Poreklo stanovništva sela Gramada, opština Bujanovac – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Kumanovsko – Preševska Crna Gora“ a na osnovu prikupljenih podataka od 1940. do 1943. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Selo se nalazi u srednjem delu doline Drenske Reke, leve pritoke Moravice. Kuće su podignute na levoj, dolinskoj strani, izuzev dve koje su iznad glavnog seoskog dela i podignute sa desne strane.

Vode.

Voda za piće dobija se iz bunara i izvora. Bunare ima svaka kuća i nalaze se po dvorištima. Izvori su izvan sela po njivama i u šumi. Glavniji su izvori: Stojmenov, Ljiljanski, Šišmanski i Nikolinski zvor.

Zemlje i šume.

Njive su oko sela na mestima: Samoljica, Preko Dol, Ispod Selo, Pozadi Rid. Topografski nazivi za poteoe sa šumom su: Padina, Tursko Grobje, Šipin Zabel.

Tip sela.

Gramada je selo zbijenog tipa i deli se u dve mahale: Gornja i Donja Mahala. Mahala su odvojene šumom.

Prošlost i starine.

Po predanju, zabeleženom .u Nesalcu, Gramada je jedno od najstarijih sela u oblasti. Za ranije selo priča se da je imalo „trista“ kuća i nalazilo se iznad današnet položaja na Selištu. Kasnije se, zbog nekog rata, selo spustilo na današnje mesto

U blizini sedišta na jednom uzvišenju postoje mesto zvana: Crkvište i Gradište. Seljaci su na ovim mestima našli mnoštvo cigala i čitavih zidnih platana. Zaka Perunović iz Gramade 1928 g. otkopao je zemljani „ćup“ čija je visina 1.5 m i ima obim od oko 2 m. Na Crkvištu pronađena je i jedna ikona. Inače o Crkvišgu i Gradištu današnji pravoslavni seljaci nemaju neke naročite tradicije, jer su oni svi skorašnji doseljenici.

U Gramadi sada žive 13 doseljenih pravoslavnih srpskih rodova sa 15 domova.

Do prvog svetskog rata tu su neko vreme živeli muslimani poreklom iz Arbanije (13 k) koji su se tada iselili. Od njih neki se zadržali u Bitolju (Suljovi) i Crnotincu, dok je većina prešla u Tursku.

Poreklo stanovništva.

U selu su rodovi:

-Đorići (1 k, sv. Arhanđeo), doselili se 1912 g. iz Ljiljanca (Ristovac).

-Stankovići (1 k,Đurđevda), došli su posle Đurića iz krivopalanačkog sela Radovnice.

-Stefanovići (1 k, sv. Jovan), starinom su iz Sgajevca (Kriva Palanka). Ovde žive od 1915 g.

-Stamenkovići (1 k, sv. Arhanđeo), poreklom su iz Punuševca (Vranje). Ovde žive od pre 25 godina.

-Anđelkovići (2 k, sv. Jovan),

-Stojkovići (1 k, sv. Arhanđeo),

-Belinovci (1 k, Velika Gospođa),

-Pavlevci (1 k, sv. Arhanđeo),

-Pešići (1 k, sv. Arhanđeo), i:

-Perunovići (2 k, sv. Arhanđeo), svi su istog porekla: doselili se iz sela Radovnice kod Krive Palanke. Ovde su došli između 1915 do 1924 g.

-Jovići (1 i, sv. Arhanđeo) su mlađi doseljenici: došli su 1930 g. iz vranjskog sela Punušenca.

-Nedeljkovići (1 k, sv. Đorđe Alimpije), došli su posle Jovića iz ristovačkog sala Marganca.

-Krsta (1 k, sv. Nikola), došao je iz krivopalanačkog sela Stajevca. Ovde žive od kada i Nedeljkovići.

Ovi navedeni seoski dovi doseljeni su na kupljeno zemljište. Iznad sela, kod Crkvišta podignut je krst. Svi stanovnici zajednički slave seosku slavu na prvi dan Duhova.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Kumanovsko – Preševska Crna Gora“ a na osnovu prikupljenih podataka od 1940. do 1943. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Gramada (Bujanovac) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Vrban, opština Bujanovac – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Kumanovsko – Preševska Crna Gora“ a na osnovu prikupljenih podataka od 1940. do 1943. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela i vode.

Selo se nalazi u gornjem delu Vrbanske Reke, na rečnoj zaravni. Reka protiče sredinom sela i leti voda y njoj presušuje. Po nekoliko meseci u godini presuš ju i bunari iz kojih se dobija, voda. za piće.

Zemlje i šume.

Njive su oko sela. Daleko iznad sela na padini Karadaga nalazi se bukova i hrastova gora. Topografski nazivi za potese su: Čuka, Čar (Cer), Reza, Livade, Ija (Hladovina), Veternik.

Tip sela.

Kuće su u selu na okupu i grupisane dve mahale. Rastojanje između mahala je neznatno. Maala Epr (Gornja Mahala) je gornjem delu sela; ispod nje je Maala. Poštr (Donja Mahala).

Prošlost u starine.

Vrban je staro selo jer je postjalo i pre muslimanskog doseljavanja. Današnji muslimani kazuju da se naselje istim imenom zvalo i pre njihovog dolaska iz Severne Arbanije, ali se ne sećaju da li su njihovi preci zatekli u selu pravoslavne starinačke rodove.

U Oslaru se priča da je Vrban po stanovništvu ranije bio pravoslavno selo. Po dolasku muslimana, starivački rodovi iz sela se potpuno iselili. U literaturi se navode Mašutkovići  u Vranju koji su poreklom iz ovog sela.

Sada u Vrbanu žive 6 doseljenih muslimanskih rodova sa 23 doma.

Poreklo stanovništva.

Seoski rodovi su:

-Tairovi (5 k), od fisa Beriš. Doselili se pre pet pojaseva preko gornjemoravskog sela Depca. Osnivač roda Tair imao je šest braće: Islama, Veselja, Beljulja, Huseina, Mamuta i najmlađeg šestog čije ime današnji potomci ne pamte. Svi su oni u Vrban došli sa ocem. Posle očeve smrti braća se odvoje i svaki je osnovao posebni rod. Ti su rodovi:

-Islamovi (4 k.),

-Veselovi, (2 k),

-Beljuljovi (4 k),

-Huseinovi (4 k) i:

-Mamutovi (4 k).

Najmlađi brat bio je neženjen i po doseljenju u Vrban on se brzo povratio u neko kosovsko selo gde je postao hodža. Za stanovnike koji sada žive u Depcu seljani iz Vrbana kažu da su im rođaci. Sa njima su došli iz istog sela u Malesiji kao katolici („latini"). Na islsm prešli u Depcu.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Kumanovsko – Preševska Crna Gora“ a na osnovu prikupljenih podataka od 1940. do 1943. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Vrban (Bujanovac) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Nesalce, opština Bujanovac – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Kumanovsko – Preševska Crna Gora“ a na osnovu prikupljenih podataka od 1940. do 1943. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela i vode.

Selo se nalazi na levoj strani Moravice, na visokoj zaravni, neposredno iznad odseka. Sredinom sela protiče Vrbanska Reka, koja preko leta presušuje. Pored česama u bunara oko sela ima izvora. Glavniji izvori zovu se: Kalila, Šipka, Kroni Askereve (Vojnički Izvor).

Zemlje i šume.

Livade su pored toka Moravice, dok su njive na ravni oko sela. Utrina, sa nešto malo zaostale šume, nalazi se iznad sela na padini Karadaga. Topografski nazivi za njive su: Podornica, Zastava, Ledina, Slatina, Zalina; za brda i šumu: Dupilo, Veternik, Kozarnik, Votnjak (Voćnjak), Ulare, Bunari, Bolosin.

Tip sela.

Selo je zbijeno. Deli se na pet mahala: Maala Sopas, Maala Gašit, Maala Šaljas (ove tri nazvate po fisnoj pripadnosgi stanovništva), Maala Alijovit i Maala Nezirovit (ime dobile po glavnijim rodovima). Rastojanje između mahala je neznatno. Sve rodovske kuće nisu grupisane u jednoj mahali.

Prošlost i strane.

Nesalce je staro selo. Ime je dobilo, kako se kazuje, po kosi koja je ispod sela i „liči na nos". Ranije je selo bilo pravoslavno, ali su se prvobitni rodovi kasnije iselili, a delom zatrli. 1878 g. iselilo se iz Nesalca 14 srpskih domova u Beli Breg kod Vranja, gde su poznati pod imenom Nisalče. Tomovci su bili poslednji starinački rod. Od njih je jedna porodica postojala y selu do 1928. g. kada je izumrla, dok su dve njihove kuće preseljene u Vranje. Iz Nesalca su, po kazivanju, Popovci u Davidovcu kod Ristovca.

Starinački stanovnici imali su crkvu sv. Đorđa. Krajem prošlog veka crkva je bila u dobrom stanju te se i živopis u njoj poznavao. Ruevine crkve, ispod sela, sada se jedva raspoznaju. O mestu zvanom Selište kod današnjeg seoskog stanovništva nije očuvana nikakva tradicija. Od starina treba pomenuti i tekiju u Mahala Sopas. Ona pripada rodu Sadie i ima posebnog čuvara.

Danas u selu živi doseljeno muslimansko i pravoslavno stanovništvo sa nešto Cigana. Ukupno Nesalce ima 33 roda sa 129 domova.

Poreklo stanovništva.

Rodovi muslimanskog stanovništva su:

-Kuburovi (7 k) i:

-Hasnjan (11 k), od fisa Šalja. Starinu imaju u Severnoj Arbašji, gde su činili jedan rod. Zajednički im je predak Mustafa. U Nesalcu žive od pre 150 godina.

Iste su starosti još rodovi:

-Alijovi (13 k),

-Nezovi (17 k),

-Miškovi (14 k) i:

-Čolak (5 k), koji se doselili iz Malesije. Pripadaju fisu Gaš.

-Guc (14 k),

-Abazovi (6 k) i:

-Šabanovi (9 k), svi od fisa Cop. Doselili se iz Malesije preci iz četvrtog pojasa. Smatraju se kao mlađi doseljenici i poznati su još pod imenom Došljak.

-Misim (1 k) su muhadžiri iz Vranja. Došli su 1878 g.

Iste su todine došli:

-Arifovi (1 k) i:

-Sulejmanovi (1 k), muhadžiri iz Masurice. Fisnu pripadnost ne znaju. Prava starina im je u Severnoj Arbaniji.

Iz Nesalca se 1912 g. iselilo: 5 muslimanskih muhadžirskih porodica u Tursku, 2 iz Mahale Sopas prešle du u Orahovac, 1 ( Selimovi) u Strezovce (Moravica) i 1 ( Neslačan ili Durak) u Bukurevac (Moravica).

Pravoslavni rodovi su:

-Ristići (1 k, sv– Arhanđeo), staro im je prezime Svilarci. Rod su sa Svilarcima u Oslaru. Ovde su došli 1912 g. iz sela Žbevca kod Ristovca.

-Arsići (1 k, sv. Arhanđeo), doselili se 1924 g. iz vranjskog sela Trebeništa.

-Vojinovići (1 k, sv. Arhanđeo), došli su kada i Arsići iz Srednjeg Dela (Vranje).

-Cvetkovići (1 k, Đurđevdan), došli su pre 15 godina iz Radovnice (Kriva Palanka).

-Stanimirovići (1 k, sv. Arhanđel) su istog porekla kao i Arsići. Ovde žive od 1928 g.

Najmlađi su doseljenici:

-Ljubići (1 k, Đurđevdan), došli iz Neradovca (Vranje);

-Cvetkovići (1 k, sv. Arhanđeo) su iz Sgajevca, (Kriva Palanka); i:

-Petrovići (2 k, sv. Arhanđeo), došli su iz Trebeništa (Vranje).

Svi pobrojani rodovi, sem Vojinovića, doseljeni su na kupljena imanja. Vojinovići su došli na utrinu kao kolonisti. O praznicima pravoslavni stanovnici iz Nesalca pohađaju crkvu u Oslaru.

Cigani-Romi

-Krajem 1940 g. u Nesalcu je bilo 13 ciganskih domova. Njihov broj, kao i u ostalim selima, nije stalan. Dešava se neke godine u selu da ne bude nijedna ciganska porodica. Cigani se bave poljskim poslovima i služe kod bogatijih seljaka po pogodbi na određeno vreme.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Kumanovsko – Preševska Crna Gora“ a na osnovu prikupljenih podataka od 1940. do 1943. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Nesalce (Bujanovac) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Oslare, opština Bujanovac – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Kumanovsko – Preševska Crna Gora“ a na osnovu prikupljenih podataka od 1940. do 1943. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Sa leve strane Moravice nalazi se površ koja je ispresecana manjim dolinama. U jednoj takvoj dolini leži selo Oslare.

