 40 godina – Stojan – Petar – Pejo – Stanko.

-Velkovci i Marinci, ranije su činili jedna rod. Ne zna se odakle su doseljeni a ne kaže se ni koju slavu slave.

-Sokolovci, Nikoljdan, ne znaju za svoje poreklo.

-Đerenčani, Aranđelovdan. Njih je doselio iz Toplaca paša, koji je bio vlasnik sela. U Toplacu izgleda da su bili starinci.

-Nikolini, Nikoljdan, ne znaju za svoje poreklo.

-Tasinci i  Šiljoglavci, Nikoljdan. Kuće su im u mahali Široka Padina. Ne zna se odakle su doseljeni.

-Čukarci, Car Konstantin i Carica Jelena, su doseljeni iz Belanovca. Dalje poreklo im je iz okoline Ćustendila u Bugarskoj.

-Vladikini, Nikoljdan, žive u mahalama Široka Padina i Reka. Rod je osnovao deda Jova. On je iz Drenovca u Poljanici „prebegao“ u Solačku Senu. Tamo „ubil Turčina“ pa pobegao uJovac.

-Tvrdinci i Grbinci, Aranđelovdan, žive u mahali Široka Padina. Ne zna se odakle su doseljeni.

-Cerovac, Aranđelovdan, ne znaju za svoje poreklo.

-Ivkovci, Nikoljdan i;

-Uroševci, Aranđelovdan, ne znaju za svoje poreklo. Žive u mahali Pajsovo.

-Radošljovci, Nikoljdan, žive u Reka Mahali. Ne znaju za svoje poreklo.

-Jelkinci, Nikoljdan, žive u mahali Đeran. Ne znaju za svoje poreklo.

Pravoslavni Cigani-Romi:

-Anđelkovići, Aranđelovdan i

-Jovanovići, Nikodan, žive u Jovcu od turskog doba. Dalje poreklo ne znaju.

-Stanojevići, Nikoljdan, je skoro doseljen – prizećen iz Gornje Trebešinja kod Vranja.

Njihove kuće su u Reka Mahali. Ove porodice su dobile 1945. godine po jedan hektar zemlje. Bave se sviračinom i pletu korpe.

Iseljenici.

-Nikolići žive u Velikom Trnovcu.

-Jovanovići i Pandžini žive u Lepenici.

-Jaovčani žive u Jelašnici.

-Ceninci i Jankovci žive u Repincu.

-Milosavljevići i Mihajlovići žive u Vladičinom Hanu.

-Stojkovići su se iselili u Žitorađu.

Od pravoslavnih Cigana iselio se Stojan. Sada živi u Lepenici.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Jovac (Vladičin Han) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Stubal, opština Vladičin Han – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

Položaj sela.

Stubal leži na granici Južne Morave na jugoistoku i strme padine visoke oko 400 metara na zapadu. Ovaj položaj omogućava stanovnicima da koriste dve različite privredne površine; ravan je pod kulturama a padina pod pašom i šumaricom. Sredinom sela vodi put Vranje – Vladičin Han a u blizini je i železnička pruga.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće iz bunara. Pored sela izbijaju izvori Stubal i Slanik.

Zemlje i šume.

Granica atara vodi preko potesa: Kremen, Cerovac, Bačište, Bačiška Dolina, Morava i Jaruge. Unutrašnje delove atara čine potesi: Preslop, Kapiidžik, Gradište, Staro Selo, Grobište, Konjarka, Ciganka, Ploča, Velkov Rid, Crkveni Rid i Mrtvica.

Tip sela.

Stubal je nizno naselje, dugo oko dva i po kilometra u pravcu severoistok-jugozapad. Pomenuti tip je uslovljen položajem sela u podnožju odseka i pravcem glavnog puta. Pojedini krajevi sela, idući od severoistoka ka jugozapadu, zovu se: Donja, Reka, Srpci, Mitinska, Deda Stojanovska i Ristinska Mahala.

Stubal je 1952. godine imao ukupno 172 domaćinstava.

Postanak i ime sela, starine i prošlost.

Oko kilometar severozapadno od sela video je Kanic ruševine rimskog kastela. Kastel je postojao na potesu Gradište.

