Poreklo stanovništva sela Gornja Klina, opština Srbica – Kosovskomitrovački okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj sela.

Gornja Klina — Klina e Epé'rme, nalazi se na tercijalnim brežuljcima, s obe strane druma Kosovska Mitrovica – Peć. Uz to, ovo naselje seče i reka Klina.

Tip sela.

Gornja Klina pripada džematskom tipu sela, čije su mahale nešto udaljene jedna od druge. Selo ima kolektivnu seosku meraju.

Vode.

Svaka kuća ima u svojoj okućnici bunar, odakle se služe vodom za piće i druge kućevne potrebe. Domaća stoka se napaja na reci Klini, na kojoj se uglavnom pere rublje. Gumna se mahom nalaze u okućnicama, uz same kuće.

Istorijat sela.

U katastarskom popisu oblasti Brankovića iz 1455. godine navodi se veliko dreničko selo Gornja Klina, sa 85 kuća.71 Tu se navode i sledeći podaci iz oblasti zemljoradnje i srodnih poljoprivrednih delatnosti. Prinos od pšenice je iznosio 1200 likana, od toga posednički feudalni dohodak 150 lukana, prinos od ječma, zobi i drugog iznosio je 1120 lukana, a od toga dohodak 140 lukana. Dohodak od vrta iznosio je 640 akči, a ušur od toga 80 akči. Dohodak od lana iznosio je 320 akči, a ušur od toga 40 akči. Dohodak od vinograda iznosio je 1400 čabrova, a ušur od toga 140 čabrova. Dohodak od košnica pčela iznosio je 240 akči, a prinos od toga 30 akči. Prinos od jednog hasa mlina iznosio je 6400 akči, a dohodak od toga feudalcu 800 akči; dok je prinos od četiri sezonska mlina iznosio 480 akči, od čega je feudalac ubirao 60 akči. Od resuma na svenje prinos je iznosio 480 akči, od čega je feudalni gospodar ubirao 60 akči. Iz toga proizilazi da je selo imalo 960 svinja.

U godini 1914. Gornja Klina je imala 402 stanovnika.

Poreklo stanovništva.

Prema proučavanjima naselja i porekla stanovništva iz 1936. godine, Gornja Klina je imala ovo stanje, kako rodova, tako i kuća:

Arbanasi:

-Osić, fis Gaš, 6 kuća. Ovo kotilo stoji u srodstvu sa rodom Amzović, sa kojim čini jednu ronđu. Prema rodovskoj tradiciji ovo kotilo vodi poreklo iz „Krma Tatar Hana“ (Azija), odakle je doseljeno, kada su im se preci bavili nomadskim stočarstvom, te kao stočari nomadi dođoše oko 1780. godine u starini, jedna kuća od ovog kotila odselila se u Srednju Klinu, gde njeni potomci i danas obitavaju.

-Amzović, fis Gaš, 9 kuća. Kao što je pomenuto, ovo kotilo čini jednu ronđu sa kotilom Osić, i prema rodovskoj tradiciji vodi poreklo od „Krma Tatar Hana“, odakle su njihovi preci doseljeni u drugoj polovini XVIII veka, kao stočari nomadi.

-Bajraktarović, fis Gaš, 11 kuća.Ovo kotilo poznato je pod imenom Skorović. U starini je neki od predaka ovog kotila bio drenički barjaktar, po kome se zvanju ovaj rod prozvao. Prema rodovskoj tradiciji, ovaj rod je stalnosedelačko drteničko stanovništvo srpskoga porekla, čiji su preci oko 1816. godine prešli na islam i vremenom se poarbanasili. Od ovoga kotila je jedna kuća pre sedam godina odseljena u Arbaniju, a pre dve godine jedna kuća u Kosovsku Mitrovicu.

-Mecin, fis Gaš, 9 kuća. Ovo kotilo ima srodnike u Srednjoj Klini. Njihovi preci vode poreklo iz Metohije, gde su obitavali kao vlaški pastiri nomadi, pa su krajem XVII veka, prešli u islam i vremenom se poarbanasili.

-Avdović, fis Gaš, 8 kuća. Pripadaju ronđi Kokić. Poreklom su iz Albanije, a kao katolici, prešli su u islam pre 110 godina. Od ovoga kotila pre 30 godina jedna kuća se odselila y Malu Aziju. Pored toga pre 35 godina jedna kuća se odselila u Kosovsku Mitrovicu.

-Tairović, fis Gaš, 7 kuća. Ovaj rod pripada autohtonom dreničkom stanovništvu, čiji su preci obitovali u selu Kućici – Drenica, odakle je pre 85 godina doseljena jedna kuća.

-Isljamović, fis Kuč, 3 kuće. Pre 10 godina od ovog kotila doselila se jedna kuća iz sela Trnavca – Drenica, na kupljeno imanje. Starinom su iz Albanije, odakle su doseljeni početkom XVIII veka.

-Adžović, fis Kuž, 1 kuća. Početkom HH veka, doseljeni su iz sela Trnavca – Drenica, na kupljenu zemlju.

-Varan, fis Tsač, 1 kuća. Pre 75 godina doselili su se iz sela Barana – Metohija, starinom su iz Albanije. Pre 12 godina dve kuće od ovoga roda, odselile su se u Albaniju, a dve kuće za Kosovsku Mitrovicu.

-Odžović, fis Gaš, 1 kuća. Ovaj se rod doselio u Gornju Klinu iz Srednje Kline 1931. godine, i obdelava zemlju na napolicu. Starinom su iz Albanije, a od starine se bave napoličarenjem, redeći po dreničkim selima.

S r b i:

-Dugalić, 1 kuća, slave Lazarevu Subotu. Doseljeni su na kupljeno imanje 1921. godine, iz sela Krčmara — Toplica. Starinom su iz Boljevca – Raška. Kao domazegsku slavu preslužuju Sv. Nikolu Letnjeg.

-Stojan, 1 kuća, slave sv. Nikolu, preslužuju sv. Nikolu Letnjeg. Poreklom su iz Odese – Sovjetski Savez. Preci su im starinom iz Srbije, odakle su odseljeni u zemlje Ruskog carstva u XVII veku. Slave su prihvatili u Drenici, gde su doseljeni 1926. godine na kupljeno imanje.

Srbi i Crnogorci (kolonisti):

-Tomović, 1 kuća, slave sv. Nikolu, a preslužuju Sv. Nikolu Letnjeg. Kao kolonisti su doseljeni 1929. godine iz Veljeg Brijega – Ibarski Kolašin, starinom su iz Crne Gore.

-Veljković, 1 kuća, slave sv. Arhanđela Mihaila, prislužuju sv. Stefana Dečanskog, koju su u poslednje vreme napustili. Kao kolonisti su naseljeni 1932. godine iz Bjelasice – srez Kruševac.

-Krstić, 1 kuća, slave Sv. Jovana Krstitelja, prislužuj u Rođenje Sv. Jovana Preteče (sada je napustili). Kao kolonisti su doseljeni 1920. godine, iz Peći, starinom su iz Šekulara – Vasojevići u Crnoj Gori.

-Marjanović, 1 kuća, slave Sv. Vrače, prislužuju sv. Nikolu. Kao kolonisti su doseljeni 1928. godine iz Zubinog Potoka – Ibarski Kolašin, starinom su od Salevića iz plemena Kuča – Crna Gora.

-Božović, 1 kuća, slave Mitrovdan, prislužuju Petrovdan. Kao kolonisti su naseljeni 1926. Godine iz Pridvorice – Ibarski Kolašin.

-Marković, 1 kuća, slave Sv. Jovana Krstitelja, preslužuju Sv. Trojicu. Poreklom su iz sela Buba – Ibarski Kolašin, odakle su kao kolonisti naseljeni 1926. godine.

-Milunović, 1 kuća, slave Sv, Luku, a kao zavetinu proslavljaju Svetu Nedelju po Krstovdanu. Ovu zaveginu obavljaju zbog stoke. Kao kolonisti naseljeni su 1926. godine, iz sela Ugljare – Ibarski Kolašin.

-Vulović, 1 kuća, slave Sv. Luku, prislužuju zavetinu prvu Svetu Nedelju po Krstovdanu. Kao kolonisti doseljeni su 1926. godine iz Ugljara — Ibarski Kolašin.

-Jakšić, 1 kuća. Slave Sv. Petku, prislužuju Petkovicu – leto. Ovaj rod je doseljen kao kolonisti 1926. godine iz Jasenovika – Ibarski Kolašin.

-Bašarević, 1 kuća, slave Sv. Luku. Kao zavetinu proslavljaju sv. Petku u leto. Kao kolonisti doseljeni su 1926. godine iz Ugljara — Ibarski Kolašin.

-Milić, 3 kuće, slave Đurđevdan, prislužuju Sv. Iliju. Doseljeni su kao kolonisti 1926. godine, iz Veljeg Brijega – Ibarski Kolašin.

-Vasović, slave Sv. Luku, presluživali su Sv. Iliju, pa su tu prislužbu napustili. Starinom su iz Grebenova — oblast Staroga Rasa, odkle su kao kolonisti doseljeni 1926. godine.

-Krivokapić, 2 kuće, slave Sv. Jovana Krstitelja, prislužuju Sv. Nikolu Letnjeg. Kao kolonisti doseljeni su 1928. godine, iz Ćiv Dola u Cucama – Crna Gora.

-Živković, 1 kuća, slave Sv. Jovana Krstitelja, preslužuju Rođenje Sv. Jovana Preteče. Kao kolonisti su doseljeni 1926. godine iz Blaca u Toplici.

-Jovanović, 1 kuća, slave Sv. Arhanđela Mihaila, prislužuju Sv. Iliju. Kao kolonisti su naseljeni 1926. godine iz sela Brajine – Gornja Jablanica, starinoom su od bratstva Radulovića iz Lukova — Crna Gora.

-Jergić, 1 kuća, slave Sv. Petku, kao kolonisti su naseljeni 1926. godine iz Vučitrna.

-Žuža, 3 kuće, slave Sv. Jovana Krstitelja. Kao kolonisti su doseljeni 1926. godine iz Ostrožca, srez Konjic.

-Đurić, 1 kuća, slave Sv. Petku, prislužuju Trnovu Sv. Petku, kao kolonisti su doseljeni 1926. godine iz sela Crepulje – Ibarski Kolašin.

-Bišovac, 1 kuća, slave Sv. Petku, a prislužuju Trnovu Petku, kao kolonisti doseljeni su 1926. godine iz sela Jabuke – Ibarski Kolašin.

-Pavlović, 1 kuća, slave Sv. Arhanđela Mihaila. Kao kolonisti doseljeni su 1926. Godine iz Blaca – Toplica.

Prema navedenom pregledu, koji potiče iz 1936. godine, a zasniva se na proučavanjima na terenu i u narodu, etnografsko-antropogeografski pregled stanovništva u Gornjoj Klini, bio je sledeći:

Albanskih rodova je bilo 10, sa 56 kuća.

Srpskih rodova sa kupljenim imanjima bilo je 2, sa dve kuće.

Srpskih i crnogorskih kolonizovanih rodova bilo je 20, sa 25 kuća.

Kao seosku slavu, kolonizovani Srbi i Crnogorci uzeli su prvi dan Duhova. Naselje kolonizovanih Srba i Crnogoraca nalazi se na mestu od starine zvanom Novo Selo. Tu su u starini obitavali preci današnjeg kotila Barjaktarević ili Skorojević. Na kraju, kolonisti se služe bunarskom vodom za piće i druge domaće potrebe, dok stoku napajaju ponajviše na reci Klini, kao što čini i ostalo arbanaško stanovništvo ovoga sela.

Prema popisu stanovništva iz 1948. godine, Gornja Klina ima 793 stanovnika, od toga 397 muških i 396 ženskih sa 99 kuća.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Gornja Klina (Srbica) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Gornje Prekaze, opština Srbica – Kosovskomitrovački okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Tip sela.

Gornje Prekaze. – Prekaz i Eperm, pripada tipu džematskih ravičarskih sela, sa brojnim mahalama. Seoska groblja su razbacana na nekih 11 mesta, prema rodovima i džematima. Naporedo sa tim postoji i podela sela na tri džemata: Gornje, Srednje i Donje Prekaze.

Prema popisu stanovništva iz 1914. godine, Gornje Prekaze je imalo 758 stanovnika.

Prema statističkim podacima iz 1921. godine, Gornje Prekaze je imalo 430 stanovnika, sa 87 domova.

Poreklo stanovništva.

Prema proučavanjima naselja i porekla stanovništva iz 1936. godine, Gornje Prekaze je imalo sledeće stanje:

A r 6 a n a s i:

-Kajtazović, fis Kuč, međutim izdaju se za fis Beriš, što takođe čine svi Kuči u ovom selu, 5 kuća.

-Ahmetović, ronđa Asanović, fis Kuč, 9 kuća.

-Ajdarović, fis Kuč, 6 kuća.

-Osmanović, fis Kuč, 6 kuća. Od ovoga roda odselilo se jedno domaćinstvo u Kosovsku Mitrovicu, a jedno domaćinstvo u selo Gumnište – Vučitrnska Šalja.

-Deliović, fis Kuč, 9 kuća. Starinom su srpskog porekla. Od ovoga roda jedno domaćinstvo se odselilo 1885. godine, u selo Dubovce – Drenica, a 2 domaćinstva 1835. godine u Kosovsku Mitrovicu, a potom i jedno domaćinstvo 1916. Godine isto u Kosovsku Mitrovicu. Na kraju, jedno domaćinstvo se u starini od ovoga roda odselilo u dreničko selo Mikušnicu.

-Arućović, fis Kuč, 9 kuća. Od ovoga roda ima još jedno domaćinstvo, ali bez muških glava, pa se računa u narodu i ne računa više kao „kuća“, jer je domaćinstvo ostalo bez muškog naslednika u rodu i fisu. Od ovoga roda jedno domaćinstvo je odseljeno u dreničko selo Donji Strmac na „miraz“ – domazegstvo = ženidbena migracija.

-Isljamović, fis Kuč, 8 kuća.

Rodovi: Demović, Arućević i Isljamović, čine jednu ronđu – bratstvo. Vode poreklo srpsko iz sela Brnjaka – Ibarski Kolašin.

-Suljović, fis Kuč, 7 kuća. Od ovoga roda 2 domaćinstva su odseljena 1916. godine u Kosovsku Mitrovicu.

-Mustafović, fis Kuč, 8 kuća. Od ovoga roda jedno domaćinstvo se odselilo u Arbaniju, jedno u predeo Stare Raške, gde se udovica preudala i sina sobom povela; jedno domaćinstvo je otišlo u pečalbu kroz Južnu Srbiju, zanimajući se trgovinom i ugostiteljstvom.

-Azirović, fis Kuč, 5 kuća.

-Arifović, fis Kuč, 3 kuće.

-Zećirović, fis Kuč, 1 kuća. Od ovoga roda  jedno domaćinstvose odselilo u selo Žabare — Kosovska Mitrovica.

Rodovi: Suljović, Mustafović, Azirović, Arifović i Zećirović, pripadaju bratstvu Nezović.

-Isljamović, fis Kuč, 10 kuća. Od ovog roda jedno domaćinstvo se odselilo „na miraz“ — domazetstvo u selo ljubovce – Drenica.

-Muaremović, fis Kuč, 3 kuće.

-Musliović, fis Kuč, 2 kuće.

-Uković (Fejzulović), fis Kuč, 3 kuće.

-Veliović (Saliović), fis Kuč, 4 kuće.