Vode.

Seosko stanovništvo služi se vodom iz bunara. Bunar ima svaka kuća. Izvan sela su kladenci i česme poznate pod imenom: Ivkov Kladenac, Hajdučki Kladenac, Poturovski Kladenac, Dojčinovac i Rosulja.

Zemlje i šume.

Topografski nazivi za potese sa njivama su: Veternik, Visoko Bilo, Delince, Samar.

Tip sela.

Selo je zbijenog tipa. Pojedine mahale nose nazive glavnijih rodova. Tako su imena dobile: Mašinska, Garvanska i Golčinska Mahala. Poturovska Mahala, na zapadnoj strani sela dobila je ime po poislamljenim stanovnicima 1878 g. nešto iznad glavnog seoskog dela, osnovana je Muhadžirska Mahala. Ona je dobila ime po muhadžirima koji su se u njoj nastanili.

Prošlost u starine.

Na ataru sela postoji topografski naziv Selište. Veruje se da je tu nekada bilo staro selo, odakle su kasnije stanovnici prešli na mesto Zadina, gde su osnovali novo naselje. Ali i tu dugo nisu ostali, jer su izbegli „od čume" i po treći put osnovali selo na današnjem položaju.

Danas u selu živi starinačko i doseljeno stanovništvo. Po veri se stanovnici dele na: pravoslavne i muslimane. Muslimanske vere su i malobrojni seoski Cigani.

Oskare ima 38 rodova sa 111 domova.

Poreklo stanovništva.

Rodovi pravoslavnog stanovništva su:

-Marčinci (4 k, sv. Arhanđeo), starinvi.

-Šipkovci (5 k, sv. Arhanđeo), starinci.

-Markovci (3 k, Petkovadai), starinci.

-Andrejci (4 i, sv. Luka), doseljeni pre 200 godina iz okoline Prištine. Pričaju da su iz mesta starine dobegli zbog Arbanasa, jer su im oni tamo „turčili sestru" i zato „pali na krv“.

Iza njih su sa Kosova došli:

-Novakovci (5 k),

-Gaginci (3 k) i:

-Ilinci (5 k). Svi slave sv. Luku. Po predanju njihovi su stari bili u srodstvu sa precima iz roda Andrejci, te je verovatno da su svi oni iz istog mesga. doseljeni. _

Davnašnji su doseljenšš još:

-Svirini (3 k),

-Pirkovi (4 k) i:

-Zlatanovci (9 k). Oni se doselili iz Gornje Morave. Ovi slave sv. Nikolu. Zlatanovci kao mesto porekla navode selo Boževac.

-Melini (3 k, sv. Nikola), došli su iz Gornje Morave Tamo su živeli u selu Glogovcu, dok im je dalja starša na Kosovu.

-Golčinci (3 k, sv. Nikola), doselili se pre 100 godina iz Turije (Bujanovac). Tamo su živeli oko 50 godina. I njihova je dalja starina na Kosovu, odakle ih doveo gospodar kao čifčije. Ime su dobili po tome što su oblačili odelo na golo telo.

Kosovski su doseljenici dalje:

-Čoninci (3 k),

-Kadički (2 k) i:

-Paunovići (2 k). Ovi slave sv. Luku. Ovde se doselili posle Golčinaca.

-Aleksini (1 k, sv. Arhanđeo), došli su oko sredine 19 veka iz Velikog Rajinca, pošto su tamo „ostali bez imanja".

-Garvanci (10 k, sv. Đorđe Alimpije), doselili se iz kumanovskog sela Suševa kada i Aleksini.

-Miljini (4 k, ·sv. Arhanđeo), došli su 1878 g. iz sela Šapranca kod Ristovca. Tamo su im Turci zapalili kuću.

-Trajkovići (1 k, sv. Nikola), deselili se u tursko doba kao čifčije iz pčinjskog sela Krševice.

-Filipovići (1 k, sv. Arhanđeo), ime dobili po Filipu koji je došao 1915 g. „na ženinu kuću". Filip je bio iz gornjemoravskog sela Bilinca.

-Mladenovići (1 k) i:

-Rašići (1 k) došli su 1924 g. na kupljeno zemljište iz ristovačkog sela Žbevca. Slave sv. Nikolu.

-Pešići (2 k, sv. Nikola), doseljeni su 1924 g. iz Klinovca (Ristovac). Ovde žive na kupljenom imanju.

-Krstići (1 k, sv. Đorđe), poreklom su iz Žbevca (Ristovac). Ovde žive od 1926 g. na kupljenom imanju.

-Stojmenovići (1 k, sv. Arhanđeo), došli 1926 g. iz Klinovca (Ristovac).

-Svilarski ili Ristići (1 k, sv. Arhanđeo), došli su iz Žbevca (Ristovac). Ovde žive od 1930 r. na kupljenom imanju. Rod su sa Ristićima u Nesalcu.

U 19 veku u Oslaru su živeli rodovi:

-Marčići i Bogdančiki koji su se iselili u Vranje.

Seoska je slava. sv. Trojica. Stanovništvo ima zajedničku crkvu sa susednim selom Leosajem. Crkva je posvećena. sv. Iliji.

Rodovi srpskog poislamljenog stanovništva su:

-Ibraimovi ili Poturovci (5 k), starinci. Ime Ibraimovi dobili po Ibraimu, sinu pomuhamedanjenog Filipa. Filip je na islam prešao pre tri pojasa (Filip, u islamu prozvan Ramadan–Ibraim–Selman–Liman, danas živ. Kako se kazuje, prelaženje na islam izvršeno je na sledeći način: Filip je bio bogat čovek i imao mnogo zemljišta i ergelu konja. U doba vršidbe muslimani iz okolnih sela uzimali su Filipu „na silu" konje za svoje radove, te on nije mogao na vreme da ovrše svoje žito. Kada je to Filipu dosadilo, on pođe u susedno selo Lučane, gde se požalio tamošnjim poznatijim muslimanskim rodovima. Oni su mu na to savetovali da stavi fes na glavu i da se brani „kao Turčin" (muslimanin) od napadača. Međutim, to nije pomoglo. S Sledeće godine, na ponovni savet lučanskih muslimana, da će mu i oni pri odbrani pomoći ako pređe na islam, Filip primi ime Ramadan, a muslimanska imena. nadenuo je i sinovima. Pri tome, radi boljeg izjednačenja, Filip je primio i fis Tsač. tj. fis kome pripadaju lučanski muslimani.

-Garvanci ili Ašani (3 i), red su sa istoimenim pravoslavnim oslarskim stanovnicima Poreklom su iz kumanovskog sela Suševa odakle su došli pre 120 godina kao hrišćani. Na islam prešao Anđelko odmah po doseljenju. Danas se računaju u fis Tsač. Način menjanja vere kod ovog roda je nejasan.

Rodovi musdšmanskog stanovništva poreklom iz Arbanije su:

-Ajredinci (5 k), od fisa Bariš. Doseljeni su 1878 g. kao muhadžiri iz Masurice. Dalja im je starina u Severnoj Arbaniji.

-Devetinci (5 k), od fisa Sop. Deseljeni su kao muhadžiri na Jablanice u isto vreme kada i Ajredinci. Dalju starinu znaju u Malesiji.

-Maksutovi (1 k), od fisa Bariš. Muhadžiri su iz Masurice. Došli su 1878 godine.

-Emin (1 k), došli su kao muhadžiri iz Jelašnice. Starina im je u Šatri (Severna. Arbanija). Fisnu pripadnost ne znaju.

-Ismailovi (1 k), došli su 1878 godine kao muhadžiri iz sela Vrbovca (Jablanica). Dalja starina im je u Severnoj Arbaniji. Fisnu pripadnost ne znaju.

Cigani-Romi:

U selu ima 5 citanskih porodica. Svi su skitači po okolnim selima. Mesto stalnog boravka nemaju.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Kumanovsko – Preševska Crna Gora“ a na osnovu prikupljenih podataka od 1940. do 1943. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Oslare (Bujanovac) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Lučane, opština Bujanovac – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Kumanovsko – Preševska Crna Gora“ a na osnovu prikupljenih podataka od 1940. do 1943. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Selo se nalazi na terasi s desne strane Južne Morave, neposredno pri njenom izlasku iz Končuljske Klisure.

Vode.

Sem planinskih potočića, stanovništvo upotrebljava vodu iz bunara i nekoliko kladenaca. Preko cele godine imaju vodu kladenci: Kroni Vtoft (Hladan Izvor) i Trstenik.

Zemlje i šume.

Njive su na terasama i dolinskom dnu, dok je barovito zemljište oko Morave ostavljeno pod livadama. Na seoskom ataru iznad sela ima proređene hrastove šume. Nazivi za njive i livade su: Morava, Džade, Bara, Šelče; za brda i šumu: Glavičica, Ravšina (Ramnište), Reka, Delnica, Tašlak (turski: kamenjar), Tušlica.

Tip sela.

Lučane je po tipu zbijeno selo izuzev 5 kuća od roda Ramovi koji su posle 1912 g. sagrađene na 10 minuta hoda u sverozapadnom pravcu. Kuće su grupisane po mahalama koje su među sobom blizu poređane. Seosko mahale su: Ramsna, Salaovska, Husovska i Dikolarska. Mahale su dobile nazive po glavnijim rodovima. Stanovništvo u mehanizma je mešovito.

Prošlost u starine.

U opštem delu izneto je da je po pisanim spomenicima najstarije selo Lučane: pominje se u 13. veku kada se kao Lžane navodi da ima 424 doma. O istom selu postoji pomen i iz 14 veka. Tada se ono navodi kao zaveštanje novosagrađenom manastiru u Dečanima.

O davnoj starosti naselja govori i narodna tradicija. Po opštem kazivanju Lučane je zaseljene „od rimsko vreme". Muslimani navode da su prvi stanovnici u naselju bili „latini“ i da je od njih ostalo ime sela. Ali se kod njih tvrdi da su u Lučanu iz dosta starog vremena živeli i pravoslavni srpski rodovi. Oni su se docnije raselili, jer su kroz selo vodili putevi „na četiri strane".

Postoji tradicija i o tome da je ranije u Lučanu priređivan godišnji panađur. Kod stanovnika u Oslaru zabeleženo je ranije da su Lučane bilo gradsko naselje i da su na njegov panađur dolazili stanovnici i trgovci iz Vranja, sa Kosova i drugih strana.

Starost Lučana potvrđuju i tragovi materijakne kulture Tako, na primer, neposredno iznad sela, na Južnoj Moravi, očuvani su shubovi starog i po svoj prilici veoma značajnog mosta. Građenje mosta stanovnici u Lučanu pripisuju Rimljanima. Preko lučanskog mosta vodila je poprečna balkanska komunikacija koja je sa Kosova i preko Gnjilana izlaziša u dolinu Južne Morave. Na seoskom ataru, kod današnjih vinograda, nalazi se mesto zvano Kalja. Tu stanovnici nalaze malter, velike cigle i tesani kamen. To su sigurni ostali ranijih utvrđenih građevina,.

Preci današnjih lučenskih muslimana, prilikom doseljavanja, zatekli su u selu nekoliko pravoslavnih rodova. Od njih su do kraja 19 veka u selu živeli još: Deda–Jovini, Čočini i Stojilkovi. Kasnije su se svi pravoslavni starinci iz sela iselili i na mesto njih u selu su živeli doseljeni mualimani poreklom iz Arbanije. Neki pravoslavni starinci napustili su selo 1878 g., a poslednji se iselili oko 1900 g. U literaturi se navode pravoslavni srpski iseljenici iz Lučana u Belom Bregu, Masurici i okolini Ristovca.

Na mestu Vorate Moćme (Staro Groblje) očuvalo je staro hrišćansko groblje gde se sahranjivali Pravoslavni, ranije iseljeni, starinci iz Lučana. U selu, ispred kuća muslimana Zejnula Salijevića i Ramiza Memetovića, do pre nekoliko godina stajali su zidovi od porušene crkve. Sada je na tom mestu sagrađena nova crkva na novodoseljene pravoslavne rodove. Nova crkva posvećena je kao i starija sv. Paraskevi. Ima pomena da se ispod Glavičice, do kraja 19 veka, nalazile ruševine i crkve sv. Nikole.

U selu danas žive doseljeni muslimani i pravoslavni sa nešto Cigana. Ukupno ima 49 rodova sa 115 domova.

Poreklo stanovništva.

Rodovi muslimanskog stanovništva, su:

-Ramovi (24 k), od fisa Tsač. Smatraju se kao najstariji arbanaški rod u selu. Doselio se Ramo, predak iz šestog pojasa. Starinom su iz Severne Arbanije.

-Husovi (21 k),

-Salaovi (10 k) i:

-Dikovi (14 k) su istog fisa i starine kao i Ramovi. Kažu da su doseljeni pre „dvesta“ godina.