Stubal je osnovan krajem XVIII ili početkom XIX veka. Osnivači su bili preci pojedinih sadašnjih srpskih rodova. Prvi doseljenici na izvoru su postavili „stublinu“. Po njoj je nastalo ime sela. Prvobitno je Stubal ležao na potesu Staro Selo, koje je na temenu površi visoke oko 740 metara, zapadno od današnjeg naselja. Oko sredine XIX veka stanovnici iz Starog Sela postepeno su prešli u današnje niže naselje. Na Starom Selu sada je paša i izbija izvor Češma. Pored Starog Sela je mesto Grobišta. Tu je bilo groblje starih meštana, koji su živeli na pomenutom selištu. Ovo groblje je napušteno postepeno oko sredine XIX veka.

U Stubli postoji stara crkva Sv. Preobraženje (ili Bela Crkva). Crkva leži na temenu uzvišenja u severoistočnom delu sela. Narod misli da je ovu crkvu gradio Kraljević Marko.

Današnje selo Stubal pokraj puta osnovano je oko hana koje je za vreme Turaka postojao na sadašnjem drumu. Prilikom oslobađanja od Turaka 1878. godine selo je brojalo svega 17 kuća.

Crkvena slava je na dan Preobraženja a seoska slava je Đurđevdan.

Poreklo stanovništva.

Rodovi poznatog porekla su:

-Srpci, Stevanjdan, doseljeni na početku XIX veka iz sela Pepeljevca kod Kruševca. Najstariji predak zvao se Peša: Ljubomir, 42 godine – Vidosav – Mita – Krsta – Peša. Krsta je iz Stuble odlazio u goste rođacima u Pepeljevac. Žive u istoimenoj mahali.

-Čiča Mitinci i Ivankovci, Stevanjdan, imaju isto poreklo i vreme doseljacanja kao i Srpci. Kuće su im u Donjoj Mahali. Kada se doselio Peša, osnivač roda Srpci, onda su sa njim došli i njihovi rođaci, od kojih potiču ovi i drugi rodovi poreklom iz okoline Kruševca.

-Vračarci i Badalici, Stevanjdan, imaju isto poreklo i vreme doseljavanja kao i prednji rodovi.

-Dudulinci, Stevanjdan. Pravo prezime im je Deda Ilinci. Žive u Donjoj Mahali. Poreklo im je isto kao i kod prednjih rodova.

-Kara Mingini i Jovinci, Stevanjdan. Poreklo i vreme doseljenja ja ko i kod prednjih rodova. Neki predak iz prvog roda oženio se Cigankom i po tome su dobili ime. Kuće su im u Donjoj Mahali.

-Miajlinci, Nikoljdan, žive u Reka Mahali. Poreklo ovog roda je iz okoline Ohrida. Najpre su došli u Staro Selo pa odatle prešli u današnje naselje. Prezime su dobili po pretku Mihajlu, pretku trećeg pojasa: Jovanča, 76 godina – Živko – Krsta – Mihajlo. Njegov sin Krsta iz Starog Sela prešao je u današnje niže naselje.

-Ilčinci i Kaiševci, Nikoljdan. Ranije su činili jedan rod sa Miajlincima.

-Mitinci i Marčinci, Aranđelovdan. Ranije su činili jedan rod sa Miajlincima.

Rodovi nepoznatog porekla su:

-Ristinci, Nikoljdan. Kuće su im u posebnoj mahali.

-Deda Stojanovci, Nikoljdan. Jedni od njih se zovu:

-Divulci. Kuće su im u posebnoj mahali.

-Terzinci, Aranđelovdan, žive u Donjoj Mahali.

Iseljenici.

-Cvetkovići žive u Prevalcu.

-Gložari, Bučuk, Prcovanci i Kelčini žive u Vrbovu.

-Jovići i Vučkovići žive u Lepenici.

-Veličkovići žive u Dlugojnici.

-Ristići žive u Jelašnici.

-Dudulanci žive u Kalabovcu.

-Andrejevići žive u Vladičinom Hanu.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Stubal (Vladičin Han) appeared first on Poreklo.

 Poreklo stanovništva sela Stari Glog, Grad Vranje – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj naselja.