Rodovi: Isljamović, Muaremović, Musliović, Uković i Veliović čine bratstvo – ronđu Deliović.

Srbi i Crnogorci (kolonisti):

-Otašević, 3 kuće, slave Sv. Nikolu, a prislužuju Malu Gospojinu. Doseljeni su iz Bijelog Kamena – Toplica. Poreklom su iz Cuca — Crna Gora.

-Grujović, 1 kuća, doseljeni su iz sela Parliša – okolina Čačka. Slave Sv. Stefana Dečanskog. Rod Vučinić, jedno kuća, doseljeni su iz sela Balčka— Toplica, starinom su iz Hercegovine, a poreklom iz Pipera – Crna Gora.

-Bulajić, 5 kuća, potiču iz Balčaka – Toplica, starinom su iz Grahova.

-Kovačević, 1 kuća, slave Sv. Đorđa, a prislužuju Matijevdan, doseljeni su iz Pile — Grahovo.

-Milović, 1 kuća, slave Sv. Arhanđela Mihaila, a prislužuju Veliku Gospojinu. Doseljeni su iz Gornjeg Sela — Grahovo.

-Milošević, 1 kuća, slave Sv. Arhanđela Mihaila. Doseljeni su iz sela Grkaja — Opština Leposavić.

-Milutinović, 1 kuća, slave Đurđic, prislužuju Sv. Đorđa Alimpija, poreklom su iz sela Jarinja, Opština Leposavić.

-Gašić, 1 kuća, slave Đurđic, prislužuju Đurđevdan. Doseljeni su iz sela Jarinja, Opština Leposavić.

-Lazić, 1 kuća, slave Sv. Đorđa Alimpija, doseljeni su iz Šipačine – Raška.

-Kolović, 1 kuća, slave Sv. Dimitrija, prislužuju Sv. Petra i Pavla, doseljeni su iz Banjske Reke – Zvornik.

Kolonističko groblje Gornjeg Prekaza je sa kolonistima sela Trnavca, u ataru ovoga sela.

Prema proučavanjima naselja i porekla stanovništva iz 1936. godine, Gornje Prekaze je imao sledeće stanje: arbanaških rodova je bilo 17, sa 98 kuća, Srba i Crnogoraca kolonista je bilo 11 rodova, sa 13 kuća.

Prema popisu stanovništva u 1948. godina, Gornje Prekaze je imalo 1057 stanovnika od toga 552 muških i 505 ženskih, sa 140 kuća.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Gornje Prekaze (Srbica) appeared first on Poreklo.

PIŠE: Aleksandra Glišić (Glas Srpske, 12.10.2019.)

Praporijeklo Srba oduvijek je bilo predmet različitih interpretacija. Zvanična istorija kaže da su Srbi stigli na Balkan u slovenskim seobama u 6. i 7. vijeku. Pseudoistoričari ovo odbacuju kao lažnu konstrukciju “bečko-berlinske” škole i navode da su Srbi na ovim prostorima od pamtivijeka. Rješenje ove duboke podjele konačno je na vidiku. Zahvaljujući genetičkim istraživanjima danas je postalo izvjesno da su se u Srbima sjedinili i slovenski i starosjedilački geni.

Grupa entuzijasta okupljena oko Društva srpskih rodoslovaca “Poreklo” iz Beograda pokrenula je septembra 2012. jedinstven poduhvat u ovom dijelu Evrope - Srpski DNK projekat. Za sedam godina rada, u saradnji sa naučnom zajednicom, došlo se do otkrića drevnih predačkih veza. Mozaik koji se upotpunjuje sa svakim novim testiranim već daje potpuno jasnu sliku: Srbi su stari evropski narod, koji u svojoj genetičkoj strukturi ima pretežno učešće haplogrupe I, koja se definiše kao jedina protoevropska haplogrupa. Po postotku učešća ove haplogrupe Srbima su u Evropi ravni još jedino Skandinavci.

Jovica Krtinić, jedan od osnivača Srpskog DNK projekta, precizira da su kod Srba naročito prisutne dvije podgrane haplogrupe I - haplogrupa I2a i haplogrupa I1.

- Najučestalija kod Srba je haplogrupa I2a - podgrana Y-3120, koja je na celom srpskom štokavskom prostoru prisutna sa iznad 30 odsto, a u pojedinim područjima (Hercegovina) ide i do 50 odsto. Za ovu haplogrupu dugo se verovalo da je starosedelačka, a nije bilo malo onih koji su je dovodili u vezu sa Ilirima. Međutim, pokazalo se da su kod Srba prisutne veoma mlade podgrane grane haplogrupe I2 Y-3120 (starosti od 1.850 do 2.300 godina), koje svoje ishodište imaju u epicentru slovenskog sveta - na tromeđi Poljske, Belorusije i Ukrajine. Zahvaljujući ovom otkriću, koje značajan deo Srba dovodi u vezu sa ostalim slovenskim narodima, dobili smo potvrdu da je seobe Slovena sasvim sigurno bilo - navodi Krtinić i dodaje da se ovaj zaključak dodatno učvršćuje činjenicom da je kod Srba zabilježeno i oko 15 odsto haplogrupe R1a, koja se smatra tipično slovenskom.

Druga veoma zastupljena protoevropska grana je I1, koje kod Srba ima blizu 10 odsto.

- Prisustvo ove haplogrupe kod Srba može se objasniti onim što znamo iz istorije Balkana - provale Gota od 3. do 5. veka nove ere, kao i osvajački pohod Normana s kraja 11. veka ostavili su nesumnjiv trag. Naročito je zanimljivo prisustvo normanske podgrane haplogrupe I1 (podgrana I1 P109), koju ima blizu četiri odsto dosad testiranih, a koja se naročito prepoznaje kao obeležje srpskog starohercegovačkog plemena Drobnjaci - navodi Krtinić.

Ova činjenica dodatno je potvrđena prvim arheogenetskim poduhvatom koji je Srpski DNK projekat organizovao u saradnji sa beogradskim Biološkim fakultetom i Muzejom Hercegovine iz Trebinja. Na srednjovekovnoj nekropoli stećaka u mestu Cernica kod Gacka istraživan je stećak na kojem stoji natpis “Ase leži knez Nikola Rašković Drobnjak”, a koji se nalazi neposredno uz temelje crkve za koju se, prema izvorima, tvrdi da ju je podigla Jelena Lazarević, kći kneza Lazara i žena hercegovačkog vladara Sandalja Hranića.

- Arheološki tim Muzeja Hercegovine pronašao je ispod stećka više skeleta, a docnijom antropološkom analizom utvrđeno je da se radi o skeletima najmanje šest odraslih muških osoba, jednog ženskog, jednog trogodišnjeg deteta, a nađeni su i ostaci novorođenčeta. Kolege sa Biološkog fakulteta nedavno su uspele da dobiju i prve rezultate genetičkih analiza, kojima je potvrđeno da je jedan od skeleta nosilac haplogrupe I1, i to upravo one “normanske”, svojstvene plemenu Drobnjaci. Međutim, ono što je sve iznenadilo bilo je otkriće Drobnjacima nesrodne genetičke haplogrupe N2 kod dva skeleta - navodi Krtinić i dodaje da će u narednim mjesecima biti rađene dodatne genetičke analize ovih skeleta, koji su stariji od 500 godina.

Inače, pomenuta haplogrupa N2 predstavlja jednu od trenutno većih nedoumica - na koji način je dospjela na naše prostore. Ona je svojstvena za starohercegovačka plemena Banjani i Pivljani, a mogla je doći u nekom periodu sa Dalekog istoka.

- Ono što je karakteristično za dosad utvrđene nosioce ove haplogrupe kod Srba jeste da im je zajednički predak živeo pre 700-800 godina, što može da uputi na zaključak da su potekli od pojedinca koji se u tom periodu pojavio na našim prostorima - konstatuje Krtinić.

Za genetičku sliku Srba naročito je važno značajno prisustvo haplogrupe E, koju ima oko 15 odsto dosad testiranih Srba, a karakteristična je za velika srpska plemena Vasojeviće, Kuče i Bjelopavliće.

- Nosioci haplogrupe E potomci su ljudi koji su u ovom delu Evrope bili hiljadama godina i svakako predstavljaju predslovensko stanovništvo. Naročito je zanimljivo značajno prisustvo ove haplogrupe kod Srba sa Kosova i Metohije, kod kojih smo u nedavnom velikom istraživanju na više od 400 ispitanika ustanovili da je zastupljena sa oko 23 odsto. Poznato je da Albanci takođe imaju visok postotak ove haplogrupe - oko 30 odsto - i zbog toga je često svojataju kao “albansku”. Međutim, upravo značajno prisustvo haplogupe E i kod Srba i kod Bugara, Grka, Crnogoraca, nameće zaključak da je reč o haplogrupi koja se u dugom istorijskom procesu pridruživala ovom ili onom balkanskom narodu - navodi Krtinić i posebno ističe da je vidljivo da se u slučaju srpskih i albanskih nosilaca ove haplogrupe vidi ogroman jaz, tj. da pripadaju podgranama koje su odvojene prije više hiljada godina.

Osim navedenih haplogrupa, kod Srba su pronađene i različite druge haplogrupe (G2a, J1, J2a, J2b, L, R1b, T, Q) koje upućuju na uticaje različitih migracija i osvajačkih pohoda. Međutim, uprkos uvriježenom mišljenju da je kod Srba, zbog dugog perioda pod Turcima, značajno prisustvo genetike svojstvene ovom narodu, genetička istraživanja su pokazala da to nije slučaj.

- Prisustvo genetičkih haplogrupa koje se danas mogu pronaći u Anadoliji kod dosad testiranih Srba praktično ne postoji - konstatuje Krtinić.

Porodično porijeklo zanima i poslanika u Narodnoj skupštini Republike Srpske Srđana Mazalicu.

- Još od osnovne škole me zanimala istorija, ali ne samo istorija vladara i ratova, već i stanovništva i migracija. Mogu li postojati stranice istorije koje ćemo sami ispisati? Zanimalo me i moje porijeklo. Sloveni, Iliri, Tračani, Kelti... Gdje su bili moji preci u svim tim periodima koje smo učili u školi? Gdje su živjeli moji preci prije nego što su došli u rodno selo mog oca i prije nego što su se počeli prezivati Mazalica. Koliko je slava Jovanjdan prisutna u mojoj muškoj lozi. Odgovore na sva ta pitanja može dati genetička genealogija. I što je najvažnije, odgovori su egzaktni - kaže Mazalica.

U dobijanju odgovora, dodaje, možete imati više ili manje uspjeha. Zavisi od toga koliko su vaši preci u srednjem vijeku imali muških potomaka.

- Sa velikim rodovima neslovenskog porijekla ide lako: N2 P189.2 Banjani-Pivljani, J2b M205 Kriči, I1 P109 Drobnjaci, J1 PF7263 Vlahovići. Ali kad ste slovenskog porijekla kao ja i više od 50 odsto Srba, i slavite čestu slavu kao Jovanjdan, ili Đurđevdan, ili Nikoljdan, onda ide teže. Jer se etnogeneza Slovena desila relativno skoro (200. p.n.e. - 200. n.e.), slovenske podgrane haplogrupa su mlade, a za kratko vrijeme imale su naglu demografsku ekspanziju. Svi smo blisko međusobno patrilinearno povezani i 2.000 godina je nedovoljno da se na ipsilon hromozomu dese krupne promjene, pogotovo ako su preci koji su živjeli nakon Hrista imali hiljade muških potomaka za nekoliko vijekova - ukazuje Mazalica.

On se testirao kako bi što detaljnije saznao svoje porijeklo.

- Pripadam podgrani I2 PH908 kojoj pripada 30 odsto Srba, a naš zajednički predak je živio prije samo 1.800 godina. Vjerovatno se radi o plemenu Srba. Detaljnijim testiranjem sam otkrio da pripadam dubljoj podgrani FT16449, kao i Celousov iz Rusije, Skupnjevski iz Poljske, Bolsinger iz Njemačke, Srbi Tutnjević iz Dervente, Bakić iz Gradiške, Pejović iz Komana (Podgorica), ali i Bunjevci (Srbi katolici), Rukavine i Dragičevići iz Like. Sa Srbinom Gojkovićem iz Daruvara dijelim zajedničkog pretka koji je živio prije samo 800-900 godina - ispričao je Mazalica.

Istraživanje, kaže, nastavlja dalje, kako bi profilisao novi genetski rod i rekonstruisao pravce migracija svojih predaka, što je sa slovenskim haplogrupama uglavnom teško.

Istraživanjem porodičnog porijekla bavi se i istoričar dr Boško Branković.

- Moje interesovanje bilo je usmjereno na provjeru vjerodostojnosti predanja koje je sveštenik Petar Rađenović zabilježio početkom 20. vijeka o porijeklu Brankovića u selu Krnja Jela kod Bosanskog Petrovca. Istorijska nauka ne pobija njegovo predanje kada je riječ o migracionim kretanjima, već potvrđuje. Međutim, kada je riječ o samom prezimenu i njegovom nastanku, tj. da su Brankovići krvno vezani za Rodiće iz Drvara, jer je jedan od braće Rodić, Branko, pobjegao od Turaka i promijenio prezime u Branković, na osnovu DNK testiranja pokazalo se kao tačno - rekao je Branković.

Samim tim, kaže, nema sumnje da je Rađenović zabilježio ispravno predanje, odnosno da se predanje o nastanku prezimena Branković u Krnjoj Jeli od 18. preko 19. i 20. vijeka, pa do danas, u 21. vijeku, izvorno očuvalo.

[toggle title="Stara Hercegovina"]Srpski DNK projekat organizovao je sa Biološkim fakultetom u Beogradu veliko istraživanje Srba stare Hercegovine, kojim je obuhvaćeno blizu 500 ispitanika. Rezultati su pokazali da kod Hercegovaca dominiraju slovenske haplogrupe I2 i R1a, a uz njih je zabilježeno još devet haplogrupa. - Značaj ovog istraživanja prevazilazi okvire regionalnog. Rezultati su pokazali da je najveći broj Krajišnika poreklom iz Hercegovine, a sličan slučaj je sa stanovništvom leve i desne obale Drine, sve do srca Šumadije - kaže Jovica Krtinić i najavljuje da će studija o genetičkom porijeklu Srba stare Hercegovine biti objavljena na proljeće 2020. godine.[/toggle]

The post Prenosimo: Najevropljani žive na Balkanu i zovu se Srbi appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Gornji Obilić, opština Srbica – Kosovskomitrovački  okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj i tip sela.

Gornji Obilić. – Kopiliq i Epčrm, se nalazi na brežuljkastom tlu dreničke površi i pripada džematskom ravničarskom drničkom tipu sela. Selo ima kolektivnu seosku meraju, kao i zajedničku seosku šumu.

Pokraj sela se nalazi starovremsko groblje zvano Vorre kg shkijeve = slovensko groblje. Današnje arbanaško stanovništvo ima pokraj sela tri groblja. Rodovska gumna se nalše u okućnicama ili pokraj ovih.

Vode i ime sela.

Skoro svaka kuća ima bunarsku vodu, koja se upotrebljava za piće i druge kućevne potrebe. Kako u ataru sela Gornji Obilić ima znatan broj izvora, to se domaća stoka napaja na tim izvorima.

Prema narodnoj tradiciji selo je dobilo ime po Milošu Kopiliću = Obiliću, koji je bio rodom po narodnom predanju iz ovog naselja. Naime, među Arbanasima postoji predanje, da je jedna devojka iz tog sela zatrudnela vanbračno, te da je rodila kopile, po čemu se to naselje prozvalo Kopilić.