-N'evzatovi (1 k),

-Veselovi (1 k) i:

-Ahmet (1 k) su muhadžiri iz 1878 g. Prvi su pre toga živeli u Čestelinu (Vranje), posle prešli u Končulj (Gornja Morava), gde su ostali nekoliko godina, pa došli u Lučane. Preko Končulja došao je i rod Veselovi. Oni su još ranije živeli u Ostroj Glavi (Vranje). Ahmeti su neko vreme živeli u Bujanovcu, kamo se doselili iz Vranja. Sva tri roda pripadaju fisu Tsač i dalju starinu znaju u Severnoj Arbaniji.

Rodovi pravoslavnog stanovništva su:

-Mladenovići (2 k, sv. Đorđe Alimpije) i:

-Trajkovići (1 k, sv. Arhanđeo), doseljeni iz Žbevca (Ristovad). Ovde žive od 1912 g. Oba roda došla na kupljeno imanje.

Posle prvog svetskog rata doselili su se:

-Stojkovići (1 k),

-Ristići (1 k),

-Disići (1 k),

-Mitići (1 k) i:

-Jovići–Anton (1 k).

Prva tri roda slave sv. Nikolu, a ostali sv. Arhanđela.  Svi su doseljeni na kupljeno zemljište. Poreklom su iz Poljanice.

-Jovići (1 k, sv. Nikola), doseljeni iz Banje (Vranje).

-Anđelkovići (1 k, sv. Arhanđeo), došli iz Žbevca (Ristovac). Imanje su kutšli 1920 g.

-Stanojko (1 k, Mitrovdan), poreklom iz Stajevca (Kriva. Palanka).

-Stamenkovići (1 k, sv. Jovan), doseljeni iz Pčinje. U selu ih zovu i Šopovima, jer su „prosti“ i nisu znali kako se obrađuje zemljište.

Seoska je slava Đurćevdan.

Cigani-Romi:

U selu ima 31 ciganoka porodica. Broj ciganskih domova se stalno menja: 19 porodica imaju svojih kuća, dok su ostale nastanjene u zgradama bogatijih muslimana. Od Cigana 11 porodica znaju da su doseljene iz Bujanovca.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Kumanovsko – Preševska Crna Gora“ a na osnovu prikupljenih podataka od 1940. do 1943. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Lučane (Bujanovac) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Jazak (Irig) prema studiji Miloša Đ. Škarića "Dvanaest sela u Fruškoj gori". Priredio saradnik portala Poreklo Svetozar Milićević.

Jazak je naseljen u XVII veku. Doseljenici potiču što iz Bosne i Hercegovine, što iz Srbije, a živeli su najpre na Brailovu kod Višnjevaca.

Kad su Turci iza druge posade Beča 1683. bili potučeni kod Vaca i Požuna, upadoše na povratku ko besni kurjaci u našu domovinu, a naročito u Srem i Slavoniju, te stadoše harati i paliti na sve strane, odvodeći narod u roblje. Poradi toga zuluma ostaviše mnogi Sremci svoje prvotno prebivalište, pa se razbegoše koje ro Bačkoj, koje po Fruškoj gori, gde će biti mirniji od Turaka. Tako se iz Brailova doselilo ovamo nekih petnaest porodica, koje su najpre osnovale ovo mesto.

Ime selu:

Mesto je dobilo ime od svoga položaja: leži u dubokom jazu, između dva brega. Ovaj se jaz proteže daleko u Frušku goru, a kod manastira, koji je na severnoj strani, deli se u dva grla: jedno grlo ide k Drenovcu, gde je bio stari manastir, drugo ide Grabovcu, gde ima osobiti izvor.

Kuće:

Kuće su ponajviše od čerpića; od svih najlepša je škola. Kad je ona osnovana, to se ne zna.

Crkve:

Usred sela ističe se također lepa crkva, koja je građena 1760. god.

U Jasku ima znamenita zadužbina bivšeg sarajevskog mitropolita Đorđa Nikolajevića, osnovana za to, da se od glavnice svake godine razdeli određena svota međ devojke, koje se udadu u mestu. Ovo traje već više godina od smrti toga dobrotvora, koji je bio rodom iz Jaska, gde mu i danas rodbina živi. Lepa slika njegova čuva se u školi, a u crkvi stoji njegova arhijerejska štaka. Telo mu počiva u Blažuju, selu pored Sarajeva, u tamošnjoj crkvi.

Za po sata može se peške doći iz Jaska u manastir Jazak, koji je na severnoj strani. Tamo počiva telo srpskoga cara Uroša. I taj je manastir pored drugih ures ubavoj Fruškoj gori i neka vrsta pritaneja. Pored njega je Prnjavor sa nekih 30 kuća i 150 ljudi.
Pored današnjega manastira Jaska postoji ruševina staroga ženskog manastira, koji je oko 1745. god. napušten, a sadanji manastir Jazak, koji je savremeno postojao kad i ženski, dozidan je s istočne strane ostatkom materijala od ćelija ženskoga manastira Jaska. Manastir je slavio Vhod Bogorodice.

Bregovi:

Teočin (rodi izvrsno vino), Carine, Zabel. Bregovi šumom obrasli na severnoj i zapadnoj strani: Carina, Crni Bit, Preprnje, Česte Strane, Dugo, Kosmatica, a u njoj izvor Zmajevac, Kamenito, Venac, Mangići-Izvori (u njoj izvori istog imena), Ilijin Čot, Srnevo (i potok istog imena), Gravranov Potok (u njemu Hajdučki izvori), Anatema, Kozja Rbota, Bukova Strana, Pištavine, Kozarice, Dragojevac (u njemu potok istog imena), Pudinovac, Vučevac (s potocima istog imena).

Izvori:

Điris i Beli Potok.

Polja:

Polja za obrađivanje i za pašu prostiru se prema istoku, jugu i zapadu, a nazivaju se ovim imenima: Deonice (pašnjak), Cerije (oranice), Uroševac (manastirski salaš), Srednje Brdo, Siget, Oračke livade, Kaluđerice, Begovine (livada) Soko (oranice), Praznovreće i Brailovo (oranice).

Poreklo porodica:

Jazak danas (podatak iz 1919. godine, op. S. M.) broji srpskih kuća 305, a duša 1835. Nešto ima naseljenih Mađara.

Porodice:

Kuzminac 3

Latinkić 7

Lazić 10

Lukić 1

Majstorović 1

Maletić 23

Mandić 1

Marić 1

Marinković 7

Marojević 3

Marović 3

Matić 20

Mesarović 3

Mihajlović 11

Milanković 1

Milićević 2

Milinković 1

Mirković 1

Mirosavljević 1

Mladenović 1

Mojsilović 1

Momirović 1

Mungić 1

Nedeljković 28

Nedić 20

Neglić 24

Nemarović 1

Nenadović 7

Nešić 7

Nešković 2

Nikolajević 1

Nikolić 7

Ninković 1

Pantelić 8

Pašić 7

Pavić 7

Pavlov 1

Petaković 20

Popović 1

Poštić 7

Putinački 20

Radić 2

Radišić 3

Radojčić 3

Radonić 3

Radosavlević 7

Radovanović 3

Rakić 7

Pistić 1

Sekicki 1

Slavnić 18

Spasojčević 2

Stanišić 4

Stefanović 1

Stojčević 1

Stojković 3

Stričević 2

Sudarović 2

Tatalović 7

Tešić 1

Timotijević 1

Trivić 7

Utvić 7

Veličković 1

Vukašinović 1

Vukmirović 7

Vukov 23

Žirić 20

Živanović 3

Živković.

Izuzetak čini porodica Janković; jedni slave sv. Nikolu, a drugi Markov dan; Popovići jedni slave sv. Nikolu, drugi Đurđev dan, Jovanovići jedni slave sv. Trifuna, a drugi Petrov dan, i ne smatraju se izmeđ sebe ista porodica, premda se jednako zovu.

Izumrle su porodice:

Pejčić, Marković, Petkičević, Topalović, Zaharić, Filipović, Rafajlović, Čupić; Solunčić, Simeunović, Jeremić, Pantović, Zdravković, Mišković, Karanfilov, Bošnjaković, Laketić, Latinčić, Petričev, Pavlovčević.
U Bugarsku su se iselile ove porodice: Gavranić, Rašković, Josimov, Vujić, Stepanov, Trifonović i Filipov.

IZVOR: Miloš Škarić, Dvanaest sela u Fruškoj gori (Bešenovo, Grgurevci, Jazak, Ležimir, Mala Remeta, Manđelos, Pavlovci, Rivica, Stejanovci, Šuljam, Veliki Radinci, Vrdnik). Objavljeno u Zborniku za narodni život i običaje južnih Slavena, broj 24, 1919.

The post Poreklo prezimena, selo Jazak (Irig) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Levosoje (po knjizi Leosaje), opština Bujanovac – Pčinjski okrug. Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Kumanovsko – Preševska Crna Gora“ a na osnovu prikupljenih podataka od 1940. do 1943. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Selo se nalazi u severnom delu oblasti na desnoj strani Južne Morave. Kuće su na temenu najniže terase i zaklonjene od vetrova.

Vode.

Stanovnici većinom upotrebljavaju vodu iz bunara. Na ataru ima nekoliko kladenaca (Taškov i Hajdučki Kladenac) i dve česme. Pre nekoliko godina Higijenski zavod iz Skoplja sagradio je pumpu iz koje se dobija kisela voda.

Zemlje i šume.

Topografski nazivi za njive su: Jaruge, Krivi Dol, Široka Padina. Vučjak; za brda i šumu: Vrlo Vilo, Grajevac, Uši, Poprdljivica, Cerova Padina.

Tip sela.

Levosoje je zbijenog tipa i izduženo u pravcu otseka. Kuće su grupisane po mahalama koje se u odnosu jedna prema drudoj zovu: Donja, Srednja, Pod Rid i Preko put Mahala. Često se imena mahala zamenjuju imenima glavnijih rodova.

Prošlost.

Levosoje je staro selo sa očuvanim starinačkim pravoslavnim rodovima, starom crkvom (obnovljena 1882g.) i očuvanom tradicijom.

Po predanju selo je najpre bilo na Selištu. Odatle je zbog „čume" i „pljačke“, premešteno na današnje mesto. Pamti se još da se ranije selo zvalo Levo Selo. Pod ovim imenom naselje se pominje i 1882 godine.

Selo se povećavalo priraštajem starinačkot stanovištva i doseljavanjem. 1878 g. u Leosaje se nastanile i 10 muslimanskih muhadžirskih porodica koje su se kasnije iselilo.

Poslednje dve muhadžirske porodice (iz roda Zaimovi) prešlsi su 1912 g. u Skoplje.

Danas u selu živi 30 pravoslavnih srpskih rodova sa 84 doma.

Poreklo stanovništva.

Seoski rodovi su:

-Bulimačevci (6 k, sv. Nikola), starinci.

-Jerinci (4 k, sv. Arhanđeo), starinci.

-Sibinci (3 k, sv. Nikola), starinci.

-Dživdžanci (3 k, Mitrovdan), starinci. Nadimak dobili po pretku koji je „ gađao vrapce".

-Bučinci (5 k, sv. Arhanđeo), starinši.

-Lisičari (4 k, sv. Nikola), starinci.

-Katrandžijci (3 k, sv. Arhanđeo), starinci.

-Levkovci (3 k, Mitrovdan), starinci.

-Gulgulerci (3 k., Mitrovdan), starici.

-Krekanci ili Karakanci (3 k, sv. Nikola), sgarinci.

-Meandžijci (3 k, sv. Arhanđeo), starinci.  Ime dobili po pretku koji je bio mehandžija.

-Mečkarci (3 k, Mitrovdan), starinci. Neko u rodu bio „mečkar" i zato su ime dobili.

-Kerkenezi (1 k, sv. Nikola), starinci.  Oduvek su „jedna kuća.

-Cvetanovci (3 k, sv. Nikola), starinci.

-Džalkovci (2 k, sv· Nikola), starinci.

-Pundevci,

-Vukovci i:

-Kokorci, po jedna perodica, (3 k), starinci. Slave ov. Nikolu.

-Krstinci (2 k., Mitrovdan), starinci.

-Katišerini (2 k, sv. Nikola), starinci.

-Petličkovci (6 k., sv. Nikola), doseljeni iz Norče.  Odatle su izbegli „od krv" zajedno sa rodovima koji sada žive u Borovcu (Moravica).

-Đorići (2 k, sv. Arhanđeo), doselili se pre 100 godina na Burinca u Gornjoj Moravi, gde su im Arnauti „teli imanje“. Burince je sada, po stanovništvu, arbanapšo muslimansko selo.

-Đerini (2 k, sv. Nikola.), doselili su „sa zapadne strane". Kažu da su ovde došli još „od Kosovo" (kada je bila bitka na Kosovu).