Selo leži na visini od oko 1000 do 1200 metara, pretežno u dolini Gloške Reke, izvorišnog kraka Banjske Reke.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće sa izvora i kladenaca. Oko sela i u samom naselju česti su manji izvori u kristalastim škriljcima. Glavniji izvori i česme zovu se: Studena Voda, Ajdučka Češma, Krši Mečka, Studeni Kladenac i dr.

Zemlje i šume.

Oko mahala i sela su potesi sa njivama, bujnom bukovom šumom i pašom. Oni su nam poznati pod imenima: Vitibor, Belo Kamenje, Petrova Gora, Bežaniske Kolibe, Gradište, Gaber, Spasina Rtina, Studena Voda i Srpska Ornica.

Tip sela.

Stari Glog je selo razbijenog tipa. Podeljen je na mahale, koje su jasno odvojene jedna od druge. Mahale nose imena: Reka (19 kuća), Šopovi (9) i Vitibor (6). Oko mahala se vide usamljene kuće, njih su sagradili skoro odeljeni zadrugari. U svakoj mahali nalaze se kuće jednog roda.

Stari Glog je 1953. godine imao ukupno 24 domaćinstava.

Postanak i ime sela, starine i prošlost.

Naziv Gradište odnosi se na „čkar“ u jugoistočnom delu sela. Tamo nema nikakvih ostataka od starina. „Pričav ljudi stari“, da su na Gradištu „neki šanci bili kada su vladali Rimljani“. Po Kanicu ovde se nalazi utvrđenje istog karaktera i vremena kao i ono u Prvoneku. Blizu ranije srpsko-turske granice postoji mesto Selište. Tu su bile prve kuće današnjih rodova. Oko sredine XIX veka stanovnaci sa Selišta prešli su da žive u potesima gde su do tada imali stočarske kolibe. Preko Selišta vodio je „Carski Put“.

Današnji stari Glog osnovali su doseljenici iz susedne Gornje Pčinje. Kao osnivači računaju se preci rodova Ristinih i Vitiborci. Osnivanje sela bilo je na prelazu iz XVIII u XIX vek.

Sadašnja crkva posvećena Sv. Aranđelu, je u donjem delu naselja, pored Banjske Reke. Sagrađena je pre oko 50 godina, na mestu gde je postojala stara crkvina. Na dan crkvene slave u Starom Glogu priređuje se veliki sabor.

Na potesu Ajdučka Češma boravili su naši hajduci. To je bilo, kako se priča, u doba „kada je Karađorđe oslobodio Srbiju“. Tada su se u Vranjskom Pomoravlju pojavili mnogi srpski hajduci i u oblasti nastala je „velika pljačka“ i nesigurnost.

Naziv „Stari“ naselje je dobilo za razliku je dobilo za razliku od Novog Gloga, koji se nalazi u Gornjoj Pčinji.

Seoska slava je Spasovdan.

Groblje leži u reka Mahali.

Poreklo stanovništva.

Kako je pomenuto, svi seoski stanovnici su doseljeni.

Rodovi su:

-Ristini, Nikoljdan, žive u Reka Mahali. Prezime su dobili po Risti, pretku iz četvrtog pojasa. On se, zbog zuluma, „sas familiju“ doselio iz nekog sela u susednoj Gornjoj Pčinji. To je bilo pre oko 150 godina. Jefta, 56 godina – Toša – Stoša – Krsta – Rista, doseljeni osnivač sela.

-Vitiborci, Nikoljdan, žive u istoimenoj mahali. Doseljeni su i ziste oblasti kao i Ristini.

-Šopovi, Jovanjdan, žive u istoimenoj mahali. Doselili su se oko sredine XIX veka iz sela Prolesja ili Kozjeg Dola u Gornjoj Pčinji: Slavko, 41 godina – Dojčin, Anđelko – Živko, koji se doselio.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“ nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Stari Glog (Vranje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Bačvište, opština Vladičin Han – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

Položaj sela.

Bačvište leži na planinskoj padini, visokoj oko 600 metara. Okolna sela su: Lepenica, Jovac i druga.

Vode.

Meštani koriste vodu za piće iz većeg broja bunara i sa izvora. Poznatiji izvori su: Stari Kladenac, Crna Trava i dr. Izvor Crna Trava „je glavni“; on može da podmiri potrebe za vodom i pet drugih sela.

Zemlje i šume.