Potom, to je bilo veoma veliko naselje, čitava varoš, koja se protezala od današnjeg naselja Gornjeg Kopilića, pa sve do sela Rudnika u Megohijskom podgoru. Po drugoj arbanaškoj tradiciji, Miloš Kopilić je rođen negde y Metohiji, odakle se doselio u ovo vreme, koje je potom dobilo ime po njemu.

Prema mišljenju arbanologa LJ. Muljaku, ime sela Kopilić u Drenici, došto je iz jezika vlaških pastira, koji su mu dali to ime. Na kraju, jedna mahala u ovom selu ima naziv Šaran.

Istorijat i prihodi u prošlosti.

Prema katastarskom popisu oblasti Brankovića iz 1455. godine sela Gornji Kopilić ima 37 kuća. U 1472. godine ono ima samo 23 kuće. To je današnje selo Gornji Obilić, po narodnoj tradiciji metohijskih i dreničkih Srba i Arbanasa, to je zavičajna postojbina Miloša Kopilića = Obilića, koji je po svome rodnom selu dobio i rodovsko prezime. U narodu se i danas čuje drevno ime sela „Kopilić“.

Prema navedenom katastarskom popisu, navode se i izvesni elementi seoske privrede iz oblasti zemljoradnje. Evo tih podataka za Gornji Obilić:  prinos od pšenice iznosio je 80 lukana, a na to feudalni dohodak bio je 10 lukana. Prinos od ječma i zobi iznosio je 500 lukana, a feudalni dohodak na to iznosio je dohodak 70 lukana. Prinos od kopludže je iznosio 480 lukana, a feudalni dohodak na to 60 lukana i prinos od prosa je iznosio 160 lukana, a feudalni dohodak od prosa bio je 20 lukana. Ukupan prinos od vrta je iznosio 240 akči, a feudalni dohodak od toga bio je 30 akči. Prinos od lana je iznosio 160 akči, a ušur feudalni je bio 20 akči. Prinos od vinograda je iznosio 1200 čabrova, sa 120 čabrova ušura. Prinos od košnica pčela je iznosio 240 akči, a dohodak od toga feudalni bio je 30 akči. Prinos od jednog sezonskog mlina, iznosio je 120 akči, sa 15 akči feudalnog dohodka. Na kraju, prinos od svinja je iznosio 400 akči, na šta je resum iznosio 50 akči. Iz toga proizilazi, da je selo gajilo 800 svinja.

Prema statističkim podacima iz 1914. godine, Gornji Obilić je imao 194 stanovnika.

Prema statističkom popisu iz 1921. godine, Gornji Obilić je imao stanovnika 197, sa 28 domaćinstava.

Poreklo stanovništva.

Prema proučavanjima naselja i porekla stanovništva 1936. godine, stanje je bilo sledeće:

A r 6 a n a s i:

-Marina, fis Gaš, 17 kuća. Ovo je starinski drenički srpski rod, koji vodi poreklo iz sela Marine, odakle se doselila jedna kuća pre 120 godina. Prema rodovskoj tradiciji, ovaj rod je prešao iz pravoslavlja u islam 1716. godine u marini.

-Metić, fis Gaš, 1 kuća. Ovaj je rod doseljen u Gornji Obilić 1918. godine. Starinom su iz sela Sušice – Metohijski Podgor, odakle su se doselili u Gornji Obilić. Zemlju obdelavaju kao čifčije na 1/3 sa vlasnika imanja od snopova žita. Od voća i povrća, vlasnik ne uzima čiflački deo.

-Kućan, fis Gaš , 1 kuća. Pre 100 godina je doseljena jedna kuća iz Čubrelja — Drenica, starinom su iz Arbanije, odakle su se doselili u Čubrelj pre 120 godina. Godine 1919. od ovog roda odseljene dve kuće u Kosovsku Mitrovicu.

-Štutica, fis Gaš, 1 kuća. Godine 1906. doselila se  jedna kuća iz dreničkog sela Štutice, kao čifčije, a sada obdelavaju zemlju 1/3 za vlasnika od useva, a od voća i povrća vlasnik ne uzima feudalni dohodak.

-Jošanica, fis Mzez, 1 kuća. Godine 1811. ovaj rod je doseljen iz sela Jošanice — Metohija, a obdelala zemlju po čifličkom sistemu, tako što posedniku imanja pripada 1/4 od useva u snopovima.

-Mujak, fis Keljman, 2 kuće. Ovo kotilo je ciganskog porekla, ali vremenom poarbanasilo. Doseljeni su iz dreničkog sela Kladernice i u Gornjem Obiliću obdelavaju zemlju kao čifčije, dajući posedniku zemljišta 1/4 od useva u snopovima. Od voća i povrća, on ne uzima deo.

Prema iznetome, u vreme proučavanja 1936. godine u Gornjem Obiliću je obitavalo 6 arbanaških rodova, sa 23 kuće.

Prema popisu stanovništva iz 1948. godine Gornji Obilić je imao 263 stanovnika, od toga 150 muških i 113 ženskih, sa 37 kuća.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Gornji Obilić (Srbica) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Gradica, opština Glogovac – Kosovski okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj i tip sela.

Gradica se nalazi u podnožju Čičavice, a pripada razbijenom džematskom tipu sela. Naselje se pruža obodom Čičavice, ostavljajući plodno tlo za ziratne svrhe.

Seosko groblje se nalazi na šest mesta.

Istorijat sela i prihodi u prošlosti.

U katastarskom popisu oblasti Brankovića iz 1455. navodi se selo Kradnica, sa 20 kuća. To je današnje dreničko selo Gradica u podnožju Čičavice. Od poljoprivrednih grana i poreskih dažbina u proizvodima ili novcu u selu Gradici u navedenom popisu iz polovine XV veka navode se ove: proizvodnja pšenice iznosila je 240 lukana, a feudalni dohodak od toga 30 lukana. Od ječma i ostalog, prinos je iznosio 560 lukana, a feudalni dohodak je iznosio 70 lukana. Prihod od grahovice Iznosio je 240 akči, a feudalni ušur 30 akči. Prinos od lana bio je 80 akči, a feudalni ušur 10 akči. Prinos od voća iznosio je 160 akči, a feudalni ušur 20 akči. Prinos od košnica pčela iznosio je 160 akči, a feudalni dohodak je bio 20 akči. Prinos od domaćih svinja iznosio je 160 akči, a feudalni resum 20 akči, dok je selo gajilo 320 svinja.100

Prema popisu stanovništva iz 1914. godine, Gradica je imala 501 stanovnika.

Prema stastističkim podacima iz 1921. godine, Gradica je imala 335 stanovnika, sa 45 domaćinstva.

Poreklo stanovništva.

Prema istraživanjima naselja i porekla stanovništva iz 1935. godine u Gradici je bilo:

A r 6 a n a s i:

-Bardić (poznati su pod imenom Ibrović), fis Eljšan, 9 kuća.

-Ibišović, fis Eljšan 4 kuće. Ova dva roda čine bratstvo Bardić, a poreklom su Srbi jerlije – starinci.

-Mujović, fis Eljšan, 5 kuća.

-Jakupović, fis Eljšan, 9 kuća.

-Saliogve, fis Eljšan, 8 kuća.

-Kolić, fis Eljšan, 3 kuće. Ovaj je rod poreklom iz sela Kolića– Lab, odakle si zbog krvne osvete prebegli u Drenicu.

-Uković, fis Eljšan, 4 kuće. Kotilo Fazliović, fis Eljšan, 5 kuća.

-Tairović, fis Eljšan, 1 kuća.

-Hikol, fis Kastrat, 2 kuće. Poreklom su iz dreničkog sela Likošana.

-Bogunovc, fis Bitić, 2 kuće. Doseljeni su 1879. godine kao muhadžiri iz Toplice.

C i g a n i (Mađupi):

-Beković, fis Keljman, 2 kuće.

-Memetović, fis Kastrat, 4 kuće. Krajem HIH veka nastanili se kao dotadašnji napoličari iz dreničkog sela.

Prema iznetome, u 1935. godini y Gradici je obitovalo: 10 arbanaških rodova, sa 50 kuća. Pored toga, tu je obitovalo cigansko stanovništvo iz grupe Mađupa: 2 roda, sa 6 kuća.

Prema popisu stanovništva iz 1948. godine u Gradici je bilo 574 stanovnika, od toga 275 muških i 299 ženskih, sa 70 kuća.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Gradica (Glogovac) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Divljaka (po knjizi Divljak), opština Lipljan – Kosovski okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan

Položaj i tip sela.

Divljak se nalazi na kosama i zaravni brdovitog zemljišta, a pripada džematskom brdovitom tipu dreničkih sela. Deli se na dva dela: Gornji i Donji Divljak. U starini, selo se nalazilo u Gornjem Divljaku. Vremenom, namnožavanjem stanovništva i deobom srodničkih zadruga, izdeljeni rodovi su osnovali posebnu mahalu Donji Divljak.

Istorijat sela.

U feudalno doba, za vlade turske feudane države, Divljak je pripadao kotilu Biljigbašića iz sela Nekovca u Drenici, a ovde su se nalazile stočarske poj ate, kako za zimsku, tako i za letnju stočarsku ispašu. Potom, ovo pojište prelazi u posed izvesnih Albanaca iz sela Banjice.

Vode.

Seosko stanovništvo upotrebljava vodu za piće sa seoskih česama, a y selu ima i nekoliko bunara. Rodovska gumna se nalaze u okućnicama, a isto tako i bašte.

Starine u selu.

U Divljaku postoje tragovi starinske seoske crkve, od koje su se očuvali kameni temelji. Pored crkvenih zidina nalaze se i tragovi savremenog groblja. Savremeno seosko groblje se nalazi do sela Divljaka.

Ostali podaci o selu.

U katastarskom popisu oblasti Brankovića iz 1455. godine navodi se selo Divjak, sa 28 kuća. To je današnje selo Divljak u Drenici.

Prema popisu stanovništva iz 1941. godine, Divljak se navodi kao zaselak i imao je 37 stanovnika.

Prema statističkim podacima iz 1921. godine Divljak je takođe bio zaselak, a imao je 48 stanovnika, sa 7 domaćinstva.

Poreklo stanovništva.

Prema proučavanjima naselja i porekla stanovništva iz 1935. godine u Divljaku su obitovali sledeći rodovi:

A r 6 a n a s i:

-Vataj, fis Zogaj, 7 kuća. Ovaj rod vodi poreklo iz Arbanije, iz Ljugi Šaćit, odakle su doseljeni u Drenicu pre 170 godina, kojom prilikom je u Divljak došla jedna kuća. Od ovoga roda u isto vreme je došla još  jedna kuća i nastanila se u selo Komorane – Drenica, pod imenom Škorošik. Pored toga od ovoga roda dve kuće su se naselile istovremeno u Novo Selo – Podrima. Isto tako i  jedna kuća se od ovoga roda iz Novog Sela odselila u Selogražde – Prizren. Prema iznetome, Podrima je bila sa svojim Novim Selom, predeo za etapna migraciona kretanja Arbanasa koji su u starini pristizali u masama i pojedinačno y Metohiju, a potom i ostale drevne srpske zemlje.

-Rudaj, fis Gaš, 1 kuća. Ovaj se rod doselio u Divljak 1915. godine iz Lapušnika, a poreklo vode iz Malesije u Arbaniji.

-Metović, fis Zogaj, 1 kuća. Ovaj rod se doselio u Divljak 1905. godina iz sela Ladrovce – Podrima.

Prema iznetome, u 1935. godini u Divljaku je bilo svega 3 arbanaška roda, sa 9 kuća.

Prema popisu stanovništva iz 1948. godina. Divljak je imao 90 stanovnika, od toga muških 43, i ženskih 47, sa 11 domaćinstava.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Divljaka (Lipljan) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Dobroševac, opština Glogovac – Kosovski okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj i tip sela.

Dobroševac pripada selima džematskog tipa, a podignuto je na obodu stare jezerske terase. Deli se na šest mahale, koje nose nazive prema glavnim rodovima seljana.

Vode.

Na vrela seoska uz reku Drenicu, seljani napajaju svoju domaću stoku i peru rublje. Vodom za piće i ostale kućne potrebe, služe se sa bunarskom vodom i vodom sa vrela.

Istorijat i prihodi-porezi u prošlosti.

U katastarskom popisu ablast Brankovića iz 1455. godine navodi se selo Dolnje Dobroševce, sa 32 kuće. Svakako je to današnje selo Dobroševc u Drenici.

U selu se navodi u pomenutom popisu sledeća zemljoradnička proizvodnja: pšenica je davala godišnji prinos 320 lukana, odnosno feudalni dohodak od pšenice iznosio je 40 lukana. Godišnji prinos ječma i dobi iznosio je 360 lukana, sa feudalnim dohotkom od ovih žitarica od 45 lukana. Proizvodnja kapludže je iznosila 160 lukana, a feudalni dohodak je bio 20 lukana. Prinos od prosa i grahorice iznosio je 80 lukana, sa feudalnim dohotkom od 10 lukana. Prinos samo od grahorice bio je 16 akči, sa feudalnim dohotkom od 2 akče. Prinos od sočivice iznosio je 256 akči, sa feudalnim dohotkom od 32 akče. Prihod od vrtova iznosio je 40 akči, sa feudalnim dohotkom od 5 akči, koji se nazivao ušur. Prinos od belog luka iznosio je 80 akči, sa feudalnim ušurom od 10 akči. Prihod od dana iznosio je 300 čabrova grožđa, sa feudalnim ušurom od 30 čabrova. Prihod od košnica pčela iznosio je 320 akči, sa feudalnim dohotkom od 215 akči. Na kraju, godišnji dohodak na svinje iznosio je 120 akči, a feudalni resum na svinje je bio 15 akči. Prema tome, selo je gajilo 240 svinja.

Prema popisu stanovništva iz 1914. godine, Dobroševce je imalo 368 stanovnika.Prema statističkim podacima iz 1921. godine Dobroševce je imalo 351 stanovnika, sa 45 domaćinstva.

Poreklo stanovništva.

Prema ispitivanjima naselja i porekla stanovništva iz 1935. godine, Dobroševce je imalo sledeće populaciono stanje:

Arbanasi:

-Ajdarović, fis Beriš, 8 kuća. Poreklom su iz Arbanije – selo Trpaj, a doselili su se preko Suve Reke, gde ima rodova njihovog bratstva (kabile Sejdović). Od ovoga roda iz Dobroševca se 1910. godine, jedno domaćinstvo odselilo u Malu Aziju, a 1929. godine, jedno domaćinstvo u Arbaniju.

-Avdiljović, ronđa carak, fis Beriš, 4 kuće.

-Šišan, ronđa Carak, fis Beriš, 3 kuće.

-Saitović, ronđa Carak, fis beriš, 2 kuće.

Svi rodovi bratstva Carak, starinom su Srbi, koji su doseljeni iz Metohije, pa se vremenom prešavši na islam, svi poarbanasili. Prema nazivima rodova Šišan i Carak, koji potiču iz vremena starosrpske epohe, su i nazivi dve mahale: Carak i Šišan.

-Rip, fis Kastrat, 2 kuće. Smatraju se starincima Srbima, koji su se vremenom poarbanasili.

-Mehana, fis Krasnić, 1 kuća, doseljeni su kao muhadžiri iz sela Mehana u Kosanici 1879. godine.

-Plan, fis Beriš, 1 kuća. doseljeni su isto kao muhadžiri iz sela Plane u Toplici, starinom su iz Drenice, odakle su se odselili u Toplicu, zbog krvne osvete.