-Stojmenović (1 k, sv. Nikola), došao iz Velikog Rajinca za vreme Turaka. Po nekom pretku dobili su nadimak Grba.

Rodovi nepoznatog porekla su:

-Kaliničanci (3 k, sv. Nikola), računaju se kao davnašnji doseljenici.

-Nikolinci (4 k, sv. Nikola), Takođe su davnašnji doseljenici. Neki ih zovu i Muratovi.

-Kačamakovi (2 k, sv. Arhanđeo), smatraju se za doseljen rod, ali mesto starine zaboravili.

-Vuconi (ili Buconi) (1 k, sv. Arhanđeo) su rano doseljeni.

IZVOR: Prema knjizi Jovana F. Trifunoskog „Kumanovsko – Preševska Crna Gora“ a na osnovu prikupljenih podataka od 1940. do 1943. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Levosoje (Bujanovac) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Podgorac, opština Boljevac – Zaječarski okrug. Prema knjizi Marinka Stanojevića „Crna Reka“ u okviru Zbornika Timočke krajine  - Izdanje Beograd 1931. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Selo leži na podnožju planina Malinika i Kornjeta, na visoravni, nagnutoj sa severa k jugu, zatvoreno sa svih strana visokim brdima i brežuljcima, sem južne, koja je ravna i tako se spušta do Krivovirskoga Timoka ili Crne Reke. Kuće su na peskovitom škriljcu. naslaganom u pločama od 3—4 m. pod površinom zemlje.

Vode.

Kroz selo protiču dve reke: Velika reka i Sirota reka ili Saraka. Velika reka dolazi sa zapada i presiše; Sirota reka teče sa istoka i uvek ima dovoljno vode.

Izvorima i česmama Podgorac je vrlo bogat, bogatiji od svih sela u okolini. Voda je izvrsna za piće i uvek čista i bistra. Ima šest česama: turska česma, u sredini sela; Osmanova česma pred opštinskom kućom; Donja česma u donjem kraju sela; gornja česma u gornjem delu sela; srednja česma u istonom delu sela i ciganski česma u delu gde žive Cigani (blizu groblja). Pored ovih česama ima manjih izvora i kladenaca.

Za vreme velikih kiša, pljuskova, a osobito kad se tope veliki snegovi na Maliniku i Kornjetu, pomenute reke nadoću, ali ne čine štete selu, jer su rečna korita duboko urezana, te se voda nikada ne izliva.

Pod bregom Vilinom Čukom, na istočnom kraju sela, u samom koritu Seoskog potoka, nalazi se jedan gvožđevit izvor, čiju vodu seljani ni za šta ne upotrebljavaju. U ataru ovoga sela ima tri izvora, koji nose ime Fundonj (izvori). Oni su na 2 km. jugozapadno od sela. Cele godine iz njih izbija voda čitava reka, ali od Spasovadanu dok sneg ne počne padati prestaju davati vode. Naročito su ovi izvori jaki kad se snegovi počnu topiti.

Klima.

Podgorac je zaklonjen sa svih skoro strana, pa je zaklonjen i od vetrova. Izuzetak je jug, s koje duva južni vetar. Najopasniji je severoistočni vetar, koji zovu gornjak. On najčešće duva noću, obično 2—3 dana. Zbog njega podgorčani pokrivaju svoje zgrade, osobito kuće, teškim kamenim pločama od škriljca, koga ima u izobilju.

Zato što je Podgorac otvoren jugu, u njemu je nešto toplije nego li u okolnim selima.

Sneg pada od početka novembra i traje do aprila, a može biti debeo do 1.5 m., u planini još i više.

Zemlje i šume.

Selo ima dovoljno zemlje za obdelavanje. Sva je zemlja oko sela, udaljena često po 5—10 km., na jugoistoku. Najbolja je zemlja pri ušću Velike reke i Sarake u Timok. Tamo se seju sva žita i kukuruz.

Podgorac ima bogatih pašnjaka u prostoru od 4—6 km. na severu i zapadu. Otuda je ovo selo vrlo pogodno za stočarstvo.

Šuma ima takođe vrlo dobrih u celoj okolini. Ima vrlo dobrih privatnih zabrana cerove i hrastove šume. Najbolji su zabrani u Sirošoj reci, Fundonji i kraj Timoka. Osim ovih zabrana ima ogromnih prostorija pod šumom severno od sela, koje se prostiru u širinu po 35—40 km. U ovim mestima: Mikulji, Klencušu, Brezovica, Maliniku i Boju. U Mikulju i Maliniku ima borova i jela, inače je svuda bukva, grab, cer i granica. Po krševitom zemljištu rastu ruj, jorgovan i mečja leska. Šuma je neupotrebljiva, jer nema podesnih puteva za njenu eksploataciju.

Utrina i planina su im zajedničke. Ima vrlo dobrih livada po planini, koje su zajedničke tek kad se trava pokosi. To često biva po Petrovdanu. Najplodnija im je zemlja u Timoku; ostalo je zemljište srednje rodnosti i rodi samo kad je godina kišovita.

Tip sela.

Podgorac je sasvim zbijenog tipa, kuća do kuće i samo ih često putevi razdvajaju. Sredinom sela prolazi vrlo dobar nasip, drum koji vodi iz Boljevca u Brestovačku Banju. Ovaj put deli selo na dva dela: na istočni, veći i zapadni, manji kraj. Samo u sredini sela nekoliko je kuća ušoreno, onde gde su kafana, škola, opštinska kuća i nekoliko otmenijih građana. Inače su kuće građene bez ikakva reda.

Donji, južni kraj sela je vrlo zbijen, dok je severni gornji kraj nešto razbijeniji. Razmak je između kuća u gornjem kraju oko 50 m., u donjem oko 30 m.

Sa svih strana selo je opkoljeno salašima, koji bi se mogli grupisati u četiri zaseoka: Na Timoku, udaljen od sela 20 km. prema jugoistoku, broji oko 70 domova; y Valja Rnže, 3 km. severoistočno, sa oko 45 domova; u Sirošoj reci, 5 km istočno, sa 37 kuća, i u Fundonju, 3 km. zapadno, sa 32 doma. Ostali su salaši razbacani u malom broju po Maliniku, Mikulji, Klencušu, Voju i Brezovici. Polovina seljaka živi na salašima.

U donjem kraju čuvene su kuće Basarabe i Bukuronji; u sredini sela Arsenovići i Kovači ili Kovačevići; u zapadnom delu Đorđevići i Rajkovići; u istočnom kraju Kuči i Trailanovići; u severnom Novakovići i Dimitrijevići. U Valja Rnže žive Kalcani i Burkići; u Timoku Todorovići i Androke.

Celo selo ima oko 720 kuća sa oko 400 salaša.

Postanak sela i porzklo stanovništva.

Selo po današnjem stanovništvu, nije starije od 130–140 godina. Pređe je bilo u dolini Timoka, na mestu koje se zove danas Selište. Tamo su onda stanovali čisti Srbi. Za vreme ratova između Srba i Turaka stanovnici toga sela prebegnu dublje u Srbiju. Doseljenike iz Podgorca zabeležio je Stanoje Mijatović u Resavi na više mesta: u Isakovu (Naselja i poreklo stanovnoštva knj. 26) Cirići (str. 210.), u Popovnjaku – Vasići ·(str. 222.), u Resavici – Peričići i Angelanovaća (str. 226–), u Troponju — Rošjani i Kokošalci (str. 237.). Nesumnjivo da iseljenika odavde ima i u drugim krajevima, osobito u Braničeskom kraju).

Od starih stanovnika sela Podgorca ostale su samo dve porodice:

-Arsenijevića i:

-Kovačevići, koje su pobegle pod planinu Malinik i zasnovale selo Podgorac.

Početkom devetnaestoga veka dođe više od 50 porodica iz Rumunije, te oni povlašiše i onaj zaostatak srpskih porodica.

Docnijeg doseljavanja nije bilo, a bilo je otseljavanja i to u polje, na salaše. Najčešće su slave: Petkovica. sv. Nikola, Đurđevdan, Mitrovdan i Vračevi.

Godine 1865. južni kraj Podgorca sa 52 porodice sasvim se odselio iz sela i osnovao na levoj obali Bogovinske reke novo selo Bogovanu. Uzrok je ovom iseljavanju bio najpre nemanje vode, kad presuši Velika reka (a novo je selo oko lepog i jakog izvora), i drugo, udaljenost zemalja za obrađivanje i pojata (jer udaljenje je bilo 6—10 kilometara).

Na ataru su seoskom dva selišta. Prvo je u Timoku, a drugo oko izvora Sirote reke (Sarake). Stanovnici su i jednoga i drugoga selišta bili čisti Srbi, doseljenici sa Kosova, kao što su:

-Sumrakovčani i:

-Zvezdanci. Sa prvoga selišta stanovnici su prešli u Podgorac, s drugoga u Sumrakovac.

Zasnivanje sela Podgorca je mnogo ranijega datuma, nego što je doseljavanje današnjega stanovništva. Ako su raniji stanovnici bili doseljenici sa Kosova, onda je Podgorac zasnovan krajem sedamnaestoga veka, jer je poznato da su se Kosovljani doselili u Crnu Reku za vreme velike seobe Srba pod patrijarhom Arsenijem Čarnojevićem (1690.). Na jednoj karti iz 1718. godine obeleženo je mesto Botguržel), gde su bile vodenice. Nesumnjivo je da je ovde onda već bilo naselja, možda raštrkano i u malom broju, te ga zato kartograf nije ni zabeležio kao naseljeno mesto.

Starine.

Više sela na zapadu, na brdu Kornjetu, vide se ostaci staroga grada. Isto se vidi i na desnoj obali Velike reke. Iz tih gradišta vade se rimske opeke, a nalaze se zlatni i srebrni rimski novci.

Ostataka starih rudišta nalazi se pod Malinikom i na ušću Sirote reke (Sarake). Više sela istočno, na Kravljem bregu, nalaze se ostaci zgure. Na levoj obali Timoka poznaju se starodrevna prališta zlata.

U sred sela nalazi se golemo „Tursko Groblje“ ne daleko od Timoka — „Srpsko Groblje“, u planini pak, kod Klencuša – „Džinovska Groblje“.

U ataru se poznaju i tri stara puta. Prvi je išao levom obalom Timoka, još i sad se vidi stara kaldrma. Drugi je išao uz Petrovačku reku, pored Malinika vodio je u Poenje; on je prosečen kroz gorostasno stenje. Treći put ide niz Veliku reku, da skreće na zapad, uz Kornjet, i preko Brezovice silazi u Resavu kod Bigrenice. Narod sve ove puteve pripisuje kao da su ih radili „Rimljani“.

Zanimanje stanovništva.

Seljani se bave poglavito stočarstvom. Tek kad izgube stoku, bave se zemljoradnjom. Rado se bave podi zanjem voćarstva. Pored toga seljaci rado idu u rudnike okolne, gde rade kao rudarski radnici. Idu u okolne rudnike pa i u dalje, na pr. u Senjski rudnik.

U selu ima drvodelja, kačara i krojača, za tim nekoliko dućana i mehana.

IZVOR: Prema knjizi Marinka Stanojevića „Crna Reka“ u okviru Zbornika Timočke krajine  - Izdanje Beograd 1931. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Podgorac (Boljevac) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Lasovo, grad Zaječar – Zaječarski okrug. Prema knjizi Marinka Stanojevića „Crna Reka“ u okviru Zbornika Timočke krajine  - Izdanje Beograd 1931. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Selo Lasovo nalazi se na zapadnom podnožju planine Tupižnice ili Topižnice ili Lasovskih plannna.

Vode.

Sredinom sela protiče Lasovska reka, koja, pre nego će ući u selo, prima s desne strane Sivski potok, a u samom selu, c leve strane, Britanski potok i c desne strane Gmišrovsku reku. Između ovih potoka, reka i rečica pružaju se pojedine kose, koje se sastaju u samome selu. Između jednog omanjeg potoka i Bratinskog potoka je kosa Merčin Grob; između Lasovske i Gmitrovske reke je Gmitrovski Del. Merčin  Grob je sa severne, Lasovski Del sa severozapadne, a Gmitrovski Del sa južne strane. Lasovo je kao u nekoj jami, te se vidi tek kad mu se približimo. Jedan deo kuća je na Lasovskom delu – to je Bugarska mala, drugi u Bratinskom potoku, treći u Potoku, a četvrti oko Lasovske reke. Svi ovi krajevi svojim donjim delovima se sastaju u selu, sredini sela.

Selo je većinom u prisoju (2/3), manjina u osoju (1/3). Lasovska reka i pomenuti potoci i rečice ne nanose selu nikakve štete, čak ni kad su najači.