Granica atara vodi preko potesa: Kameniti Čukar, Kapidžik, Kapetanova Njiva, Golovski Dub, Bulutinski Kamen, Ciganska Padina, Cerje, Mirenovce i Kitice. Unutrašnji delovi atara zovu se: Zelenište, Staro Selo, Slivce, Brajkovac, Palamida, Gogin Lug, Gađano Drvo, Trševina, Crkvište i Selište.

Tip sela.

Bačvište je selo razbijenog tipa. Deli se na četiri mahale. U svakoj mahali su kuće jednog roda. Rodovska imena su i mahalska.

Bačvište je 1952. godine imalo ukupno 59 domaćinstava.

Postanak sela, starine i prošlost.

Kod meštana Bačvišta postoji predanje o nekom starom stanovništvu koje je ovde živelo. To stanovništvo nazivaju Džidanima.

Potes Staro Selo leži na severozapadnom delu današnjeg naselja. Tu su njive, livade i škola. Na Starom Selu današnji stanovnici su „naodili stavromensku vodenicu, jedan nakovanj, ćeramide i debele cigle“: Po opštem predanju, ovde je nekada bilo srpsko selo od oko desetak kuća. Jednom se neki „Latini napali Srbe“ osim dva dečka, koji su bili braća. Deca su izbegla iz ove oblasti, lutala su, pa se kasnije „kada su Latini nestali“ vratili i obnovili selo. Od njih potiču današnji rodovi: Dudulinci, Grujinci i Ćosinci. Ranije srpsko selo imalo je malu crkvu, danas porušenu. Ruševine su bile u blizini Starog Sela. Otkopane su iz zemlje 1924. godine. Po ostacima od zidova vidi se da je crkva bila duga šest a široka četiri metra, u položaju istok-zapad. Oko crkvišta nalaženi su stari grobovi. Kod crkvišta postoji seoski krst gde se okupljaju meštani svake godine na dan Sv. Jovana, letnjeg.

Selište je u istočnom delu sela. Sada su tamo livade. Ne priča se o ovom Selištu. Izgleda da su tamo bile prve kuće današnjeg sela. Kasnije su stanovnici sagradili kuće na drugim delovima atara – tako je selo dobilo razbijen tip.

Bačvište ima groblje u južnom delu sela.

Seoska slava je na dan „Pojeranija“, 15. maja.

Za verske potrebe meštani koriste crkvu u Stubli.

Selo je mnogo stradalo od Bugara, naročito u prvom svetskom ratu.

Ciganska padina leži u delu atara prema susednoms elu Lepenici. Tu su privremeno živeli Cigani, sada naseljeni u Lepenici.

Poreklo stanovništva.

Starinački rodovi:

-Dudulinci ili Deda Ilinci, Nikoljdan;

-Grujinci, Nikoljdan i:

-Ćosinci, Aranđelovdan. Kako je rečeno, ovi rodovi potiču od dva brata, koji suobnovili selo.

Doseljeni rodovi:

-Pašalici, Nikoljdan, su pre oko 180 godina doseljeni iz Crvenog Grada u Gornjoj Pčinji. Stojan, 56 godina – Kostadin – Nikola – Jovan – Mitar – Jovan, doseljeni osnivač roda. U pomenutoj starini deca su se igrala „sud i paša“. Dete od roda Pašalici bilo je sudija i ono je osudilo nekog drugog dečka na vešanje, pa ga ostala deca obesila. Zbog toga je ovo dete sa roditeljima moralo da se iseli iz Pčinje i da dođu u Bačvište. Po tom dečku su dobili naziv Pašalici.

Iseljenici.

-Dudulinci, sedam porodica živi u susednoj Lepenici (Deda Ilinci) i jedna u Skoplju.

-Grujinci, jedna porodica se iselila u Jagodinu.

-Pašalici imaju iseljenih porodica u susenoj Lepenici (3 domaćinstva), Pehčevu, jablaničkom selu Tularu i Nišu – po jedna kuća.

-Rašinci su se iselili u Korbevac.

-Andrejevići žive u Vladičinom Hanu.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Vranjska Kotlina“, nastaloj na osnovu podataka prikupljenih od 1951. do 1955. godine. Priredio saradnika Porekla Milodan.

The post Porekloprezimena, selo Bačvište (Vladičin Han) appeared first on Poreklo.