-Prak, ronđa Ramović, fis Beriš, 6 kuća.

-Še, fis Beriš, 4 kuće.

-Maljok, fis Beriš 2 kuće.

-Selimović, fis Mzez, 2 kuće.

-Fejzović, fis Beriš, 3 kuće.

-Đot, fis Beriš, 2 kuće. Svi ovi rodovi doseljeni su u staro doba iz Malesije — Arbanija.

-Bunjak, fis Krasnić, 1 kuća, kao čifčije doseljeni su iz dreničkog sela Krasmirovca.

Cigani:

Mađupi:

-Ram, fis Beriš, 1 kuća, kovači po zanimanju.

Gabelji:

-Sadiković, fis Beriš, 6 kuća, bave se uglavnom najamnim radom.

Srbi i Crnogorci (kolonisti):

-Župić, 1 kuća. Slave Sv. Ignjata, a prislužuju Sv. Ignjatija. Doseljeni su kao kolonisti iz Podvrža, okolina Nikšića – Crna Gora. Pripadaju bratstvu Maleševcima.

-Nikolić, 1 kuća. slave Sv. Nikolu, prislužuju Sv. Nikolu Letnjeg. Doseljeni su iz Lunjevice – Šumadija, starinom su od užičkog kraja.

-Vukadinović, 1 kuća, slave Sv. Arhanđela Mihaila, doseljeni su iz Leška u Ibarskoj dolini.

Prema navedenim mojim ispitivanjima iz 1935. godine, stanje stanovništva u selu Dobroševcu je bilo: albanskih rodova 12, sa 36 kuća; ciganskih rodova Mađupa: rod 1, sa 1 kućom i Gabelja: rod 1, sa 6 kuća. Srba i Crnogoraca kolonista: roda 3, sa 3 kuće.

Prema popisu stanovništva iz 1948. godine, Dobroševce je imalo 504 stanovnika, od toga 261 muških, i 243 ženskih, sa 71 kućom.

Selo ima četiri groblja, od kojih je jedno cigansko.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Dobroševac (Glogovac) appeared first on Poreklo.

Islam Latinski je selo u Dalmaciji (Ravni Kotari). Pripada opštini Posedarje u Zadarskoj županiji.

Reljef je kraški i nizak. Najviša tačka iznosi 122 m. Kroz selo prolazi autoput.

Stari naziv sela na turskom bio je Sed Islam (bedem islama), kao najzapadnija tačka Osmanlijskog carstva u Dalmaciji. Kasnije je naziv Islam Latinski dobio zbog dominantnog rimokatoličkog stanovništva, dok je u Islamu Grčkom većinsko pravoslavno stanovništvo.

U Islamu Latinskom se nalazi rimokatolička crkva Svetog Nikole.

Na popisu 1991. godine, evidentirano je 957 stanovnika Islama Latinskog. Hrvata je bilo 740 (77,3%), Srba 187 (19,5%) i ostalih 30.

Prezimena 1948. godine, sa brojem osoba (u zagradi) i krsnom slavom

Srpska prezimena

PARENTA (124) – Sveti Nikola  (prisutni u 18. veku)

• Na mletačkom katastru iz 1709. godine, upisani su Jovan i Đuro Parentić.

RADOŠEVIĆ (13) – Sveti Stefan (prisutni u 18. veku)

CVJETANOVIĆ (10) – Sveti Georgije (prisutni u 18. veku)

Hrvatska prezimena

BOCA (6) – (prisutni u 18. veku)

• Na mletačkom katastru iz 1709. godine, upisan je Radan Bota

VIDAK (35) –  (prisutni u 18. veku)

VRKIĆ (19) –  (prisutni u 18. veku)

GALIĆ (22) – (prisutni u 18. veku)

DEMO (35) –  (prisutni u 18. veku)

ZDRILIĆ (22) –  (prisutni u 18. veku)

ZUBČIĆ (28) –  (prisutni u 18. veku)

KOKIĆ (16) – (prisutni u 18. veku)

KOLČEG (30) –  (prisutni u 18. veku)

MARIČIĆ (21) –  (prisutni u 18. veku)

MATEK (8) –  (prisutni u 18. veku)

MATKOVIĆ (27) –  (prisutni u 18. veku)

MRŠIĆ (17) –  (prisutni u 18. veku)

ROGIĆ (7) –  (prisutni u 18. veku)

RONČEVIĆ (18) –  (prisutni u 18. veku)

ŠTRKALJ (6) –  (prisutni u 18. veku)

ŠUŠIĆ (63) –  (prisutni u 18. veku)

• Na mletačkom katastru iz 1709. godine, upisani su Ivan Šušić pok. Šimuna, Toma Šušić, Nikola Šušić pok. Vicka i Lucija udova pok. Jure Šušića.

Izvori:

• Zadarsko okružje na mletačkom katastru iz 1709; srednji kotar, Marko Rimac i Goran Mladineo, 2012.
• Leksik prezimena SR Hrvatske, 1976, Zagreb
• Topografska karta Hrvatske 1:25 000, 1975.
• Benkovački sajt (www.benkovac.rs)

The post Poreklo prezimena, selo Islam Latinski (Zadar) appeared first on Poreklo.

Islam Grčki je selo u Dalmaciji (Ravni Kotari). Pripada gradu Benkovcu u Zadarskoj županiji.

Reljef je kraški i nizak. Najviša tačka iznosi 168 m. Na zapadnoj strani sela je plodno zemljište Baštica na kojem se gajilo raznovrsno voće i jezero Vlačine.

Stari naziv sela na turskom bio je Sed Islam (bedem islama), kao najzapadnija tačka Osmanlijskog carstva u Dalmaciji. Kasnije je naziv Islam Grčki dobio zbog dominantnog pravoslavnog stanovništva, dok je u Islamu Latinskom većinsko rimokatoličko stanovništvo.

U Islamu Grčkom se nalazi Kula Janković Stojana. Ovaj uskočki vođa je 1675. godine podigao i pravoslavnu crkvu Svetog Đorđa u kojoj je sahranjen književnik Vladan Desnica.

Na popisu 1991. godine, evidentirano je 1.139 stanovnika Islama Grčkog. Srba je bilo 891 (87%), Hrvata  107 (9,4%) i ostalih 41.

Prezimena 1948. godine, sa brojem osoba (u zagradi) i krsnom slavom

Srpska prezimena

ALAVANJA (11) – Sveti Jovan, Sveti Arhangel Mihailo (prisutni u 18. veku)

BALJAK (28) – Lazareva Subota (prisutni u 18. veku)

• Na mletačkom katastru iz 1709. godine, upisan je Milija Baljak.

BOGDANOVIĆ (6) – Sveti Jovan (prisutni u 18. veku)

• Na mletačkom katastru iz 1709. godine, upisan je Lazar Bogdanović pok. Radivoja

VIŠIĆ (12) – Sveti Georgije (prisutni u 18. veku)

VUJANIĆ (18) – Sveti Georgije (prisutni u 18. veku)

VUČKOVIĆ (7) – Lazareva Subota

GAGIĆ (35) – Sveti Georgije, Sveti Nikola, Lazareva Subota, Sveti Arhangel Mihailo  (prisutni u 18. veku)

DEVIĆ (9) – Sveti Jovan

DESNICA (2) – Sveti Nikola

DESPOT (7) – Sveti Nikola

DRAGAŠ (16) –  Sveti Georgije (prisutni u 18. veku)

DRAGIČEVIĆ (16) – Sveti Nikola (prisutni u 18. veku)

DRAČA (57) – Sveti Stefan, Sveti Arhangel Mihailo (prisutni u 18. veku)

DUBROJA (3) – Sveti Jovan

ĐAKOVIĆ (40) – Sveti Georgije (prisutni u 18. veku)

JOKIĆ (46) – Sveti Georgije, Sveti Nikola (prisutni u 18. veku)

KALAPAĆ (11) – Sveti Stefan (prisutni u 18. veku)

KALUĐEROVIĆ (26) – (prisutni u 18. veku)

KARAN (6) – Sveti Nikola (prisutni u 18. veku)

• Na mletačkom katastru iz 1709. godine, upisan je Radovan Karanović pok. Petra

KATARIĆ (20) – Sveti Georgije (prisutni u 18. veku)

• Na mletačkom katastru iz 1709. godine, upisan je Sava Katarić.

KATIĆ (2) – Sveti Stefan

KNEŽEVIĆ (6) – Sveti Jovan

KOŽUL (106) – Sveti Nikola (prisutni u 18. veku)

• Na mletačkom katastru iz 1709. godine, upisan je Toma Kžulović pok. Luke.

KUŽET (6) – Sveti Arhangel Mihailo

LAKIĆ (35) – Sveti Georgije, Sveti Nikola, Sveti Vasilije (prisutni u 18. veku)

LACMANOVIĆ (7) – Sveti Georgije (prisutni u 18. veku)

MATIĆ (32) – Sveti Arhangel Mihailo (prisutni u 18. veku)

MEDIĆ (3) – Sveti Stefan

MILANKO (4) – Sveti Toma

MILIĆ (7) – Sveti Nikola

MIŠKOVIĆ (9) – Sveti Georgije

MLINAR (44) – Sveti Nikola, Sveti Vasilije (prisutni u 18. veku)

MRKIĆ (7) – Sveti Arhangel Mihailo

MUŠKOVSKI (3) – Sveti Arhangel Mihailo (prisutni u 18. veku)

NONKOVIĆ (6) – Sveti Jovan

OBRIĆ (23) – Sveti Arhangel Mihailo (prisutni u 18. veku)

OLUJIĆ (49) – Sveti Stefan, Sveti Nikola, Sveti Arhangel Mihailo (prisutni u 18. veku)

OSTOJIĆ (3) – Sveti Jovan

PANTELIĆ (7) – Sveti Jovan

PRŠO (11) – Lazareva Subota (prisutni u 18. veku)

PUPOVAC (13) – Sveti Georgije (prisutni u 18. veku)

STEGNJAJA (5) – Sveti Jovan

SUBOTIĆ (6) – Sveti Jovan

TODOROVIĆ (2) – Sveti Jovan

TRKULJA (28) – Sveti Jovan (prisutni u 18. veku)

ĆOSO (18) – Sveti Georgije

UZELAC (31) – Sveti Georgije, Sveti Jovan (prisutni u 18. veku)

ČEPRNJA (8) –

ŠEKEZ (8) – Sveti Stefan Dečanski-Mratindan (prisutni u 18. veku)

ŠLJEPICA (2) – Sveti Arhangel Mihailo

ŠUŠAK (17) – Sveti Jovan (prisutni u 18. veku)

• Na mletačkom katastru iz 1709. godine, upisan je Radojica Šušković.

Hrvatska prezimena

VANJAK (20) – (prisutni u 18. veku)

ZUBČIĆ (3) –

JURICA (4) –

JURJEVIĆ (12) –

KOKIĆ (21) – (prisutni u 18. veku)

STIPČEVIĆ (5) –

Izvori:

• Zadarsko okružje na mletačkom katastru iz 1709; srednji kotar, Marko Rimac i Goran Mladineo, 2012.
• Leksik prezimena SR Hrvatske, 1976, Zagreb
• Topografska karta Hrvatske 1:25 000, 1975.
• Benkovački sajt (www.benkovac.rs)

The post Poreklo prezimena, selo Islam Grčki (Zadar) appeared first on Poreklo.

PRIPREMIO: Saradnik portala Poreklo Luka Jelić

Istraživanje Radovana M. Marinkovića objavljeno u zborniku radova Narodnog muzeja u Čačku

Na severnim padnima Jelice prostire se čačansko selo Rajac. Okružuju ga: Ježevica, Lipnica, Premeća, Slatina i Guberevci (Dragačevo).

Živa je još uvek, legenda o tome kako je naselje dobilo ime: „Pripoveda se da je u blizini jednog jeličkog visa nekada bio grad – i veći i stariji od Gradca, današnjeg Čačka. Taj grad se zvao Raj.

Raja više nema. Poznaju se samo, na imanju Martaća, ostaci nekakve crkve.

Ne zna se kada je Raj zapusteo. Rajac čuva uspomenu na njega.

Priča se da je i na potesu Biljege postojao nekakav stari grad, čiji se ostaci iskopavaju.

Prvi pomen Rajca u istorijskim izvorima je iz turskog kastarskog popisa, obavljenog 1476 godine. Selo je pripadalo Brveniku. Nalazilo se u knežini kneza Đurđa iz obližnje Banjice, a starešina sela (primićur) bio je Stana, sin Dobrašina. Ovde je tada popisano: 21 kuća 37 odraslih muških glava. Godine 1528. u Rajcu je evidentirano 12 vlaških kuća sa 35 odraslih muškaraca i jedno ratajsko (ratarsko) domaćinstvo sa dvojicom punoletnih muškaraca. Selo se pominje i 1530, a 1560. godine imalo je 11 hrišćanskih i jednu muslimansku porodicu; sve su se nalazile u baštinama i plaćale su spahiji 2.129 akči feudalnih dažbina. Godine 1572. u Rajcu su popisane 21 hrišćanska i jedna muslimanaska kuća, a 1595. godine selo se samo pominje.

Na vreme turske uprave upućuje i više toponima: Begluk, Anište, Turski bunar, Čardačina, Daćinac (voda). Na Čardačini se u XVII veku nalazilo veće tursko naselje, koje je zahvatalo i delove Slatine i Premeće – do Ćirovače, dakle, potes na kome i danas žive Todorovići, Stanisavljevići i Kolakovići. Ostali lokaliteti dobili su nazive po ljudima, ljudskim tvorevinama i postupcima: Biljege, Crkvine, Selište, Stara kuća, Slava, Jezdovina, Voznik, Kadijuča, Pejovac, Sretenov grob, neki po životinjama – Jelenak, ili po prirodnim oblicima – Kotline; inače tu su i – Opsište, Babljak, Torlak, Odjalice, Vreonice. Karakteristični su i nazivi voda (izvora i potoka): pored Daćinca – kadijača, Vreonice, Šlap, Stubline, Zmajevac, Bisenića izvor, Bisenića potok.

Seoska slava je na prvi dan Svetih Trojica (Duhovi).

Posle 1820. godine Rajac je uglavnom (nakon ukidanja knežine i kapetanija) ulazio u sastav sreza trnavskog u opštini Ježevica. Imao je 1820/21. godine 18 kuća, 20 oženjenih 119 aračkih glava, 1821/22. godine: 41 kuću, 54 poreske i 120 aračkih glava.

Godine 1961. u Rajcu je popisano: 879 žitelja u 205 domova, a 1991. godine: 424 stanovnika u 166 domova. Ovi podaci rečito govore da se mnogi ljudi gotovo neprekidno odseljavaju iz Rajca. Stanovništvo ovog sela je doseljeničko. Istina, nekoliko rodova vekovima žive na ovom prostoru.

Kićanovići (9 kuća, slave Aranđelovdan) su, kažu, doseljeni iz Kusadka, u XVIII veku. Po svojoj prilici, to se zbilo znatno ranije. Uostalom, zna se da je pre prvog srpskog ustanka 12 generacija Kićanovića sveštenikovalo u crkvi ježevičkoj (ujedno i rajačkoj). Od reči kićanka obrazovano im je prezime. Njihova domaćinstva postoje i u Čačku, Preljini, Kukićima, Atenici i Beogradu.