Pije se izvorska i bunarska voda. Izvori, kladenci, su slabi. Blizu sela, u samom podnožju Tupižnice, izviru mnogi i dosta jaki izvori. Takvi su: Vrelce, Bogorodica, Bigrovšna Voda i Ševarište. Naročito je Ševarište jako, jer uskoro pokreće jedan vodenički kamen. Ovde onde izvire bela voda, pa je seljanke upotrebljavaju za lek (koje nemaju hrane u dojkama). U selu su najači izvori Džunerski Kladenac i Stublina.

Klima.

Od vetrova duvaju ovi: isšočnica ili košava (sa s. i.), suva košava (duva osobito leti), sever ili crni vetar, gornjak (sa 3.) i muar (sa s. z.). Muar se smatra kao otrovan vetar, jer mori koze (kad dune s proleća). — Kišu donese muar i košava.

Zemlje i šume.

Lasovo, kao i sva starija sela, ima veliki seoski atarsinor. Osobito prema Bučju. Oko Lasovske reke, ispod sela do Klisure nalazi se lepa dolinica, u kojoj su najbolje lasovske livade. Tako isto oko Gmitrovske reke, osobito istočnije, nalaze se livade, koje daju Odlično seno. Tu su i dobre gradine, bašte i šljivaci. Ostalo je zemljište većinom brdovito, gdegde krševito, te je i plodnost vrlo raznolika.

Seju se sva strmna žita i kukuruz. Čuvena je lasovski pšenica. Zemlja za obdelavanje nalazi se u ovim mestima: Grapin Delu, Stancima, Krašinom Putu, Dubokom Putu, Sivcu, Plevništu, Žutičkoj, Padini, Manastirskom Potoku, Polju, Bostaništu, Piskavica Brdarskom Putu, Reci, Ceru, Sluzi, Zlatinaj Glavi, Sadovima, jazvinskom Potoku, Prečici, Preko–Drumu, Šumlatici, Subašinom Kladencu, Budakovcima, Kativrlji, Vrbaku, Mečjem vrhu, Bratincima, Bratinskom Potoku, Širokom Polju, javoru, Lasovskom Delu, Lasovskoj reci.

Najdalja su mesta ljakov Vrh, Sirna Livada i Treći Vrh.

U nizini su strmna žita i kukuruz; u brdovitom zemljištu, po visovima livade, raž i ovas. Najbolja pšenica rodi u Grapin Delu, Sivcu, Manastirskom Potoku i Žutoj Padini; kukuruz na Delu.

Seoska je utrina ponajviše na Tupižnici, gde ima i privatne.

Šume nema mnogo, jer je isečena. Seoske šume ima na Trećem Vrhu. Poglavito je bukva, grab, hrast, gorun i granica.

Tip sela.

Lasovo je potpuno zbijenog tipa. Podeljeno je u pet krajeva, koji su sasvim blizu jedno do drugoga. Krajevi su ovi: Potok, Bratinski Potok, Bugarska mala, Gornji kraj i Donji kraj. Kraj Potok je u potoku, Bratinski Potok u Bratinskom potoku, Bugarska mala na Lasovskom Delu, a Gornji i Donji kraj oko Lasovske reke, u gornjem i donjem kraju sela.

Najzbijeniji su Gornji i Donji kraj, osobito na desnoj strani rečnoj. Tu žive poglavito starinci. U ostalim krajevima, osobito Bugarskoj mali, i Bratinskom Potoku, kuće su nešto razređenije; tu su poglavito noviji doseljenici, naročito u Bugarskoj mali. Pojedinim krajevima daju se imena i po rodovima koji tuda žive: Sibinovci, Jankovci, Todorovci, Marinkovci itd.

Postanak sela i poreklo stanovništva.

O postanku i zasnivanju sela ništa se ne priča, niti se što zna. Po svemu sudeći Lasovo spada u najstarija sela ovoga kraja. To se vidi i po to tome, što u njegovoj okolini nema nigde selišta. Stanovništvo mu je vrlo raznoliko, što se vidi po raznolikim slovima. Slave: sv. Nikolu, sv. Đorđa, sv. Alimpiju, sv. Vračeve, sv. Stevana, Mitrovdan, sv. Jovana itd.

Najstarije stanovništvo u selu slavi sv. Đorđa. Prvi su, vele, „pobili kolac“ ovde, t.j. zasnovali selo:

-Baba Staninci. To je danas najrazgranatije i najmnogobrojnije pleme. Ono zahvata sredinu sela i desnu stranu Lasovske reke. Pričaju da su se vrlo davno doselili iz Tetova. Grananjem iz ove su porodice postali

-Sibinovci i Jankovci. Drži se da su iz ove i:

-Zdravkovci, jer slave istu slavu a i imanja su im po pravilu u blizini Sibinovaca i Jankovaca.

Ćutuklije ili starinci su ovi rodovi:

-Baba Staninci, Burkovci, Miljkovci, Ilinci, Peškovci, Mijajlovci, Živaninci, Makinci, Milkinci, Milojkovci, Jocinci, Zdravkovci ili Zgurčinci, Markovca, Sibinovci, Jankovci, Žuržinci, Pavlovca, Vladislavci, Todorovci, Jovanovci, Stevanovci, Jankovci, Džunerci, Torlaci, Lisičovci, Marinkovci, Šumantrljinci, Rajkovci, Golubinci ili Jogranci, Borđinci ili Paunovci itd.

Svi slave sv. Đorđa. Svi su u sredini ili u najstarijim krajevima sela.

Ostalo je stanovništvo novijega porekla, dobeglo iz bliže ili dalje okoline od nasilja turskoga. Jer, valja imati na umu, Lasovo, pod planinom Tupižnicom, bilo je za vreme Turaka zbeg, a pomenuta planina puna hajduka. Docnije stanovništvo došlo je kao uljez ili prilep, domazet. Otprilike 2/5 stanovništva je docniji doseljenik. Doseljenici su ovi:

-Radovanovci. Stariji su doseljenici. Neki se njihov predak, po imenu Karavlah, doselio sa severa, pošto je morao pobeći od nasilja turskoga. Slave sv. Nikolu.

-Bugari su starinom, priča se, iz nišavskog sreza, odakle su došli u Repušnicu (Zaglavak). Tamo ubiju nekoga Turčina pa pobegnu u Paraćin, a odatle dobegnu ovde kao u sklonitije mesto pre od prilike 120 godina. Čine zaseban kraj Bugarsku malu. Slave Varvaru.

-Videnovci su iz porodice čuvenog Milisava Đorđevića, kneza ovome kraju iz prvoga srpskoga ustanka. Ova je porodica doseljena iz okoline Vučitrna (na Kosovu), iz Malog Kolašina, iz plemena nekoga Nikole Marijića, obor kneza sela Beloga Polja. Majka se Milisavljeva preudala u Gredetin. (u aleksisinačkom okrugu), a odatle dobegne Milisav sa svojim očuhom y Lasovo, u Crnu Reku, gde je docnije igrao znatnu ulogu pri oslobođenju ovoga kraja (Dragoljub K. Jovanović: Crna Reka. str. 49.).

-Džurdžinci ili Pavkovci su raniji doseljenici, ali se ne zna tačno odakle su. Slave sv. Vračeve.

-Belorečani su starinom iz G. Bele Reke (sreza Zaječarskoga). Dovela ih majka preudajom. Neki drže da im je „ćukovina" oko Kule u Bugarskoj. Slave sv. Nikolu.

-Baba–Ružinci su iz Donje Sokolovice u srezu Zaglavskom. Slave Mitrov dan.

-Ćušinci su iz Donje Sokolovice takođe. Njihova je prvobitna postojbina u okolini manastira Dečana. Slave sv. Đorđa.

-Bučani su iz Bučja, u srezu Zaglavskom. Uljezi su. Slave sv. Nikolu.

-Sirenjarci su starinom iz Koželja, y srezu Timočkom. Slave sv. Nikolu i sv Đorđa.

-Vlainjini su starinom iz Grlišta, u srezu Zaječarskom. Slave sv. Nikolu.

-Paraćinci su iz Paraćina. Slave sv. Stevana.

-Marinovci su iz Marinovca u srezu Timočkom. Uljezi. Slave sv. Nikolu.

-Purčinci su iz isto imene porodice u Bučju, sreza Zaglavskog. Slave sv. Nikolu.

-Planiničani su iz Planinice, u srezu Boljevačkom. Slave sv. Stevana.

-Petrikinci su iz Grlišta, sreza Zaječarskoga. Uljezi. Slave sv. Đorđa.

-Baba-Miličinci su iz Koželja timočkoga. Slave sv. Đorđa.

-Markovci su iz Grlišta. Uljezi. Slave sv. Nikolu.

-Doselci ili Dalićevi su starinom iz Robiše u Bugarskoj. Slave sv. Aranđela.

-Maslarci su iz istoimene porodice u Ilinu sreza Boljevačkog. Slave sv. Nikolu.

-Milušinčani su iz Milušinaca u Svrljigu. Slave sv. Nikolu.

-Kovačevci su uljezi iz Lenovca Zaječarskoga. Slave sv. Aranđela.

-Karabašinci su iz Lokve u Zaglavku. Slave sv. Vračeve.

-Živkovci su doselci iz Grlišta zaječarskoga. Uljezi. Slave sv. Nikolu.

-Nedeljiči su iz istoimene porodice u Leskovcu, sreza Zaječarskoga. Zovu se i Velkovci. Slave Vračeve.

-Miletiči su iz Marinovca sreza Timočkoga. Uljezi. Slave sv. Nikolu.

-Zubetinčani su iz Zubetinaca, u srezu Zaglavskom. Slave sv. Đorđa.

-Savraćkovci su doseljenici iz Vrbovca, u srezu Boljevačkom. Slave sv. Alimpiju.

-Ljupkovci su uljezi iz G. B. Reke. Slave sv. Nikolu.

-Čukarci su iz zaglavskoga Bučja. Slave sv. Nikolu.

-Okolištani su iz svrljiškoga sela Okolištani. Slave sv. Nikolu.

-Moskovi su ostali od Moskova kad je ovuda prolazio. Slave sv. Aranđela.

-Drečinovci su uljezi iz Drečinovaca svrljiškoga. Slave sv. Đorđa.

-Smradljinci slave sv. Alimpija.

-Drenovčani su iz timočkoga Drenovca. Slave sv. Đorđa.

-Lukinci su uljezi. Slave sv. Nikolu.

-Grkinjinci su uljezi iz okoline. Slave sv. Jovana.

Starine.

U okolini Lasova nema mnogo starina. Ispod sela, u klisuri, nalaze se neke kuline, za koje se priča da ih je zidao „Latin“.

Crkvište Bogorodice nalazi se u istoimenom mestu, pored jednoga vrela. Priča se da je tu bila crkva, manastir, po kome je i potok jedan dobio ime Manastirski potok.

Južno od sela prolazio je oduvek drum, po čemu je jedno mesto i dobilo ime Preko–Drum.

IZVOR: Prema knjizi Marinka Stanojevića „Crna Reka“ u okviru Zbornika Timočke krajine  - Izdanje Beograd 1931. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Lasovo (Zaječar) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Planinica, grad Zaječar – Zaječarski okrug. Prema knjizi učitelja Marka M. Matejića. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Selo je pored rečice istoga imena, koja izvire odmah više sela zapadno. Seoske su kuće na stranama, i to: polovina u prisojnoj a polovina u osojnoj strani; samo su mehana, škola i tri–četiri kuće na uzanoj ravnici pored rečice. Kuće su većinom na zemlji glinuši.

Rečica nije bujna, te ne plavi selo.

Oko sela ima šuma, ali nemaju naročitog imena. Opštinsku šumu zovu „Seoski branik“, i ona je od sela udaljena 4–500 m.

Vode.

U selu ima svega 6 izvora, koji nisu jaki, ali i ne presušuju. Dva su od njih ozidani, te načinjene česme, jedna u gornjem kraju sela a druga do školske zgrade. Osim s izvora pije se voda i sa pet bunara. Izvori u okolini sela takođe nisu jaki; najviše ih je niže sela. Selo bi moglo bez izvora opstati, s bunarima, ali bi bilo izloženo zaraznim bolestima.

Tip sela.

Selo je zbijeno i ne deli se na krajeve. Oblika je elipse s uzdužnom osovinom od skoro 1 km u dužinu. Rečica Planinica odvaja prisojnu od osojne strane, deleći tako selo na dve skoro jednake polutke. Rastojanje između kuća iznosi između 20 i 50 m., a negde je i kraće. Ovakoj zbijenosti kuća uzrok je sam položaj sela, jer ga je nezgodno proširivati u strane. Takav je raspored bio od starine.

Sve su kuće poređane pored puteva, ali nisu pravilno izvedene. Pored okružnog druma su: mehana, škola i kovačnica. U selu ima svega 250 domova: u prisojnoj strani 150, u osojnoj 100.