Lukići (8 kuća, slave Aranđelovdan) su ne zna se tačno otkuda, možda i u XVII veku, prispeli u Rajac. Knezovali su u „tursko doba“. Knez Avram Lukić rođen je u Rajcu oko 1760. godine, a stradao je 1815. godine u logoru Kuršid-paše. Na nekog pretka Luku upućuje prezime ovog roda. Ima ih i u Čačku, Atenici, Beogradu, Sarajevu i Engleskoj.

Kolakovići (4 kuće, slave Nikoljdan) su u XVIII veku dospeli u Rajac iz okoline Nikšića (preko Starog Vlaha). Ne zna im se staro prezime, a pod ovim se ne pominju u čibučkom tefteru 1824. godine. Novo prezime podseća da su bili majstori kolari, živeli u Čačku, Trnavi, Slatini Kukićima.

Tutunovići (40 kuća, slave Aranđelovdan) su, kao Silistrići, došli u Rajac pod kraj XVIII veka. Poreklom su iz Crne Gore. Prodavali su tutun – duvan, pa im otuda ovakvo prezime. Neki žive i u Čačku, Atenici, Konjevićima, Beogradu, Kragujevcu, Kraljevu, Slatini, Mršincima i Žaočanima.

Švabići (6 kuća, slave Alimpijevdan) su povratnici iz Vojvodine. Otuda im „švapsko“ prezime. Prešlaci su – sami kažu – iz susedne Lipnice pre 200 godina. Znaju da je došao Gavrilo, koji je iz Lipnice oteran zbog bahatog ponašanja. Ako je ovo tačno, onda je prelazak bio kasnije. Jer, taj Gavrilo Švabić unesen je 1824. godine u čibučki tevter kao vlasnik sitne stoke. Inače, Švabića domovi postoje i u Čačku, Zablaću i Novom Sadu.

Bisenići (8 kuća, slave Pantelijevdan) su davni doselci iz pravca Starog Vlaha. Od ženskog imena Bisenija obrazovano im je prezime. Ima ih i u Čačku, Atenici, Viljuši, Trnavi i Beogradu.

Martaći (13 kuća, slave Svetog Vasilija) su, kako tvrde, pod kraj XVIII veka doseljeni iz okoline Berana. Drugi kažu – iz Gostilja na Zlatiboru. Zabunu, međutim, izaziva podatak da je u susednoj Ježevici 1881. godine umro Radovan Martać (48), rođen u Dunišićima kod Nove Varoši, a on je srodnik rajačkim Martaćima. Prezimenom čuvaju uspomenu na Martu doseljenicu. Žive i u Čačku, Slatinu, Beogradu, Kragujevcu, Mrčajevcima i Kraljevu.

Lukovići (6 kuća, slave Đurđevdan) i Stanisavljevići (15 kuća, slave Đurđevdan) jedan su rod, zajedno sa Ognjanovićima u Zablaću. Doselili su se 1809. godine iz Bognje kod Sjenice. Stanisavljevići tvrde da im je starije prezime Kršović, Kršigorac ili Lomigora. Sadašnja prezimena upućuju na pretke: Lukovići su od Luke, Stanisavljevići – od Stanislava, a Ognjanovići od Ognjena. Lukovići pamte da su u Rajac došla dva njihova pretka: Marko i Matija. Lukovića ima i u Čačku i Kukućima, a Stanisavljevića – Kršovića u Slatini, Čačku, Beogradu i Samaili kod Kraljeva.

Vukovići (1 kuća, slavi Mratindan) su potomci Vuka Šaronje, koji se pominje 1824. godine u tevteru čibuka kao vlasnik sitne stoke i od čijeg im je imena obrazovano prezime. On je dospeo iz Brda crnogorskih, ali se zadržavao negde u Starom Vlahu. Jedno domaćinstvo Vukovića postoji i u Čačku.

Todorovići (6 kuća, slave Nikoljdan) su u Rajac doseljeni sa Vukovićima. Prezime im je obrazovano od imena pretka Todora. Žive i u Čačku, Beogradu, Trnavi, Konjevićima i Guberevcima (Dragačevo).

Beševići (8 kuća, slave Aranđelovdan) su se doselili iz Crvskog kod Sjenice. U Rajcu su porodično ognjište svili 1809. godine. Od nekog nadimka ili imena izvedeno im je prezime. Ima ih i u Milatovićima (Dragačevo), Čačku, Atenici, Pirotu, Zagrebu, Beogradu i Trnavi.

Radojičići (7 kuća, slave Đurđic) su 1809. godine došli iz okoline Sjenice. Prezimenom čuvaju uspomenu na pretka Radojicu. Žive i u Čačku, Atenici, Kraljevu i Beogradu.

Kastratovići (5 kuća, slave Ćirilovdan) su došli 1809. godine iz Šekulara (na šta upućuje i karakteristično prezime). Domaćinstva su zasnovali i u Čačku, Atenici, Bukovici kod Kraljeva, Kaoni (Dragačevo), Žaočanima i Trnavi. Bilo ih je, kao domazeta, i u dragačevskom selu Goračićima, ali su tamo izumrli po muškoj liniji.

Majstorovići I (5 kuća, slave Vračeve) su 1809. godine doseljeni kao Kozomori iz Starog Vlaha. Staro prezime koristili su do sredine XIX veka, a novo upućuje na na nekakav majstorluk njihovih predaka. Ima ih i u Beogradu, Čačku i Viljuši.

Prelići (4 kuće, slave Nikoljdan) su prešli iz Ježevice. Pominju se istina i ranije, ali su sadašnji nastanjeni u Rajcu posle 1860. godine. Od nadimka im je prezime, sa kojim su u Ježevicu stigli iz Bratljeva u moravičkom Starom Vlahu. Žive i u Čačku, Beogradu, Atenici i Trnavi.

Dragovići (8 kuća, slave Petkovdan) su poreklom iz crnogorskih Brda, a u Rajac su stigli iz dragačevskog sela Rogače. Prezimenom čuvaju uspomenu na nekog pretka. Nastanili su se i u Čačku, Ljubiću, Zablaću, Atenicu, Brđanima i Kraljevu.

Gavrilovići (3 kuće, slave Nikoljdan) su davno doseljeni neznano otkuda, ali svakako iz pravca starog Vlaha. Ime pretka Gavrila čuva im se u prezimenu. Ima ih i u Atenici, Zablaću i Trnavi.

Miloševići (6 kuća, slave Aranđelovdan) su se nastanili u Rajcu posle 1840. godine. Nismo precizno utvrdili odakle su. Pominju starovlaški zavičaj. Predak Miloš ugradio je svoje ime u njihovo prezime. Žive i u Atenici, Trsteniku, Čačku i Kragujevcu.

Stanišići (3 kuće, slave Vračeve) su nekako u isto vreme (drugi kažu kasnije) prispeli možda iz dragačevskog sela Vlasteljica. Prezimenom čuvaju uspomenu na pretka Stanišu. Ima ih i u Čačku, Beogradu i Kragujevcu.

Savićevići (1 kuća, slavi Đurđevdan) su prešli iz Lipnice, a poreklom su iz Radaljeva - Raščića kod Ivanjice. Na pretka Savića upućuje prezime ovog roda. Jedno domaćinstvo zasnovali su i u Čačku.

Ivanovići (3 kuće, slave Aranđelovdan) su došli posle 1865. godine odnekud iz Crne Gore. Prezimenom se sećaju pretka Ivana. Žive i u Čačku, Atenici i Beogradu.

Vasovići (2 kuće, slave Đurđevdan) su Vasojevići. Na ovo upućuje rodovsko, istina skraćeno prezime. Tvrde da su doseljeni 1809. godine, ali se to, po svojoj prilici, zbilo znatno kasnije. Žive i u Čačku i Atenici.

Kneževići (2 kuće, slave Svetog Vasilija) su iz okoline Sjenice. Protokoli umrlih kažu – iz Štavlja i Vape. Zna se i za podatak o tome da je u Rajcu 1881. godine preminuo Mlađen Knežević (28), rođen u Čipaljima kod Sjenice. Preci su im knezovali pa otuda ovakvo prezime rodu. Istog su porekla i Kneževići u Ježevici. Ima ih i u Čačku, Atenici, Zablaću i Lipnici.

Radovići (3 kuće, slave Vračeve) su posle 1860. godine zasnovali porodice u Rajcu, ali nije utvrđeno odakle su došli. Svakako su iz okoline Sjenice. Prezime im je obrazovano od ličnog imena. Neki žive i u Čačku i Atenici.

Dragićevići (3 kuće, slave Aranđelovdan) su Starovlasi – u Kasinom Brodu rođeni su oni koji su posle 1895. godine došli u Rajac. Prezimenom čuvaju uspomenu na pretka Dragića. Svoje domove imaju i u Čačku, Atenici, Zablaću, Kragujevcu i Beogradu.

Pajovići (2 kuće, slave Lazarevu subotu) su posle 1865. godine dospeli iz Brezove u moravičkom Starom Vlahu. Na pretka Paja upućuje njihovo prezime. Žive i u Čačku, Trnavi i Atenici.

Rakićevići (2 kuće, slave Nikoljdan) su pred drugi svetski rat prizećeni u Ivanoviće. Prešli su iz dragačevskog sela Guberevaca. Prezimenom čuvaju uspomenu na nekog pretka.

Vlastelice (4 kuće, slave Vračeve) su prešli iz Lipnice. Poreklom su iz dragačevskog sela Vlasteljica, na što upućuje i njihovo prezime. Ima ih i u Goričanima, Atenici, Čačku i dragačevskom selu Guberevcima.

Nekoliko rodova doseljeno je u Rajac posle drugog svetskog rata. Imaju uobičajena prezimena:

Pavlovići (1 kuća, slavi Nikoljdan) su iz dragačevskog sela Kaone.

Vučkovići (1 kuća, slavi Petrovdan) – iz Zablaća, ali dokumenta pominju ovaj rod u Rajcu i u XIX veku.

Avramovići (1 kuća, slavi Đurđevdan) su domazeti iz Premeće u Radonjićima, koji su izumrli po muškoj lozi.

Majstorovići II (1 kuća, slavi Miholjdan) su domazeti iz Brezovica u Bisenićima.

Ne zna se kakva je sudbina nekih rodova koje dokumenta pominju u XIX veku. U tevteru čibuka 1824. godine to su rodovi koji su imali ovakva prezimena: Starovlah – možda predak Ilića, kojih više nema, Dolovac, Stančić, Lančeta, Pešterac (ako Stanislav Stanoje nije predak Stanisavljevića), Vasilijević. Iz tog vremena je i Pavle Tadić. Kasnije se pominju: Zlatići, Kovačevići (poreklom iz dragačevskog sela Guberevaca), Sretenovići (poreklom iz dragačevskog sela Cerove), Jovanovići, Petkovići (poreklom iz dragačevskog sela Trešnjevice), Pantovići (poreklom iz Kosovice u moravičkom Starom Vlahu), Orestijevići (poreklom iz Kosovice), Starovlaščići, Đokovići, Maksimovići, Vukajlovići (prizećeni iz Guberevaca u Kastratoviće, pa se odselili u Balugu – zablaćku), Vučetići, Đurovići (odseljeni u Čačak i Atenicu). Zanimljivo je da se 1863. godine pominju i: Kozomorići, Kovačevići, Vasilići, Perišići, Starovlaščići, Maksimovići, Ilići, Jovančevići, Dolovci, Đorđevići, Vasilijevići, Vučetići i Stankovići. Izvesno je da potomaka ovih rodova još ima u Rajcu, ali mi nismo uspeli da ih identifikujemo. Inače, u Rajcu više nema ni Mijovića, doseljenih iz Kuča u Crnoj Gori.

IZVOR: Istraživanje Radovana M. Marinkovića objavljeno u zborniku radova Narodnog muzeja u Čačku, XXIV, Čačak 1995, str 181-187. Priredio saradnik portala Poreklo Luka Jelić

The post Poreklo stanovništva sela Rajac, grad Čačak appeared first on Poreklo.

PRIPREMIO: Saradnik portala Poreklo Luka Jelić

Istraživanje Radovana M. Marinkovića objavljeno u zborniku radova Narodnog muzeja u Čačku

Na severnim padnima Jelice i u njenom podnožju nalazi se selo Banjica. Severno je Viljuša, istočno i jugoistočno Ježevica, južno i jugozapadno – dragačevski Goračići i severozapadno – Trnava.

Legende kažu da je selo dobilo ime po zvanju banice Ikonije, žene bana Milutina, srpskog velikaša iz doba Cara Dušana, koji je na potesu Banovina imao dvor i svoje vinograde. Te vinograde pominje epska pesma, u kojoj se kaže kako ban Milutin, odlazeći u neki ratni pohod, savetuje banicu Ikoniju da mu kopa devet vinograda – u Banjici i u Atenici, Loznici i u Pakovraću. Na tog velikaša podseća Gradina u Banjici. Inače, ostali potesi dobili su nazive po ljudima: Janjevac, Neškovića brdo, Ikonića brdo, Adamov grob i Mišov grob, ili po nečemu što je ljudska ruka stvorila: Svetinja i Stublina, ili po životinjima: Lisičijak, ili po biljkama i prirodnim oblicima: Šuplje bukve, Stjenik, Klen, Raskrsnice, Križ, Banja, Parlog, Sastavci. Slično je i sa vodama: Svetinja, Stjenička reka, Ćoravi potok, Banjički potok.

Banjica se ubraja u stara naselja. Pominje se 1476. godine u turskom katastarskom popisu. Selo se tada nalazilo u knežini kneza Đurđa, sina Radiše, koji je u njemu i živeo. Ovaj Đurađ je imao i brata Vukača i sinove Radivoja i Vukašina. Pod njegovim starešinstvom nalazilo se 16 kuća rataja sa 22 odrasla muškaraca. Oni su živeli, ne samo u Banjici, već i u Petkovici (danas Petnica), Gradcu (danas Rajac), Zablatju (danas Zablaće), Vapi i Vilusi (danas Viljuša). U samoj Banjici tada je popisano osam ratajskih kuća sa 11 odraslih muškaraca, ali i sa 24 vlaške kuće sa 37 punoletnih muških glava. Godine 1528. pominju se dva sela – Gornja i Donja Banjica. Obe su bile naseljene vlasima. Godine 1572. u Gornjoj Brnjici popisano je šest rajinskih kuća (na šest baština), koje su spahiji plaćale 1.025 akči (aspri) dažbina, a u Donjoj Banjici – dve rajinske kuće (na dve baštine) i dva čifluka, s tim što su obaveze prema spahiji iznosile 546 akči.

Nešto kasnije Gornja Banjica dobiće naziv Ostrušati. Nije jasno poreklo ovog toponima (ako, naravno, ne upućuje na reč oštro, oštre stene).

Godine 1820/1. Banjica je imala 15 kuća, 19 oženjenih i 46 aračkih glava, a Ostrušati 12 kuća, 15 oženjenih i 42 aračke glave. U narednim godinama Banjica i Ostrušati su zajedno popisivani, ali sa oba naziva. Međutim, od 1827. godine pa sve do sredine XIX veka to su bila dva posebna sela. Zanimljiva je pojedinost da nadgrobnici iz XIX veka pominju, kao posebno mesto, i Bare: „Stanoika supruga Andrie Timotievića iz Bara poživi 32 g. umre 23. septembra 1861. g.“

Na daleku prošlost podsećaju i dve bogomolje – manastir Stjenik (koji se pominje i kao Istnik) u potkrilju planine Jelice i „pod Banjicom crkva Ježevica“, koja je inače, u banjičkom ataru. Obe bogomolje su sagrađene, po svemu sudeći, pre XVI veka – pre boja na Kosovu 1389. godine. U jednom zapisu na staroj crkvenoj knjizi kaže se da je manastir – crkva Ježevica sagrađena u doba Cara Dušana, a za manastir Stjenik znaju i turski i carski defteri.

Pokojnici se sahranjuju u dva groblja – Banjičko i Vukolića.

Seoska slava (obetina) je na drugi dan Duhova (Trojice).

Iako ostaci materijalne kulture i retka dokumenta, pa i narodna epika govore o dalekoj prošlosti sela, današnje stanovništvo Banjice u celini je došljačko.

Najstariji banjički rodovi došli su na današnje baštine pod kraj XVIII veka.

Đorđevići (5 kuća), Borovići (2 kuće), Neškovići (7 kuća), Jelesijevići (9 kuća), Vidojevići (2 kuće), Simovići (7 kuća) i verovatno Ikonići (6 kuća) su, po svojoj prilici, jedan rod. Svi slave Nikoljdan. Došli su u vreme Kočine Krajine iz Kosatice kod Prijepolja. Istog su porekla, kažu, i Nikolići (1 kuća), mada slave Aranđelovdan.

Đorđevići pripovedaju da su stigli sa Javora, ali ne kažu koga, da su došli u Ostrušat (na Đorđevića kosu), gde su ubili nekog Turčina, pa pobegli u Bare iznad manastira Stjenika, odakle su se posle drugog srpskog ustanka vratili. Na pretka Đorđa upućuje njihovo prezime. Posle drugog svetskog rata obrazovali su tri domaćinstva u Trnavi (srez trnavski), dva u Čačku i jedno u Požegi (užičkoj). Zanimljiva je pojedinost da se Đorđevići javljaju, kao doseljenici, i kasnije – Panto Đorđević, doseljen iz Bjeluše kod Arilja, poginuo je u „javorskom“ ratu 1876. godine, ali njegovih potomaka više nema u Banjici; nije jasno šta se sa njima dogodilo (imao je, inače, potomaka).

Borovići su potomci Borisava Muniguzice, koji se pominje u jednom dokumentu iz 1845. godine. Od njegovog nadimka Boro obrazovano im je prezime (valja znati da Muniguza ima u Beloj Reci, zlatiborskoj). Posle drugog svetskog rata nastanili su se i u Trnavi (srez trnavski), Beogradu, Kruševcu i Čačku.

Neškovići su potomci nekog Neška, od čijeg imena im je obrazovano prezime. Posle 1955. godine formirali su domaćinstva u Čačku, selu Trnavi, Skoplju i Beogradu.

Nikolići su potomci Nikole Muniguzice, koji se, takođe pominje 1845. godine ostavljajući svoje ime kao koren prezimenu svojih potomaka. Posle 1950. godine nastanili su se (po jedno domaćinstvo) i u Čačku i u Americi.

Jelesijevići su potomci nekog Jelesija, za koga ne znaju kada je živeo. Pre drugog svetskog rata nastanili su se i u Vapi (srez trnavski), a kasnije i u Čačku, Beogradu i Trnavi (srez trnavski).

Vidojevići su potomci Vidoja Stefanovića, koji se pominje u jednom dokumentu 1845. godine. Na njegovo ime upućuje i njihovo prezime. Posle 1955. godine obrazovali su dva domaćinstva u Čačku.

Simovići su verovatno potomci Sima bežanca, koji je unesen u tevter čibuka 1824. godine kao vlasnik ovaca i koza. Na ime tog bežanca podseća i njihovo prezime.

Ikonići su dobili prezime od imena neke žene Ikonije ili od reči ikona. Posle drugog svetskog rata nastanili su se i u Rijeci, Beogradu, Atenici (srez trnavski), Čačku, Valjevu i Ljigu.

Radovanovići (10 kuća), Milovanovići (3 kuće) i Vukolići (2 kuće) su potomci došljaka iz crnogorskih brda Radovana, Milovana i Vukole, na čija imena upućuju i njihova prezimena. Slave Alimpijevdan. Doseljeni su verovatno 1809. godine. Nije jasno da li im je staro prezime Trputlić, kako su neki Milovanovići uneseni u tevter čibuka, kao vlasnici sitne stoke 1824. godine.

Radovanovići su posle drugog svetskog rata nastanjeni i u više drugih mesta – u čačanskim selima Trnavi, Viljuši, Atenici, Čačku i Tivtu.

Milovanovići su posle 1950. godine obrazovali više domaćinstava van Banjice: Čačak (4 kuće), Brezna kod Gornjeg Milanovca (1 kuća), Trnavi (3 kuće) i Atenici (2 kuće).

Vukolići prezimenom čuvaju uspomenu na pretka Vukolu. Ima ih u dragačevskom selu Goračićima, a posle drugog svetskog rata nastanili su se i u Čačku i Banatskom Karlovcu.

Stovrazi (5 kuća, slave Jovanjdan) su iz Mirosaljaca. Ovde je stigao pod kraj XVIII veka, Milovan, čukundeda Ljubiše Stovraga (1919). Popisani su i kao Stovragovići. Prezime im je obrazovano od nekakvih nadimaka. Od 1954. godine dve kuće imaju i u Čačku.

Aleksići (2 kuće, slave Đurđevdan) su potomci Alekse Stevanovića – Majstorovića, koji se pominje i 1845. godine. Ima ga i u tevteru 1824. godine. On se pominje i na jednom spomeniku u groblju: „Rabe Bože: Cmilane: ćer Alekse iz Ostrušata prestavi se 29. aprilija: 20 1834.“ Sin njegov već ima novo prezime. Milivoje Aleksić iz Ostrušata umro je 1849. godine. On je od očevog imena obrazovao prezime. Inače, neki Aleksići nastanili su se 1955. godine i u više drugih mesta – u Čačak, Pirot, Šabac i selo Trnavu kod Čačka.

Mirkovići (3 kuće, slave Jovanjdan – 20. januar) su posle 1815. godine došli iz Kosatice kod Prijepolja. Potomci su Mirka Sinđelića – ime ovog doseljenika čuva njihovo prezime. Kao Sinđelići dugo su popisivani. Tako na seoskom groblju čita se sa spomenika: „Mila žena Save Sinđelića od vamilije Mirkovića iz Banjice poživi 31. g umrie 1853.“ Te godine preminula je i njena ćerka Kruna Sinđelić. Neki od njih tvrde da su, dolazeći iz Kosatice, najpre živeli u moravičkom selu Bratljevu. Po dva domaćinstva – tamo obrazovana posle 1960. godine – imaju i u Čačku i selu Atenici kod Čačka.

Jovanovići (5 kuća, slave Nikoljdan) su stigli iz crnogorskih Brda verovatno 1809. godine kao Hadžići. Možda su i potomci Jovana Mutavdžije, uvrštenog 1824. godine u čibučki tevter. Uspomenu na njega čuvaju svojim prezimenom. Posle drugog svetskog rata neki su se nastanili i u Čačku i u Beogradu.

Rajići (16 kuća, slave Đurđic) su nešto ranije dobegli iz Guče (dragačevski srez). Na nekog pretka Raja podseća njihovo prezime. Neki su se kasnije doselili, takođe iz Guče, a danas slave istu slavu: potomci su Miša Rajića, po kome se naziva i jedan do na planini Jelici. Posle 1960. godine jedan Rajić nastanio se i u Atenici kod Čačka.

Drobnjaci (2 kuće, slave Đurđevdan) su verovatno, 1809. godine nastanjeni u Banjici. Prezime im je rodovsko. Ranije je bilo duže – Drobnjakovići. Po jedno domaćinstvo, zasnovano tamo posle 1955. godine, imaju i u Čačku, susednoj Viljuši i u Banatu.

Stojići (5 kuća, slave Tomindan) su davni doseljenici, neznano otkuda. Prezime im je obrazovano od imena Stoja. Posle drugog svetskog rata zasnovali su tri domaćinstva, u Čačku, Trnavi, Atenici i Americi.

Popovići I (3 kuće, slave Nikoljdan) su stara sveštenička porodica pristigla iz pravca Sandžaka; ovo svedoči i samo prezime. U Čačku imaju jedno domaćinstvo.

Davidovići (5 kuća, slave Nikoljdan) su oko 1840. godine prešli iz dragačevskog sela Goračića. Najpre Kosta, koji je umro bez dece, pa je na njegovo imanje došao Ljubomir koji je umro 1892. godine. Pridružio mu se Dragić. Starije prezime im je Kovačević, a novo je od imena pretka Davida kovača, koji je umro u Goračićima, 1849. godine.

Petrovići (2 kuće, slave Nikoljdan) su davni doseljenici iz pravca Dragačeva. Prezimenom čuvaju uspomenu na pretka Petra. Pre drugog svetskog rata jedan Petrović nastanio se i u Čačku.

Zarići (2 kuće, slave Nikoljdan) su domazeti u Ikonićima. Došli su iz Zablaća kod Čačka 1893. godine. Od skraćenog imena pretka Zarije obrazovano je prezime ovog roda. U Čačku imaju jedno svoje domaćinstvo.

Vasilići (2 kuće, slave Jovanjdan – 20. januar) su oko 1830. godine prešli iz dragačevskog sela Goračića; drugi kažu iz starovlaškog kraja (Čelice – Kućani – Ojkovica). Od imena nekog pretka obrazovano im je prezime. Uoči drugog svetskog rata neki su prešli u susednu Viljušu, a kasnije su zasnovali domaćinstva i u drugim mestima: u Čačku, Trnavi i Kulinovcima.

Albići (3 kuće, slave Đurđevdan) su sredinom XIX veka došli iz dragačevskog sela Živice. Reč je o dovocima u Vasiliće. Smatraju, da su inače, davni došljaci iz okoline Skadra ili Boke, na što upućuje i njihovo prezime. U susednoj Trnavi ima ih u šest kuća, gde su se nastanjivali i pre 1940. godine.

Petronijevići (1 kuća, slavi Đurđic) su doseljeni iz moravičkog Starog Vlaha – možda iz sela Rokci. Jedno domaćinstvo imaju i u Podgorici. Prezimenom čuvaju uspomenu na pretka Petronija.

Krlovići (1 kuća, slavi Nikoljdan) su posle 1875. godine došli iz Atenice kod Čačka. Prezime ovog roda upućuje na nekakav nadimak (stariji oblik je bio Kerlović). Posle 1960. godine zasnovali su po jedno domaćinstvo i u Beogradu i Novom Sadu.

Prelići (1 kuća, slave Jovanjdan – 20. januar) su iz okoline Nove Varoši došli sredinom XIX veka. Protokol umrlih svedoči da je u Banjici 1868. godine preminuo Radovan, rođen u Dunišićima. Sveštenik je ovo u protokolu posebno naglasio „Doseljen iz Turske oblasti sela Dunišića.“ Nije jasno poreklo prezimena ovog roda.

Vujovići (3 kuće, slave Đurđevdan) su 1876. godine došli iz Rovina – Smiljevac u moravičkom Starom Vlahu. Matične knjige kažu da je ovde 1887. godine preminuo Milan Vujović, rođen u Goračićima (dragačevski srez). Inače i goračićki Vujovići su iz Smiljevca. Prezimenom čuvaju uspomenu na pretka Vuja. Posle 1920. godine neki su prešli u susedno selo Trnavu, a drugi, nešto kasnije, i u Čačak i selo Atenicu.

Đokovići (6 kuća, slave Nikoljdan) su prebeglice od 1876. godine iz ariljskog kraja: protokol umrlih kaže da je ovde preminuo 1888. Milisav (38), rođen u Bjeluši; dve godine kasnije Ljubisav (56), takođe rođen u Bjeluši kod Arilja. Na nekog pretka Đoka podseća njihovo prezime. Jedno domaćinstvo imaju i u Beogradu.

Parezanovići (10 kuća, slave Dmitrovdan) su nekako u isto vreme dobegli iz Smiljevca kod Ivanjice. Neki i ranije, ali nisu zasnovali stalno domaćinstvo. Prezime im je rodovsko. Posle prvog svetskog rata jedno domaćinstvo zasnovali su u dragačevskom selu Goračićima.

Rečevići (1 kuća, slavi Nikoljdan) su posle 1875. godine stigli, kada i u susednu Ježevicu, iz Sugubina ili Dujaka u Sandžaku. Prezime im je izvedeno iz nekakvog nadimka.

Senići (1 kuća, slavi Nikoljdan) su poreklom iz Dragačeva. Protokol umrlih potvrđuje da je u Banjici 1887. godine preminuo Obrad Senić, rođen u Grabu. Od ženskog imena Senija – Sena, dobili su prezime. Jedno njihovo domaćinstvo postoji i u Čačku.

Stevanovići (3 kuće, slave Jovanjdan – 20. januar) su iz pravca Dragačeva stigli nekako u isto vreme. Prezimenom čuvaju uspomenu na pretka Stevana. Dva domaćinstva imaju u Čačku, a po jedno u Ovčar Banji, Zablaću i Atenici.

Tomanići (1 kuća, slavi Jovanjdan – 20. januar) su u isto vreme prispeli iz moravičkih Prilika. Neka žena Tomanija ostavila im je ime u njihovom prezimenu. Jedno domaćinstvo imaju i u Čačku.

Stojanovići (1 kuća, slavi Nikoljdan) su domazeti u Đokovićima. Pre prvog svetskog rata došao je Božo iz dragačevskog sela Goračića. Prezimenom čuvaju uspomenu na pretka Stojana. Jedno domaćinstvo imaju i u Boru.

Radosavčevići (2 kuće, slave Nikoljdan) su takođe prešli iz Goračića, odakle su stigli u isto vreme. I njihovo prezime upućuje na nekog pretka. Po jedno domaćinstvo obrazovali su i u Čačku, Sarajevu i Viljuši kod Čačka.

Marići (4 kuće, slavi Aranđelovdan) su došli iz sela Baluge (zablaćke). Pridošlice su od 1950. godine. Od ženskog imena Mara ostalo im je prezime. Ima ih i u Čačku.

Matovići (2 kuće, slave Đurđic) su u isto vreme prešli iz susedne Trnave. Prezimenom se sećaju pretka Mata. Po dva domaćinstva imaju i u Čačku i susednoj Ježevici.

Krstići (1 kuća, slavi Nikoljdan) su iz susednog sela Ježevice, odakle se Zaharije posle 1920. godine prizetio u Đokoviće. Na pretka Krstu podseća njihovo prezime. Ima ih i u selu Atenici kod Čačka.

Kovačevići (1 kuća, slavi Nikoljdan) su pridošlice iz susednog sela Premeće, u koju su došli iz dragačevskog sela Viče. Neko od predaka bio im je kovač, pa otuda prezime ovom rodu. Jedno domaćinstvo imaju i u Čačku.

Jovaševići (1 kuća, slavi Đurđevdan) su posle prvog svetskog rata došli iz sela Preljine kod Čačka u Ikoniće. Na nekakav nadimak upućuje njihovo prezime. Po jedno domaćinstvo zasnovali su i u Čačku, Kraljevu i Kruševcu.

Sretenovići (1 kuća, slavi Đurđevdan) su domazeti u Milovanovićima – Mladen je prešao iz susedne Ježevice posle prvog svetskog rata. Prezimenom se sećaju nekog pretka Sretena. Jedno njihovo domaćinstvo postoji i u dragačevskom selu Viči.

Živkovići (1 kuća, slavi Aranđelovdan) su nekako u isto vreme prizećeni u Simoviće – prešli su iz susednog sela Trnave. Od imena Živko obrazovano im je prezime. Po jedno domaćinstvo imaju u Trnavi i Čačku.