Stanovništvo.

Svaki stanovnik ima i svoje osobeno prezime, a zadržala su se i stara prezimena, kao:

-Petrovci, Milojkovci, Bulutići, Golubovci, Kneževci, Ognjanovci, Topuzlijići, Milenkovci, Nikolinci, Sirenjarci, Kotići, Popovci i Tapandžarci.

Najviše slave: Sv. Nikolu i Sv. Đorđa, zatim Sv. Stevana, a najmanje Sv. Aranđela. Celo selo slavi: Uskrs, Spasovdan i Sv. Arhanđela Mihaila.

Zadruga nema. Sve je razdeljeno u porodice i svaka radi za se.

Ostali podaci o selu.

Sva sela u okolini Planinice veća su od nje, sem Leskovca, koji je istočno na dva časa hoda.

Dvorovi su većinom zagrađeni, i to najviše vrljikama i tarabama.

U dvoru je obično po jedna kuća, koja se sad gradi većinom do puta (a pređe se pravila dalje od puta). Kuće se prave od brvana, a nekoliko je i od ćerpiča (škola i mehana  od tvrdog materijala). Delovi su: „kuća“ za kuhanje, sušenje mesa i dr.; soba za spavanje i soba za ostavu drugih stvari.

Pred kućom prave i divanane, ali sve ređe. Krovovi na kućama su osrednje visine, ne suviše niski ili visoki.

Pod kućom prave i podrume za ostavu buradi i drugih sudova za piće.

Oko kuće su: koš za kukuruz; hambar za žito; štala za stoku, košara, kočina, drvljanik i dužnik.

Torove ne prave u selu nego u polju; stoka retko, i to samo za malo, ostaje y selu.

Sve zgrade, koje ima jedan domaćin, u istoj su ogradi s kućom. U novije doba grade kuće s lica pa unutra ostale zgrade, dok je pređe bilo obrnuto.

Okućnicu ima gotovo svaka kuća i sastoji se iz bašte i voćnjaka. U bašti seju povrće za kuću i cveće.

Plevnja ima samo jedna, i ta je van sela, a služi samo za smeštaj slame. Kod nje ne sedi niko.

Pojate.

Pojatu ima skoro svaki domaćin u ataru, van sela. Neke su pojate do samoga sela a najudaljenije su 3 do 4 km. Po neki domaćin ima i po dve, ređe tri pojate, a to je zbog rasturenostn imanja. Celo selo ima 250 pojata. Pojate se ne pomeštaju.

Pojate se prave od krivulja i talpina, pa se ozgo i sa strane ukriju senom ili korovom. Uz pojate su odmah i trla. Sprava za bućkanje ima vrlo retko, jer stočarstvo opada zbog oskudice u pašnjacima. Pre desetak godina u ovom je selu bilo i bačijanja, a sad se izgubilo. Na pojatama se bavi samo onaj, koji čuva stoku, ali u veče ih zatvara i ide u selo da noći. Retkost je, da tamo koji prespava.

Od mleka se obično siri sir, koji prodaju u Zaječaru. Vunu i stoku prodaju koje u Zaječaru koje trgovcima za druga mesta.

Seljani prave i kolibe u polju. Neki ih grade kao kuće,od brvana, pa ukrivaju ozgo ćeramidom ili krovinom, a neki ih prave u obliku košara (od krivulja i talpina, pa ukriju senom, slamom ili krovinom). Kolibe im služe za smeštaj stvari i za sklonište od nepogode preko dana.

Pivnica je imalo, ali su se već izgubile usled krađe pića. U selu Osniću, koje je 1 sahat severo – zapadno od Planinice ima pivnica – na 100 — u vinogradima. U njima se bave, dok oberu vinograde i inače, dok traje piće, jer ga sami troše.

Ime sela.

Selo je dobilo ime usled toga, što je u brdovitom kraju, koji je bio sav y šumi, te ličio na malu planinu.

Poreklo stanovništva.

Većina stanovnika je iz topličkog i niškog okruga a manjina su sa polja Kosova. Za neke porodice znaju, da su se doselile iz sela Matejevca kod Niša, za neke da su iz sela Grgura u toplič. okr., a jedna je porodica iz sela Zvezdana u okr. timočkom (Zvezdanci su pak svi sa Kosova).

Uzrok je doseljavanju bio pritisak od Turaka i od Arnauta. A po pričanju starijih ovo se raseljavanje desilo posle neuspešnog bekstva pod patriarhom Ars. Crnojevićem (?) II; tada su se, vele neki naselili oko Soko–Banje a neki pošli dalje i došli u ove krajeve, te naselili Lenovac, Planinicu, Vrbovac i Lasovo.

Planinicu su prvi naselili:

-Petrovci, koji su se odvojili od Lenovčana.

Posle njih su se naselili:

-Milojkovci, Bulutići, Sirenjarci, Nikolinci, Popovci, Tapandžarci, Topuzlijići, Ognjanovci, a poslednji su došli:

-Kneževci, Golubovci i Kotići.

Starine u selu.

Kao stočari ovi su doseljenici najpre našli zgodno mesto pored današnje rečice a ispod sadašnjeg sela, i tu u lepoj dolinici, podesnoj za stoku, naselili selo. To je mesto bilo i skriveno u šumi, da im Turci nisu mogli dosađivati.

To se mesto i danas zove „Staro Selo“. Kako tu nisu imali dovoljno ispaše za stoku, prešli su posle u Papratsku Reku, koja je za 1/2 sah. severno od sela, a na mesto, koje se sad zove „Rajban“ i ima ostataka od zidina, od grobova, kovačnica i dr. starina. Ali kad im Lenovčani htedoše da otmu njihovo prvo selište, oni se vrate i zasele u njegovoj blizini, i to malo više tog „Starog Sela“, za celo zbot izvora, kojih na starom mestu nije bilo.

Priraštaj stanovništva.

Članovi pojedinih porodica, i pošto bi se odelili od njih, gradili su opet svoje kuće u blizini, te su tako pojedine porodice (plemena) i danas na blizu, grupisana. Ali od skorije počele su se mešati i živeti onde, gde je kome zgodnije.

Selo je raslo samo razmnožavanjem. Pred srpsko–turskirat doselila se jedna porodica iz vidinske oblasti, i od nje ima sad 4 kuće. Rašćenje sela biva duž rečice ka istočnoj i zapadnoj strani.

Seljani slave svega 4 slave: S. Nikolu: Petrovci, Milojkovci, Golubovci, Milenkovci, Snrenjarci, Popovci i Tapandžarci;

Sv. Đorđa: Bulutići, Kneževci, Ognjanovci i Nikolinci;

Sv. Stevana: Topuzlići i:

Sv. Arhangela: Kotići.

Osim pomenuta dva selišta, drugih nema. Na selištu „Starom Selu“ nema drugih ostataka do „Starog Groblja“, koje je do skora stajalo, a sad je već uništeno.

Zanimanje stanovništva.

Stanovnici se zanimaju najviše zemljoradnjom, zatim stočarstvom. U starije doba bilo je obrnuto. Danas usled namnoženosti stoku sve više utiru, a razređuju pašnjake.

Najznatniji su im proizvodi: strmna žita i kukuruz, a prilično i vino.

Po neki seljaci rade kao sporedno zanimanje i zidarstvo i drvodeljstvo.

Dućana nema. Seljaci ne idu u pečalbu.

Cigani žive u sred sela, do glavnog okružnog druma, u 4 kuće. Cigani su turski, kovači su, ali rade i zemlju, uz to i trguju i kradu. Govore samo srpski. Svi su pokršteni 1892 god. i ne trpe da ih zovu Ciganima.

IZVOR:  Prema knjizi učitelja Marka M. Matejića. Pripremio saradnik Porekla Milodan..

The post Poreklo prezimena, selo Planinica (Zaječar) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva, selo Rastovnica, opština Prokuplje – Toplički okrug. Prema knjizi Vujadina B. Rudić „Stanovništvo Toplice“ – izdate u sklopu knjige „Topliica i Dobrič“ – edicija „Koreni“. Priredio saradnika Porekla Milodan.

Uvodna napomena.

Rastovnica je tipičan primer seoskog naselja u Toplici, koje je posle oslobođenja od Turaka, 1878. godine, naseljeno stanovništvom iz Crne Gore.

Poreklo stanovništva.

Prvi doseljenici iz Crne Gore bili su:

-Pavlovići, sa Čeva. Oni su se doselili 1878. godine. Danas Pavlovića nema u Rastovnici. Poslednja porodica odselila se iz Rastovnice 1945. godše. Danas Pavlovići žive y Berilju, Prokuplju i Beogradu. To je poznata porodica, iz koje potiče narodni heroj Ratko Pavlović Ćićko.

-Radojevići su došli 1882. godine, a daljim poreklom su iz Bjelopavlića (Crna Gora).

-Bulatovići su iz Rovaca (Crna Gora), a doseljeni su u ovo selo 1904. godine.

-Džoganovići su iz Nikšićke župe. Neko vreme su živeli u okolini Čačka. U Prokuplje su se doselili 1898, a u Rastovnicu 1904. godine.

-Roganovići su iz Crne Gore došli u Rastovnicu 1904. godine.

-Mrvaljevići vode poreklo od Turčinovića, iz Velestova. Doselili su se u Rastovnicu 1904. godine.

-Vojinovići i Nikolići su doseljeni 1904. godine sa Čeva.

-Kneževići su iz Banjana (Crna Gora). Najpre su se, 1906. godine, doselili u Balčak, a zatim u Rastovnšhu.

-Koprivice su iz Banjana; došli su 1904. godine, kao i:

-Milutinovići, koji su iz Morače.

-Bulajići su doseljeni u Rastovnicu 1911. godine, iz Vilusa. Prema pričanju Jovana i Branislava Bulajića, daljom starinom su iz Kuča.

-Popovići su iz Bratonožića (Crna Gora). Staro prezime im je Grujići. Prezime Popovići su dobili u Toplici. Izvesno vreme su živeli y Merdarima, a u Rastovnicu su se doselili 1911. godine. Danas ih nema y ovom naselju.

-Devići su iz Vasojevića, iz okoline Ivangrada. Neko vreme živeli su y Kraljevu, a 1904. godine doselili su se y Rastovnicu.

-Mitrići poreklo od Ognjanovića iz Pive; došli su 1911. godine. Danas Mitrića nema stalno nastanjenih, ali je u njihovom vlasništvu nepokretna imovina.

-Savovići vode poreklo iz Bjelopavlovića; doselili su se 1912. godine.

-Ivan Martinović došao je sa porodicom u Rastovnicu iz okoline Nikšića. On ima šest sinova. Najpre se njegova kćer udala za Milutina Džoganovića, pa su se 1966. godine i oni doselili.

-Nikola Vuković doselio se iz Jablanice y Rastovnicu 1968. godine.

IZVOR: Prema knjizi Vujadin B. Rudić „Stanovništvo Toplice“ – izdate u sklopu knjige „Topliica i Dobrič“ – edicija „Koreni“. Priredio saradnika Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Rastovnica (Prokuplje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva, selo Pasjača, opština Prokuplje – Toplički okrug. Prema knjizi Vujadina B. Rudića „Stanovništvo Toplice“ – izdate u sklopu knjige „Topliica i Dobrič“ – edicija „Koreni“. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Poreklo stanovništva.

Stanovnici Pasjače poreklom su iz Crne Gore. Doselili su se posle oslobođenja Toplice od Turaka 1878. godine.

-Boškovići su poreklom od Kadića. Ovo prezime dobili su po pretku Bošku. U Pasjaču su se doselili 1880. godine. Crnu Goru su napustili zbog toga što je njihov rođak Todor Kadić ubio kneza Danila 1860. godine. Poreklom su iz Bjelopavlića.

-Pejovići i:

-Bogdanovići takođe su iz Bjelopavlića.

-Mirovići su doseljeni iz Pipera. Staro prezime im je Ljumovići.

-Miloševići su iz Rovaca,

-Radulovići iz Morače, a:

-Krivokapići iz Cuca.

IZVOR: Prema knjizi Vujadina B. Rudića „Stanovništvo Toplice“ – izdate u sklopu knjige „Toplica i Dobrič“ – edicija „Koreni“. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Pasjača (Prokuplje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Zlot, opština Bor – Borski okrug. Prema knjizi Marinka Stanojevića „Crna Reka“ u okviru Zbornika Timočke krajine  - Izdanje Beograd 1931. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Zlot se nalazi u dolini reke Zlotske (Valja Zlotulz'), podjednako na njenoj levoj i desnoj strani. Za vreme topljenja snega reka vrlo jako nabuja, te onda nanosi dosta štete selu. Zbog toga se kuće pomiču u strmenitije krajeve sela.

Vode.

S leve strane prosecaju selo dva potoka: Ograšu Krljinčului i Ogašu Skorušului, a c desne Ogašu Srbuluz' ili Finteni Srbului, ali od njih nikakve opasnosti po selo nema.

Zlotska reka — Val/'a Zlotulz' – postaje, y glavnom, iz dva kraka: Balta Vierdze i Valja Manastiri —Manastirske reke. Balta Vierdze izvire više planine Malinika. Preko leta mahom presušuje. Pre nego se sastane sa manastirskim rekom, prima dosta vode iz Lazarove pećine – Gaura Lazara. Manastirska reka izvire iz jedne pećine na Beljevini, protiče pored Manastirišta, otkuda dobija svoje ime. Obe se ove reke sastaju na 10—15 minuta iznad sela. Voda je vrlo bistra, planinska, te u njoj žive ribe: pastrmka (pvstr), leš (bucok), ređe krkuša.

Okolina sela je vrlo bogata u izvorima, od kojih je najjače vrelo Gaura Lazara, koja se nalazi iznad sela na pola sahata hoda, a zatim izvor na Beljevini, iz koje izvire Manastirska reka. Oba su izvora toliko jaki da odmah pokreću 2-3 vodenična kamena. U selu pak nema izvora, te se pije voda iz bunara, pa i rečna voda.

Klima.

Zlot je zaklonjen planinskim visovima i gredama, poglavito sa istočne i zapadne strane. Na zapadu su mu planine Malpnik, Kornješ, Grapčina, Krš itd; na severo-istoku: Oblješ, Krljinac, Tilva Buđ, Tilza Skorušuluj, Tilva Njagra; Tilva Mika, Kobila itd. Otuda je selo izloženo poglavito severnim i južnim vetrovima. Najači je i najhladniji vetar gornjak (tako ga i meštani zovu). Istočni vetar je vrlo hladan, te ga seljaci zovu vinto rio. Južni vetar (zovu ga jug) nije hladan i donosi kišu; zovu ga i vivorm'ca ili viorm'ca (tajtage viornica).

Mesto je planinsko, te sneg ovde ranije pada no u okolini. Obično pada na 1 m. debljine, a u planinama i više. Počinje padati oko Petkovice, pa traje vrlo često do Đurđeva dne.

Zemlje i šume, zanimanje stanovništva.

Zlotski je atar (ovde ga zovu opnjr ili ašor) vrlo veliki. Najviše se pruža ka zapadu (5—6 časova hoda), najmanje istoku i jugu. Zemljište mu je vrlo brdovito, planinsko, te ima vrlo malo zemlje za obdelavanje. Najbolja je zemlja ispod sela, u rečnoj dolini, u mestima zvanim: Carina, Dubrava i prema Sumrakovcu, Valja Zlotuluj. To je lepa uska dolina, na kojoj dobro rađa kukuruz. Ima nešto dobre zemlje, osobito livadske, na Kobili. Osobito su čuvene livade u Beljevini, u Zlaću (Zlaća, Zlaće, Zlaacche). Ponajrodnija je zemlja u Zlaću, gde je i najveći broj salaša zloćanskih. Najviše je zemlje za obradu u ovim mestima: Zlaću, Beljevini, Selištu, Manastiru, Stopanji, Krovu Zloćenjesku, Ogaši Stopanje, Smolnici, Čukaro Peka, Tilva Njagri, Kobila, La Fatašuna Boranji itd.  Sadi se obično kukuruz, a od strmih žita pšenica, ječam, ovas itd.

Pošto je zemljište brdovito n nerodno, narod se bavi poglavito stočarstvom, naročito gajenjem sitne stoke, ovaca i koza. Da nije stočarstva, narod se u opšte ne bi mogao ovde održati. Prodaju se stoka i stočni proizvodi, naročito vuna i kozlina. Za negovanje sitne stoke ima dovoljno ispusta po celom ataru. Seoske utrine – suvata (meštani kažu suvata) ima poglavito u ovim mestima: La Maržšš, Logar-u, Maliniku, Košal Mape, Tilva Mošuli, Sšoboru i Krša Mare.

Utrinski se prirez plaća od brava, u korist opštinske kase. Ceo je seoski atar manje-više pod šumom, osobito zapadni i severni, planinski kraj. Seoska je šuma u ovim mestima: Kornjetu, Grapčina, Maliniku, Kršu, Beljevini i Valja lu Lazar. – U nižim mestima raste poglavito grab, granica, cer, gorun, a u višim bukva. Na Maliniku ima i četinara (jele i bora). Ovde onde nađe se i ruj(skonpine), ali se slabo upotrebljava. Šuma se upotrebljava poglavito za gorivo, ređe za građu. Šumom od granice i cera hrani se zimi stoka (ovce i koze). Šuma se dene u lisnike, koje ovde zovu frundzar.

Za preradu drveta ima reznice na vodi.

Livade su poglavito u planini u ovim mestima: Dubašici, Poanju, Valja Mikul i Valja De Mižlok.

Salaši.

U Zlotu ima, van sela, salaša. Oni su rastureni po celom, prostranom zlotskom ataru. Pojedine porodice — plemena, zahvataju ili čine jedan salaš, u kome su kuće najčešće razbijenog tipa. Salaši su pojedinih porodica po pravilu, onde gde one imaju najviše zemlje, zgodne za obrađivanje zemlje ili za stočarenje. Najglavniji su zlotski: Zlaša ili Zlače, ispod Tilva Njagra, dva časa daleko od sela. Vrlo rodno mesto: bogate njive i livade i velike šume. Tu žive najbogatiji zloćani, a tu su im i kuće bolje nego u samom selu. Ima preko pedeset kuća. Zovu ih salašari ili poetanci. Zato što žive u planini, zovu se i planinci. Poglavito su tamo porodica Borani ili Varenje.

Beljevina. Udaljena je od sela dva časa. Ima oko četrdeset salašara. Tamo živi porodicn Žunkavonji.

Selište ili Sališća. Udaljeno od sela, uz reku, jedan čas. Ima pedeset kuća-salaša. To su poglavito Ursulješće.

Manastirja. Iznad sela Selišta. Ima oko trideset kuća salašara.

Stopanja. Ima četrdeset domova. To su poglavito Muskalonji.

Krovu Zloćenjeska. Ima 30—40 pojata. Tamo su poglavitoLikonji.

Smolnica. Oko četrdeset kuća. Žive poglavito Bakonji.

Ogašu Sšoivnje. Oko dvadeset kuća. Žive Balašanji.

Šukaro Peki. Oko dvadeset domova. Stanuju tu Siminješće..

Kobila, blizu Tilva Njigre. Ima oko trideset domova. Žive tu poglavito Zojkešće.

La Fašašuna Baranji. Ima oko dvadeset kuća, mahom Borana, po kojima mesto prozvano.

Šetača, oko deset pojata. Tu su Marinješće, itd.

Tip sela.

Zlot je u glavnom zbijenog tipa. Zapažaju se dva kraja: donji zbijeni, upravo vrlo zbijen, i gornji, nešto raštrkaniji, rastresitiji. U gornjem pak kraju jače su zbijene kuće u Ogašu Skorušuluj. Od donjeg kraja sela izdvaja se ne tako mnogo jedan deo u Fvnšenv Srbuluj ili Ogašu Cpbuluj (Srpski iošok, Srpski kladenac), gde su poglavito Balašonji i Frfalonji.

Posmatranjem Zlota vidi se, da su kuće, uglavnom, osobito u donjem kraju, poređane oko dva seoska puta, koji se u donjem kraju, sastaju kod škole. Donji je kraj najgušći i u isto vreme najstariji kraj sela. Tu su škola, kafane, opština, dućani, zanatlijske radnje itd. Prava varošica. U ovom su kraju i najbogatiji zloćani, dok je u gornjem kraju poglavito sirotinja, koja napušta selo i živi poglavito po salašima. Pojedini delovi sela nose najčešće ime po porodicama koje su tuda nastanjene. Zlot je najveće naselje u Crnoj Reci.

Porodice su, počevši odozgo (s gornjeg kraja), poređane ovako: Sa leve strane Zlotske reke: Glavašonji, Avramonji, Zojkešće, Dobromir, Siminešće, Bainešće, Bakonji, Morkašenji, Marinešće, Mejlonji i Golubonji. Sa desne strane: Ursulješće, Mejlonji, Žunkavonji, Granići, Gušlješonjc, Frfalonji, Fironji, Karabašonji, Trujkonji, Muskalji, Gramonji, Babonji, Vidonji, Grozonji, Likonji, Darabanšonji, Golubonji.

Podjednako Ima kuća u osoju i u prisoju.

Ime selu.

Meštani i okolna sela zovu ovo selo više Zglot nego li Zlot. Ha jednoj karti Kraljevine Srbije iz prve polovine osamnaestog veka (v. ovde rubriku Starine) nema mesta Zlot niti Zglat, ali ima Zglaš reka. Milan Milićević je zabeležio ovo tumačenje: „Kažu da je jedan od tih prvih doseljanika (iz Almaša i Balačice) kupio njivu za zolotu (30 para), pa od toga ostalo i selu ime Zlot, premda Vlasi ovo ime izgovaraju upravo Zglot (Kneževina Srbija, str. 922—923).

Ovo predanje ima malo verovatnoće, jer su se današnji stanovnici doselili tek početkom osamnaestoga veka. Ime je selu mnogo starije od današnjih njegovih stanovnika, te je sasvim razumljivo što oni ništa ne znaju pričati o postanku imena sela. Možda su ime današnji stanovnici i nakaradali, te otuda čas Zlot, čas Zglat, Zlače itd.

Istorijat.

Zlog je, u starije doba, bio čuven kao razbojničko, hajdučko mesto. Otuda je stvorena poslovica, koja i danas živi! „Đe la Zlot Šan la Podgorc tot morminc đe oc“. (Od Zlota do Podgorca sve su groblja hajdučka). Otuda gotovo svaka planina, svaki oveći vrh, vis, nosi po kakvu istoriju iz života hajdučkoga. Mnoga se mesta, reke, pećine itd – zovu po imenima čuvenih hajduka, koji su tuda hajdukovali, kao: Peščera Nikola Racaru, Pojana Ajdućaska itd. Novije doba, noviji život iz osnova je izmenio negdašnju surovu prirodu zloćana. Danas su zloćani čuveni ne samo kao stočari, već osobito kao rudari. Na svima rudnicima timočkoga basena oni su najpoznatiji rudari, pa i van timočkoga basena. Samo za vreme velikih poljskih radova oni dolaze kućama gde posvršavaju teže, muške poljske radove, pa se vraćaju na rad u rudnike.

Postanak sela i poreklo stanovništva.

Naseljenoga mesta pod imenima Zlot ili Zglot u vremenu Od 1717–1739 godine, izgleda nije bilo. Sudim po tome, šta takvoga mesta nije bilo na karti iz 1718. god. Kako je u Crnoj Reci u to doba bio vrlo veliki broj zapustelih sela, verovatno je i Zlot u to vreme bio među takvima.

U Zlotu živi i sada vrlo živahno predanje kako je ovaj kraj, otprilike pre nešto više od dva veka, bio potpuno zapusteo. Ovde je, priča se, bila prava divljina. A to bi bilo vreme od prilike kraj XVII ili početak XVIII veka, vreme velikih ratova između Turske i Austrije. Zbog velikoga nasilja koje je bilo u Erdelju, dobegnu u ovaj tako zapusteli kraj hajduci iz Almaša (Almas), sela na Dunavu (u komoranskoj županiji), pa su sedam godina ovuda hajdukovali. Kad su dobro upoznali zemljište i prilike, vraćali su se u Almaš, te su dovodili i svoje porodice. Među njima je najčuveniji bio neki hajduk Pičika. Kako je koji dolazio, on je birao i zahvatao za sebe kraj i tamo obrazovao za sebe calaš. Kao najstarije se porodice iz toga vremena smatraju:

-Ursulješće, koji su još onda zahvatili Selište (po rum. Sališće), slave sv. Nikolu:

-Glavašonji u Zlaču (Zlaša, na pomenutoj karti ima Sladsche), slave takođe sv. Nikolu;

-Morkošanje–Pravalje, u Kobili, slave sv. Jovana;

-Avramonji, slave sv. Nikolu, itd.

Najstarije su porodice u isto vreme i najmnogobrojnije. Salaši su, prema tome, ovde stariji od sela. I doista, kako su onda još, pri zasnivanju sela, pojedine porodice zauzele zemlje i obrazovale svoje salaše, tako ih i dan današnji drže. To se najbolje vidi iz rasporeda porodica po salašima. Tek iz salaša, docnije, obrazovano je selo, a možda je i ime dobilo po reci.

Milićević je zabeležio predanje da su se izvesne porodice doselile i iz Balačice, u Erdelju (Kneževina Srbija, str. 922.). Ovo predanje nije se moglo potvrditi.