Švabići (1 kuća, slavi Nikoljdan) su prešli iz obližnjeg sela Rajca, odakle su stigli posle 1925. godine. Povratnici su iz Vojvodine, na što upućuje i njihovo „švapsko“ prezime. privenčao 1939. godine u Kovačeviće. U Čačku i Atenici imaju po jedno domaćinstvo.

Pavići (2 kuće, slave Aranđelovdan) su nekako u isto vreme prešli iz Rajca. Na pretka Pavu podseća njihovo prezime. Jedno domaćinstvo zasnovali su i u susednoj Trnavi.

Dukići (1 kuća, slavi Alimpijevdan) su 1950. godine stigli iz Samaile kod Kraljeva. Prezimenom čuvaju uspomenu na pretka Duku. Po jedno domaćinstvo imaju i u Čačku i Atenici.

Popovići II (1 kuća, slavi Nikoljdan) su iz Ivanjice. Neko od predaka bio im je sveštenik, pa otuda ovakvo prezime.

Mihailovići (1 kuća, slavi Nikoljdan) su pre pedesetak godina stigli iz okoline Ivanjice – selo Opaljenik. Prezimenom čuvaju uspomenu na pretka Mihaila. Jedno domaćinstvo zasnovali su i u Beogradu.

Dokumenti iz XIX veka pominju i niz drugih banjičkih rodova, kojih više nema u selu. U tevter čibuka 1824. godine uneseni su, pored ostalih: Stančići, Dugački, Povreni, Jolovići, Markovići, Maričevići, Kreje, Stanići, Krmanci, Maslo, Pudari i Ignjatovići. Kasnije se pominju: Marinkovići, Borisavljevići, Terzići, Pajovići, Miloševići, Đorđevići (rodom iz okoline Arilja), Kneževići, Rabrenovići, Mitrovi, Muniguzice, Stamenići, Majstorovići, Popovići (iz Radaljeva kod Ivanjice), Popovići II (rodom iz Atenice) i Popovići III (rodom iz moravičke Sivčine). Tu su i Timotijevići, poreklom iz Ojkovice. Popis imovine i lica iz 1863. godine pominje i ove rodove: Vučetovići, Tripkovići (odseljeni u Atenicu), Popadići, Puzići, Milovići, Todorovići, Tomaševići, Filipovići, Glavonje – Glavonjići (poreklom iz dragačevskog sela Goračića) i Petkovići. Na jednom spomeniku se čita i ovakav epitaf: „Ovde počiva rab božiji Nikola Arnautović Terzić ot sela Ostrušata. Požive 62. godine; umre 9 dekemvra 1848. g. Pisa Radosav Čikiriz iz Rtiju.“

Uočljivo je da se stanovništvo Banjice uglavnom ne obnavlja novim doseljenicima, a broj stanovnika ovog sela, koje je dugo ulazilo u sastav opštine ježevičke, smanjuje se posle drugog svetskog rata.

IZVOR: Istraživanje Radovana M. Marinkovića objavljeno u zborniku radova Narodnog muzeja u Čačku, XXI, Čačak 1991, str 172-180. Priredio saradnik portala Poreklo Luka Jelić.

The post Poreklo prezimena, selo Banjica (Čačak) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Domanek, opština Glogovac – Kosovski okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj i tip sela.

Domanek je selo džematskog tipa i u starini je bilo nešto južnije naseljeno od položaja koji danas zauzima. Položaj je selo promenilo zbog blizine pijaće vode i zbog blatnjavog terena u ravnici. Sada je izgrađeno na brežuljkastom zemljišu, koje ima naziv Zalina. Veći broj seoskih kuća ima u svojim okućnicama bunare sa pijaćom vodom.

Selo ima kolektivnu seosku šumu i utrinu. Do sela je zajedničko seosko groblje.

Ime sela.

Kod Arbanasa postoji sledeća tradicija o postanku imena sela Domanek. U staro vreme živeli su tu Srbi. Kada je pre 300 godina zavladala u Drenici mortaja, narod je pobegao iz sela u šumu i rekao: „doma neka“. Tako se po tome kasnije to naselje prozvalo Domanek.

Vode.

Rodovska gumna i bašte se nalaze u okućnicama. Osobita se pažnja poklanja navodnjavanju ziratnog zemljišta, koje se vrši sa seoske česme, bogate vodom. Navodnjavanje se obavlja po redu, koji se određuje tako, što prvi dobija red za navodnjavanje, onaj seljanin čije je zemljište najudaljenije od česme, pa potom se ređaju ostali koji imaju njive i livade iznad ovoga ka česmi. Poslednji navodnjava onaj koji je sa imanjem najbliži do česme. Red navodnjavanja se određuje po kućama, a ne po zemljištu. Kada su sušne godine, navodnjavaju se samo bašte, a njive i livade ne, jer česma nema toliki kapacitet vodotoka.

Ostali podaci o selu.

Prema statističkim podacima iz 1914. godine. Domanek je imao 114 stanovnika.

Prema popisu stanovnika iz 1921. godine, Domanekje bio nesamostalno naselje zaselak, a imao je 63 stanovnika, sa 8 domaćinstva.

Poreklo stanovništva.

Prema proučavanjima naselja i poreklo stanovništva u 1935. godini, Domanek je imao sledeće stanovništvo:

A r 6 a n a s i:

-Spaiović, fis Eljšan, 8 kuća. Poreklom su iz Sela Dobra Voda u Metohiji, odakle su se doselili u Drenicu pre 180 godina. U Dobre Vode su se doselili iz Malesije – Arbanija. Iz Domaneka je doseljeno svega dve kuće, od kojih je jedna odseljena u okolinu Uroševca, tako da je u Domaneku ostala samo  jedna kuća.

-Orlat, fis Bitić, 1 kuća. Ovaj rod se doselio u selo Domanek 1815. godine. Od ovog roda  jedna kuća se odselila iz sela Orlata – Podrima, 1928. godine u Arbaniju.

-Doševc, fis Marina, 1 kuća. Od davnina je ovaj rod u Drenici, seljakajući se iz sela u selo kao čifčije. U Domanek su se naselili kao domazeti „na miraz“, iz sela Doševca.

-Ajdarović, fis Eljšan, 1 kuća. Ovaj se rod doselio u Domanek iz sela Banjice u Donju Drenicu, pre 80 godina. Ovaj rod ima nadimak Buvak, koji su dobili u Banjici, kada su kao velike gazde imali krda bivola u svome imetku.

Prema iznetome u 1935. godini u Domaneku je bilo arbanaških rodova 4, sa 11 kuća.

Prema popisu stanovništva iz 1948. godine Pomanek je imao 168 stanovnika, od toga 89 muških i 79 ženskih, sa 18 domaćinstava.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Domanek (Glogovac) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Donja Koretica (po knjizi Donja Koratica), opština Glogovac – Kosovski okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj i tip sela.

Donja Koratica. — Koratica e Poshtme se nalazi u dreničkoj ravnici, u neposrednoj blizini reke Drenice, a pripada ravničarskom džematskom tipu sela, čije su mahale nešto udaljene jedna od druge.

Vode.

Pranje rublja i napajanje domaće stoke obavlja se na reci Drenici, a svaka kuća ima u svojoj okućnici bunar, iz kojih se voda upotrebljava za piće i druge domaće potrebe.

Groblja, starine, legende i ostali podaci o selu.

Donja Koratica ima tri groblja, koja se nalaze do samog naselja, od kojih se jedno naziva Mađupsko groblje. Osim toga pored Donje Koratice postoji i svatovsko groblje. Po narodnoj tradiciji, na mestu gde se danas nalazi starinsko groblje, susreli su se dvoje svatova, jedni drugima nisu hteli da se uklone sa puta, te je tako došlo do međusobne borbe između ove dve grupe svatova, u kojoj izginuše svi svatovi, a na kraju se i obadve neveste na razbojištu ubiju. Jedni svatovi su sahranjeni pored Donje Koratice, a drugi u ataru sela Komorana.

Donja Koratica ima kolektivnu šumu i meraju, gde svi stanovnici ovoga sela imaju podjednaka prava u seči i korišćenju šume i napasanju domaće stoke. Rodovska gumna se mahom nalaze u okućnicama.

Prema statističkim podacima iz 1914. godine, Donja Koratica je imala 201 stanovnika.

Prema popisu stanovništva iz 1921 godine, Donja Koratica je imala 147 stanovnika, sa 25 domova.

Poreklo stanovništva.

U vreme mojih proučavanja naselja i porekla stanovništva u 1937. godini, Donja Koratica je imala sledeće stanovništvo.

A r 6 a n a s i:

-Aliović, fis Eljšan, 8 kuća. Ovaj rod čini jednu ronđu sa rodom Suljović, Prema rodovskoj tradiciji ovo kotilo vodi poreklo iz Bosne. Odakle su kao Bosanci doseljeni krajem XVIII veka, pa su se y Drenici poarbanasili.

-Suljović, fis Eljšan, 8 kuća, takođe kao Bosanci – Bošnjaci, doselili su se krajem XVIII veka, kojom prilikom se doselila jedna kuća, pa su se kasnije u Drenici izdelili, namnožili i vremenom poarbanasili.

-Veselović, fis Ežšan, 8 kuća. Ovo kotilo čini jednu ronđu sa bratstvom Sejdiović, fis Eljšan, 7 kuća. Kao što je pomenuto, ovaj rod čini jedno bratstvo sa kotilom Veselović, čiji su se preci prema rodovskoj tradiciji zajedno doselili iz Bosne, pasu se kasnije u Drenici tokom vremena poarbanasili.

-Bogić, fis Eljšan, 2 kuće. To kotilo vodi poreklo iz dreničkog sela Vukovca, odakle je doseljena 1 kuća oko 1815. godine. Ovaj rod poreklom starosedelačko srpsko stanovništvo, koje je još oko 1687. godine iz pravoslavlja prešlo u islam, pa se vremenom poarbanasilo.

U starini su svi pomenuti rodovi pripadali fisu Hot, pa su kasnije primili fis Eljšan. Prema narodnoj tradiciji to su učinili, što je u to doba fis Eljšan bio najjači među arbanaškim stanovništvom susednih sela.

S r 6 i (kolonisti):

-Janjić, 3 kuće, slave Đurđevdan, poreklom su iz Raniovca, srez Ljubinje.

-Milojević, 1 kuća, slave Sv. Nikolu, poreklom su iz Dolova, srez Stolac.

-Grubeša, 1 kuća, slave Sv. Arhanđela Mihaila, poreklom su iz Ljubinja, srez Ljubinje – Hercegovina.

-Popara, 1 kuća, slave Sv. Nikolu, poreklom su iz Vlahovića, srez Ljubinje.

-Kašiković, 1 kuća, slave Đurđevdan, takođe su poreklom iz Vlahovića – Ljubinje.

-Laketa, 1 kuća, slave Sv. Jovana Krstitelja, poreklom su iz Poluže, srez Nevesinje.

-Čorlija, 1 kuća, slave Đurđevdan, poreklom su iz Šumičića, srez Nevesinje.

-Umičević, 1 kuća, slave Sv. Arhanđela Mihaila, poreklom su iz Banjana, srez Bosanska Krupa.

-Popović, 1 kuća, slave Sv. Nikolu, takođe su poreklom iz Banjana — Bosanska Krupa.

-Nikolić, 1 kuća, slave Sv. Nikolu, isto su poreklom iz Banjana.

-Šušnjar, 1 kuća, slave Sv. Stefana Dečanskog, poreklom su iz Baraća, srez Mrkonjić Grad.

-Krtinić, 1 kuća, slave Sv. Jovana Krstitelja, poreklom su iz Teočina, srez Bihać, starinom su Ličani.

-Lukić, srez Gračac — Lika.

-Mikić, 1 kuća, slave Sv. Nikolu, poreklom su iz Banjana – Bosanska Krupa.

Naselje Srba kolonista potiče iz 1925–1928. godine, a nalazi se odmah do starosedelačkih albanskih kuća.

Iz navedenih podataka vidi se da je u Donjoj Koratici, 1937. godine, bilo sledeće stanje stanovništva. Arbanaških rodova je bilo 5, sa 33 kuće. Od toga su Bošnjaci muslimani 4 roda, sa 31 kućom, koji su se u Drenici poarbanasili.

Srpskih kolonističkih rodova je bilo 15, sa 18 kuća.

Prema popisu stanovništva iz 1948. godine, Donja Koratica je imala 300 stanovnika, od toga 145 muških i 155 ženskih, sa 58 kuća.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo stanovništva, selo Donja Koretica (Glogovac) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Donja Fuštica, opština Glogovac – Kosovski okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Tip sela i groblja.

Donja Fuštica — Fushtica Pashté'm, je džematskog tipa, a sačinjavaju ga tri džemata. Duškolt, Kopča i Ferizović. Seosko groblje se nalazi u neposrednoj blizini sela, pokraj seoskog puta. Zbog barovitog terena gde je groblje i seoski potok, koji je zimi teško prohodan, osnovano je drugo seosko groblje, koje služi mahali Duškolt.

Vode.

Skoro svaka kuća u Donjoj Fuštici ima u okućnici bunarsku vodu, kojom se seljani služe vodom za piće i druge potrebe u domaćinstvu. Na kraju sela ima jedna česma. Domaću stoku poje bunarskom vodom, zimi na seoskom potoku, dok leti usled suše uvek presušuje.

Ostali podaci o selu.

Godine 1914. prema popisu stanovništva, Donja Fuštica je imala 187 stanovnika.

Prema statističkim podacima iz 1921. godine, Donja Fuštica je imala 141 stanovnika, sa 29 domaćinstva.

Poreklo stanovništva.

U doba etnografsko–antropogeografskih proučavanja naselja i porekla stanovništva u 1935. godini u Donjoj Fuštici su obitavali sledeći rodovi:

Arbanasi:

-Ramović, fis Marina, 7 kuća.

-Kopča, fis Marina, 15 kuća.

-Duškolt, fis Marina, 8 kuća. Od ovog roda dve kuće su odseljene 1925. godine u Tursku.

Svi ovi rodovi vode poreklo iz „raznih krajeva“.

-Ferizović, fis Marina, 7 kuća.“. Oni su poreklom iz Arbanije, odakle su doseljeni pre 250 godina.

-Lapušnik, fis Gaš, 2 kuće, doseljeni su 1835. godine iz predela Lapušnika – Metohija, a doseljena je jedna kuća.

-Štutica, fis Hot, 1 kuća. Pre 80 godina, ovaj rod se doselio iz dreničkog sela Gornje Štutice, na kupljeno imanje.

-Mark, fis Šalj, 4 kuće. Godine 1840. doseljene su u Drenicu od ovoga roda dve kuće iz Miridita u Arbaniji.

-Ostri Zub, fis Marina, 1 kaća. Doseljeni su krajem XIX veka iz Ostrog Zuba – Metohija.

-Bogujevci, fis Keljman, 1 kuća, muhadžiri, doseljeni su iz Toplice iz sela Bogujevca, preko Prištine su docši krajem XIX veka u Donju Fušticu.

-Rance, fis Cop, 1 kuća. Doseljeni su iz Podrima pre 80 godina.

-Tumaćina, fis Bitić, 1 kuća. Takođe vode poreklo iz Podrima, odakle su doseljeni pre 80 godina. Ovaj se rod odselio za Albaniju 1929, godine.