Valja pomenuti još i ove porodice, opet iz Almaša:

-Fironji, slave sv. Alimpiju;

-Dobromir, slave sv. Đorđe;

-Zojkesko, slave sv. Alimpiju, itd.

Zlot je danas najveće selo u Crnoj Reci, pa ima i dosta novijih doseljenika. Naprimer noviji su doseljenici:

-Muskalonji ili Muskali. Prvi je došao Petar Muskal ili Maskal „iz Rusije“. Slave Petkovicu.

-Borenji. Doseljenici su iz Bora, sreza Zaječarskoga. Slave sv. Nikolu.

-Gramonji. Doseljenici iz Arvacke (?). Slave sv. Aranđela.

-Brestovani, slave sv. Jovana. Došli su iz Brestovca, sreza Zaječarskoga.

-Nikolinci, slave sv. Đorđa. Skori su doseljenici iz Vrbice sreza Timočkoga.

Pored ovih ima još i novijih doseljenika, jer je Zlot postao varošica, pa se neprestano doseljavaju trgovci, zanatlije, mehandžije itd.

Da ima doseljenika iz više krajeva, vidi se po seoskim slavama. Seoske su slave: sv. Trojica, sv. Ilija, Spasov dan i Vel. Gospođa.

Starine u selu.

Na jedan sahat od Zlota nalazi se mesto zvano Selište. Tu ima starih grobišta (morminc đe alša lježe). Imalo je i svoju staru crkvu, to se ,mesto i danas zove Manastir ili Monastir, po kome je i reka prozvana Manastirska reka (Valja Manastiri). Od ove stare crkve ima ostataka: kamenja, cigalja, maltera itd. Od starih pak kuća ima takođe ostataka: cigalja, crepova, otpadaka od lonaca itd. Narod priča da je ovde bilo veliko selo, koje su Turci razrušili, a narod se raselio kojekuda. Milićević beleži da je to selo bilo pređe srpsko selo (Kneževina Srbija, str 923.), koje se raselilo od turske sile. Na ovom selištu i seliškom groblju iskopavaju se veće količine raznoga novca. Prilikom ispitivanja Zlota imao sam prilike da razgledam veće količine raznoga novca (srebrnoga). Taj je novac najčešće iz šesnaestoga veka: 1597, 1583., 1598, 1611 itd. Najviše ima novaca Žigmunda III, kralja Poljskoga.

Iz toga što se na pomenutom selištu iskopava novac u većim količinama poglavito iz XVI i XVII veka, može se sa dosta verovatnoće izvesti zaključak, da je u tom vremenu bilo ovde kakvo jače naselje, pa da ga je krajem XVII ili početkom XVIII veka, za vreme ratova Austrije i Turaka, nestalo.

Austrijski kartograf bi morao zabeležiti ma i jedno naseljeno mesto na dosta dugačkoj granici tursko–austrijskoj od Krivoga Vira do Bora, da ga je bilo: to u toliko pre kad je isti kartograf mogao relativno dosta tačno zabeležiti naseljena mesta na dalekoj, istočnoj granici Svrljiško-banjskoga distrikta.

Tragovi staroga života vide se i na Krljincu, istočno od sela, ali se o njemu ništa ne zna. To isto i u Stopanji. Možda su tuda bili salaši i pojate koga većeg naselja. Milićević je zabeležio i ove starine: Više sela Zlota, na jednom kamenom visu, imaju razvaline od starog gradića, koji se prosto zove „seoski krš“. Na brdu Mikulji, više Zlota, stari je grad; a tako isto i u Satuli... Ništa se više ne zna o ovim razvalinama. (Kneževina Srbija, str. 880).

Trag starog, kaldrmisanog puta i danas se vidi, a vodio je od Podgorca, pa pored Zlota podnožjem Malinika u Manastirište.

Rude.

Starih rudišta u okolini zlotskoj ima dosta. Naročito ih ima mnogo u Beljevini, gde ima naročito mnogo zgure. Misli se da je tuda vađen bakar. Ovuda se pokušava danas ponovno otvaranje rudnika. Tako isto ima rudarskih tragova u Šešači, blizu Krljinca. Kao da je ovde bilo ranije neko jače naselje. Rudarskih tragova ima i u Tilva Njagri, Tilva Miki i Zlaču. Pored zgure nalaze se i rudarski objekti: čekići, burgije itd.

Milićević beleži da ima i gvozdene rude u ataru zlotskom.

Groblja.

Zlot ima danas dva groblja (morminc) i oba zovu: šilva mori. Jedno je sa istočne strane, starije (u Oblježu), drugo sa severne, mlađe, novije. Novo je postalo otuda, što je starije dosta daleko od sela. Gornji kraj sahranjuje se u novom, donji u starom groblju.

IZVOR: Prema knjizi Marinka Stanojevića „Crna Reka“ u okviru Zbornika Timočke krajine  - Izdanje Beograd 1931. godine. Pripremio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Zlot (Bor) appeared first on Poreklo.

Prezime Marijan sreće se kod Srba iz okoline Otočca u Lici. Slave Svetog Jovana.

The post Poreklo prezimena Marijan appeared first on Poreklo.

Poštovani,

pozivamo vas na saradnju.

Pošaljite nam svoj prilog, sve što znate o ovom prezimenu na osnovu usmenog predanja ili citiranjem navoda iz knjiga (navedite kojih) ili onog što je već objavljeno na ostalim internet sajtovima (napomenite kojim).

Obavezno napišite i koju krsnu slavu slavite i područje u kojem se ovo prezime pojavljuje.

Navedite i ime poznate ličnosti (gde je rođen-a, čime se bavi), koja nosi ovo prezime.

Vaš prilog ostavite u komentaru ili pošaljite na i-mejl:

prezime@poreklo.rs
Pišite nam

The post Poreklo prezimena Češljarac appeared first on Poreklo.

Poštovani,

pozivamo vas na saradnju.

Pošaljite nam svoj prilog, sve što znate o ovom prezimenu na osnovu usmenog predanja ili citiranjem navoda iz knjiga (navedite kojih) ili onog što je već objavljeno na ostalim internet sajtovima (napomenite kojim).

Obavezno napišite i koju krsnu slavu slavite i područje u kojem se ovo prezime pojavljuje.

Navedite i ime poznate ličnosti (gde je rođen-a, čime se bavi), koja nosi ovo prezime.

Vaš prilog ostavite u komentaru ili pošaljite na i-mejl:

prezime@poreklo.rs
Pišite nam

The post Poreklo prezimena Belegiški appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva, selo Berilje, opština Prokuplje – Toplički okrug. Prema knjizi Vujadina B. Rudića „Stanovništvo Toplice“ – izdate u sklopu knjige „Topliica i Dobrič“ – edicija „Koreni“. Priredio saradnik Porekla Milodan.

U Berilje je odmah po oslobođenju od Turaka počelo da se naseljava srpsko sganovšpšvo. Tako su se, prema pričanju Vukadina Migića, y ovo selo doselila dva brata Mitića 1884. godine, od kojih su poreklom današnji:

-Mitići.

Godine 1878. y Berilje se doselio vojvoda:

-Peko Pavlović, proslavljeni junak bosansko-hercegovačkog ustanka 1875. godine.

-Pavlovići su poreklom od Nikolića, sa Čeva. Daljom starinom su iz Ozrinića. Dobili su prezime po ocu Peka Pavlovića, Pavlu.

-Tomanovići su Katunjani, iz Cuca. U Berilje su došli 1878. godine.

Iz Crne Gore doselili su se:

-Radojevići,

-Vučurovići,

-Vučkovići,

-Andrići.

Posle oslobođenja Toplice doseljeni su:

-Paunovići,

-Vidojkovići,

-Mladenovići,

-Tasići,

-Stamenkovići i:

-Milovanovići.

Oko 70 domaćinstava romskog porekla živi u Berilju. Taj deo Berilja naziva se Linguroki. Oni govore rumunskim jezikom. Prema njihovom tvrđenju, u Berilje su se doselili pre Pavlovića. Najverovatnije je da su se doselili posle Mitića i Pavlovića, ali uglavnom su bili među prvim doseljenicima.

Njima pripadaju sledeće porodice:

-Stankovići,

-Dunići,

-Dinići,

-Vasići,

-Jovanovići,

-Mitrovići,

-Markovići,

-Nikolići,

-Nedeljkovići,

-Đorđevići i drugi. Njihova prezimena ranije su bila drugačija, a kasnije su transformisana u srpska. Naseljeni su na ulazu u Berilje sa istočne strane.

IZVOR: Prema knjizi Vujadina B. Rudića „Stanovništvo Toplice“ – izdate u sklopu knjige „Topliica i Dobrič“ – edicija „Koreni“. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Berilje (Prokuplje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva, selo Beli Kamen, opština Prokuplje – Toplički okrug. Prema knjizi Vujadina B. Rudića „Stanovništvo Toplice“ – izdate u sklopu knjige „Topliica i Dobrič“ – edicija „Koreni“. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Stanovništvo Belog Kamena je srpskog, crnogorskog i romskog porekla.

-Kulići su doseljeni iz Pive 1916. godine. Ranije su živeli y Gajtanu, Bregovini i Statovcu.

- Nikolići su doseljeni sa Čeva 1906. godine. Tada se na Beli Kamen doselio: Nikolić Risto sa šestoro dece. Prema kazivanju Boška i Božane Nikolić, do Niša su došli vozom, a peške do Belog Kamena. Danas održavaju veze sa rodbinom sa Čeva. Uzajamno se posećuju i svojataju.

-Zečevići i:

-Begovići su doseljenici iz Crne Gore.

Iz Novog Momčilova 1962. godine doselio ce sa porodicom na Beli Kamen:

-Radovan Nikolić.

Godine 1958. iz Balčaka je sa porodicom došao:

-Vladimir Nikolić.

Pored njih, na Belom Kamenu žive:

-Savići,

-Stamenkovići,

-Milovanovići,

-Mladenovići i drugi, kao i nekoliko domaćinstava Roma.

IZVOR: Prema knjizi Vujadina B. Rudića „Stanovništvo Toplice“ – izdate u sklopu knjige „Topliica i Dobrič“ – edicija „Koreni“. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Beli Kamen (Prokuplje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva, selo Balčak, opština Prokuplje – Toplički okrug. Prema knjizi Vujadina B. Rudića „Stanovništvo Toplice“ – izdate u sklopu knjige „Topliica i Dobrič“ – edicija „Koreni“. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Stanovnici Balčaka uglavnom su poreklom iz Crne Gore.

-Čupići su Katunjalni, iz Zagarča. Osam domaćinstava doselilo se na Balčak 1903. godine. Sada žive u Vidovači, Berilju i Prokuplju.

-Vučetići i:

-Pejovići su Katunjani. Doselili su se u Balčak 1904. godine.

-Vlahovići su doseljeni iz Morače 1905. godine.

-Markovići i:

-Kneževići takođe su poreklom iz Crne Gore. Doselili su se u Balčak 1906. godine.

-Stojanovići su od Lučića. Ovo prezime dobili su po dedi Stojanu. Doselili su se u Balčak 1909. godine.

-Perovanovići su došli iz Bratonožića 1927. godine.

Crnogorskog porekla su i:

-Vučinići,

-Aleksići i:

-Mrkojići.

Porodice:

-Milenkovića,

-Simonovića i:

-Ilića doselile su se u Balčak iz Trebinja, kod Kuršumlije, 1961. godine.

-Živko Đorđević sa porodicom došao je iz Podujeva 1960. godine.

Sa Kosova je i porodica:

- Branka Stojkovića.

IZVOR: Prema knjizi Vujadina B. Rudića „Stanovništvo Toplice“ – izdate u sklopu knjige „Topliica i Dobrič“ – edicija „Koreni“. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Balčak (Prokuplje) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva, selo Bučince, opština Prokuplje – Toplički okrug. Prema knjizi Vujadina B. Rudića „Stanovništvo Toplice“ – izdate u sklopu knjige „Topliica i Dobrič“ – edicija „Koreni“. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Posle oslobođenja od Turaka, Bučince su naselili doseljenici iz Crne Gore:

-Pešići su iz Bjelopavlića. Staro prezime im je Kadići. Izvesno vreme živeli su u Turskoj i Bugarskoj. U Bučince su se doselili 1888. godine.

-Velimirovići su iz Vasojevića, iz okoline Ivanprada. U Bučince su došli 1888. godine. Danas ih imao oko 10 domaćinstava.

-Radojevići su iz Vasojevića.

Porodice:

-Kovačevića,

-Šorbajića,

-Perovića i:

-Ivanovića su poreklom iz Crne Gore.

IZVOR: Prema knjizi Vujadina B. Rudića „Stanovništvo Toplice“ – izdate u sklopu knjige „Topliica i Dobrič“ – edicija „Koreni“. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Bučince (Prokuplje) appeared first on Poreklo.