Srbi i Crnogorci:

-Bojanić, 1 kuća, slave Sv. Jovana Krstitelja, prislužuju Malu Gospojinu. Poreklom su iz Dragalja u Krivošijama – Crna Gora. U Donju Fušticu su se naselili na kupljeno imanje od Nikole Ivanovića, koji je pre njih obitavao ovde isto na kupljenoj zemlji, posle Prvog svetskog rata.

-Radojković, 1 kuća, slave Sv. Luku, prislužuju Markovdan. Naseljeni su na kupljenu zemlju 1934. godine, poreklom su iz Višesela – Toplica, a starinom iz Vojmislića — Stari Ras.

S r 6 i (kolonisti):

-Isailović, 1 kuća, slave Sv. Nikolu, prislužuju Sv. Nikolu Letnjeg. Doseljeni su 1934. godine iz Saganjeva — Kosanica.

-Jović, 1 kuća, slave Sv. Đurđicu, prislužuju Đurđevdan, doseljeni su iz sela Čokotina u Gornjoj Jablanici, poreklom su iz Metohije.

-Grujić — Mazić, 1 kuća, kolonisti od 1925. godine, doseljeni iz sela Borovca u Gornjoj Jablanici, starinom su iz Metohije. Slave Sv. Nikolu Letnjeg.

-Vojvodić, 2 kuće, slave Sv. Nikolu, doseljeni su iz Mazina – Knin.

C i g a n i:

Gabelji:

U Donjoj Fuštici su obitavale i 3 kuće Cigana Gabelja, skitača, koji su ovde nastanjeni privremeno u kolibama, a došli su iz sela Komorana — Drenica.

Prema iznetome, u 1935. godini u Donjoj Fuštici obitavali su ovi rodovi: Abanasi 11 rodova, sa 47 kuća, Srbi i Crnogorci 2 roda, sa 2 kuće, Srbi kolonisti 4 roda, sa 6 kuća i Cigani – Gabelji 1 rod sa 3 domaćinstva.

Prema iznetome, u 1935. godini u Donjoj Fuštici 2 roda, sa 2 kuće, Srbi kolonisti 4 roda, sa 6 kuća i Cigani — Gabelji 1 rod sa 3 domaćinstva.

Prema popisu stanovništva u 1948. godini Donja Fuštica je imala 250 stanovnika, od toga 126 muških i 124 ženskih, sa 40 domaćinstava.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Donja Fuštica (Glogovac) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Donji Zabelj (po knjizi Donji Zabel), opština Glogovac – Kosovski okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj, tip sela i groblja.

Donji Zabel – Zabelli i Pashté'm, pripada ravničarskom džematskom tipu dreničkih sela. Nalazi se s obe strane novog puta Srbica – Crnoljeva.

Pokraj puta u blizini sela nalaze se dvoja seoska groblja, jedno albansko muslimansko i drugo pravoslavno kolonističkih Srba i Crnogoraca.

Rodovska gumna se nalaze uglavnom u okućnicama, ili pak u blizini okućnice.

Vode i drugi podaci o selu.

Kako se Donji Zabel nalazi u ravnici pored reke Drenice, to se seljani obilato služe rečnom vodom za sve kućevne potrebe, kao i za napajanje domaće stoke. Za piće se služe bunarskom vodom, jer skoro svaka kuća ima u svome oboru bunar.

Prema statističkim podacima iz 1914. godine, Donji Zabel je imao 277 stanovnika.

Prema popisu stanovništva iz 1921. godine, Donji Zabel je imao 212 stanovnika i 31 domaćinstvo.

Poreklo stanovništva.

Prema ispitivanjima iz 1935. godine, u Donjem Zabelu su obitavali sledeći radovi.

A r 6 a n a c i:

-Janova, fis Krasnić, 1 kuća, muhadžiri. Kao domazeti naseljeni y Donji Zabel, ranije bili sluge u Koratici. Kao muhadžiri doselili su se krajem XIX veka, iz okoline Leskovca.

-Bubli, fis Bitić, 2 kuće. Doseljena je jedna kuća pre 50 godina iz sela Bublja – Podrima. U Bublje su doseljeni iz Crnog Vrha u Gornjoj Jablanici, gde su se doselili pre 250 godina iz Tropaja — Arbanija.

-Grguri, fis Krasnić, 2 kuće, muhadžiri. Doseljeni su krajem H1H veka, iz sela Gurgutova – Gornja Jablanica. Nekoliko godina su skitali kroz Drenicu kao čifčije, pa su se naselili na kupljeno imanje u Donji Zabel, a do 1912. godine, ponajviše su radili na čiflaku nekog Ahmet–bega iz Prištine.

-Ramović, fis Šalj, 1 kuća. Poreklom su iz Arbanije, odakle su doseljeni u Drenicu 1805. godine. Od ovoga roda dve kuće su odseljene 1932. u Arbaniju, neko vreme su bile kao čifčije u selu Murgi – Metohija.

-Daldur ili Molićali, fis Eljšan, 1 kuća, muhadžiri. Doseljeni su kao čifčije u Donji Zabel krajem XIX veka. Doseljeni su iz okoline Leskovca.

-Ljoš, fis Cop, dve kuće, muhadžiri. U Donji Zabel su doseljeni iz sela Pokleka, a u Poklek krajem XIX veka, iz Toplice, starinom su iz Arbanije.

-Bućinc, fis Gaš, 5 kuća, muhadžiri. U Donji Zabel su naseljeni 1870. godine, iz sela Bučica — Toplica, gde su se nastanili 1805. godine iz sela Jezerca – Kosovo. Od ovoga roda odselile su se 4 kuće 1931. godine u Arbaniju, dve kuće u selo Dobrojevo i Slatina – Kosovo. Iz Toplice su doseljene od ovoga roda 3 kuće muhadžirske.

-Pasjača, fis Gaš, 1 kuća, muhadžiri. Poreklom su iz sela Pasjače – Toplica, odakle su se 1879. godine doselile dve kuće u Donji Zabel. Starinom su iz sela Jezerca na Kosovu. Godine 1931. od ovoga roda dve kuće su odseljene u malu Aziju.

-Arnjanović, fis Eljšan, 1 kuća, muhadžiri. Godine 1879. doseljeni su u Donji Zabel iz Drenice. Starinom su iz Metohije, gde su kao pravoslavni Srbi prešli u islam, a potom se i poarbanasili, a zatim se odselili u Toplicu.

-Cur, fis Krasnić, 2 kuće, muhadžiri. Doseljeni su 1879. godine, jedna kuća iz sela Lapotnica, Leskovac, starinom su od Cura u Arbaniji.

S r b i:

-Radulović, 1 kuća, slave Sv. Arhanđela Mihaila, prislužuju Sv. Arhanđela Gavrila. Doseljeni su na kupljeno imanje 1930. godine iz Zagrađa — Kosanica. Poreklom su iz sela Krligata — Ibarski Kolašin, odakle su pobegli zbog krvne osvete. Starinom su Moračani, odakle su odseljeni isto zbog krvne osvete.

Srbi i Crnogorci (kolonisti):

-Džudović, 1 kuća, slave Sv. Luku. Doseljeni su 1930. godine iz Sijerinske Banje – Jablanica. Starinom su iz sela Meteha – Gusinje u Crnoj Gori, odakle su doseljeni u Sijarinsku Banju 1907. poreklom su Rovčani.

-Blagojević, 1 kuća, doseljeni su 1928. godine iz sela Čokotina — Jablanica. Starinom su iz sela Brestovika u Metohiji. Krsna slava im je Sv. Đorđe Alimpije — Stolpnik, prislužuju Đurđevdan.

-Drčina, 1 kuća, slave Sv. Jovana Krstitelja, poreklom su iz Srpske Jasenice – Bosanska Krupa, odakle su doseljeni kao kolonisti u Donji Zabel 1929. godine.

-Savović, 1 kuća, slave Petkovdan, doseljeni su iz sela Samokova u Kosanici, starinom su Bjelopavlići — Crna Gora.

Prema iznetome, u 1935. godini u Donjem Zabelu su obitavali ovi rodovi: Arbanasi 10 rodova sa 18 kuća. Srbi 1 rod, sa 1 kućom. Srbi i Crnogorci kolonisti 4 roda, sa 4 kuće.

Prema popisu stanovništva iz 1948. godine. Donji Zabel je imao stanovnika 319, od toga 161 mućkih i 158 ženskih, sa 37 domova.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Donji Zabelj (Glogovac) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Donja Klina, opština Srbica – Kosovskomitrovački okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj i tip sela.

Donja Klina. – Klina e Poshtme, nalši se u dreničkoj ravnici s obe strane reke Kline, a pripada zbijenom džematskom tipu dreničkih ravničarskih sela. Mahale imaju nazive glavnih seoskih rodova. Bašte se nalaze u okućnicama, a tako isto i rodovska gumna.

Vode.

Svaka kuća ima bunar u okućnici, iz kojih se snabdevaju vodom za piće i druge kućevne potrebe. Domaća stoka se napaja na reci Klini, gde se uglavnom i pere rublje.

Do sela se nalazi seosko groblje. Selo ima kolektivnu seosku šumu. Do sela se nalazi i nekoliko vakufskih grobova. Napokon, pre 50 godina seljaci ovoga naselja su podelili reku Klinu na dva kraka, načinivši na taj način jaz za navodnjavanje ziratnog zemljišta, koji se zove Jaruga.

Istorijat sela, godišnji prinosi i ostali podaci o selu.

Prema katastarskom popisu oblasti Brankovića iz 1455. godine beleži se selo Dolnja Klina, sa 59 kuća. Pod tim imenom se ovo selo javlja u Drenici i danas. U popisu se navodi i sledeća poljoprivredna struktura Donje Kline. Naime. godišnji prinos pšenice iznosio je 512 lukana, a feudalni doprinos od toga bio je 64 lukana. Od ječma, zobi i drugog, prinos je bio 680 lukana, a doprinos feudalni 85 lukana. Prinos od vrtova računao se 320 akči, a feudalni ušur iznosio je 40 akči. Prinos od lana je takođe bio 320 akči, a ušur 40 akči. Prinos od vinograda iznosio je 1500 čabrova a ušur 150 čabrova. Prinos od jednog hasa mlina ijednog sezonskog mlina, iznosio je 4120 akči, a resum na svinje iznosio je 40 akči. Selo je gajilo u popisanoj godini 640 svinja.

Prema statističkim podacima iz 1914. godine. Donja Klina je imala 375 stanovnika.

Prema statističkom popisu stanovništva iz 1921. godine. Donja Klina je imala 451 stanovnika, sa 58 domova.

Poreklo stanovništva.

Prema proučavanjima naselja i porekla stanovništva iz 1936. godina, stanovništvo Donje Kline ima sledeću strukturu.

Arbanasi:

-Ramić, fis Gaš, 12 kuća. Ovo je autohtono dreničko vlaško stanovništvo, koje je iz pravoslavlja prešlo u islam, a potom se vremenom poarbanasilo. Prema tradiciji ovoga roda, od njihovog bratstva ima još 12 kuća u Labu, a 7 kuća u Metohiji. Zatim, iz Donje Kline od ovoga roda je odseljena jedna kuća pre 150 godina u Metohiju. Zatim, iz Donje Kline od ovoga roda je odseljena  jedna kuća pre 150 godina u Bivoljak – Kosovo i jedna kuća u Bečuk – Kosovo i na kraju jedna kuća u Vidin — Bugarska.

-Hodić, fis Gaš 5 kuća. Ovo je takođe autohtono dreničko stanovništvo vlaškoga porekla, koje je iz pravoslavlja prešlo u islam, a zatim se poarbanasilo.

-Durak, fis Gaš, 14 kuća. Ovo kotilo čini zajedničku ronđu – Bratstvo sa rodovima Imerović i Ramić, te čine stalnosedelačko nomadsko vlaško stanovništvo, iz kojeg je napustilo pravoslavlje, primilo islam i potom se poarbanasilo. Od ovoga roda je 1916. godine odseljena u Baljince – Kosovo, kao domazeti — na miraz.

-Ibišević, fis Gaš, 9 kuća. Ovaj rod čini jedno bratstvo sa kotilom Imerović, a vodi poreklo od dreničkih stočara nomada Vlaha, koji su se poarbanasili, napuštajući pravoslavnu veru i prelazeći u islam.

-Fehović, fis Gaš, 5 kuća. Ovo kotilo čini jednu ronđu sa bratstvom Ramić, te je on vlaškog porekla i pripada starinskom dreničkom stanovništvu.

-Imerović, fis Gaš, 15 kuća. Kao što je pomenuto, ovo kotilo čini jednu ronđu sa kotilom Ibišović, te prema tome i ono pripada autohtonom vlaškom stanovništvu, pravoslavne vere, sa koje je prešlo u islam, a vremenom se poarbanasilo.

-Likojević, fis Gaš, 6 kuća, pripada jednoj ronđi sa kotilom Ibišević, te vodi vlaško stalnosedelačko poreklo, svakako stočara nomada. Na kraju:

-Hatolović, fis Gaš, 3 kuće. Pripada bratstvu Hodić, te je i ono vlaškog porekla.

Iz izloženoga se vidi , da se radi o stanovništvu vlaškoga porekla, od tri brata Vlaha, nastala su tri bratstva, od kojih je deobom familija, nastalo nekoliko rodova, koji svi pripadaju istome fisu Gaš.

Prema iznegome u 1936. godini u Donjoj Klini je bilo: 8 rodova, sa 69 kuća. Svi ovi rodovi su starinsko vlaško dreničko stanovništvo, koje je iz pravoslavlja prešlo u islam, pa se vremenom poarbanasilo.

Napokon, prema popisu stanovništva u 1948. godini, Donja Klina je imala 682 stanovnika, od toga 357 muških i 325 ženskih sa 85 rodova.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Donja Klina (Srbica) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Donje Obrinje, opština Srbica – Kosovskomitrovački okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Tip sela.

Donje Obrinje — Obrinje e Poshtme, pripada džematskom tipu sela. U starini Donje Obrinje je bilo džemat — mahala Gornjeg Obrinja, od kojeg se izdvojilo kao samostalno naselje.

Istorijat i prihodi.

U katastarskom popisu oblasti Brankovića iz 1455. godine, pominje se selo Malo Obrinje u predelu Drenici, koje je imalo 41 kuću. U pitanju je današnje dreničko selo Donje Obrinje, što proizilazi iz prikazanog rasporeda dreničkih sela, koja se nabrajaju u katastarskom popisu.

U navedenom popisu pominju se i sledeće poljoprivredne delatnosti, uglavnom zemljoradničkog seljačkog zanimanja. Godišnji prinos od pšenice iznosio je 400 pukana, a feudalni dohodak od toga bio je 50 lukana. Od ječma i zobi, prinos je isto iznosio 400 lukana, a feudalni dohodak od ovih žitarica bio je takođe 50 lukana. Dohodak od kapludže iznosio je 80 lukana, a feudalni dohodak 10 lukana. Prinos od prosa i grahorice bio je 48 lukana, a feudalni dohodak je iznosio 6 lukana. Prinos od vrtova iznosio je 160 akči, a ušur, feudalni 10 akči. Prinos od vinogradaivnosio je 380 čabrova, a feudalni ušur 35 čabrova. Prinos od košnica pčela iznosio je 160 akči, a feudalni dohodak 20 akči. Od 1/2 mlina prinos je iznosio 800 akči, a dohodak 100 akči. Na kraju, prinos od svinja iznosio je 128 akči, a feudalni dohodak 16 akči, dok je selo imalo 256 svinja.

Groblja.

U Donjem Obrinju postoje šest starovremskih groblja, od njih je jedno Čumino groblje, a drugo Svatovsko groblje (zajedničko sa Polužom). U selu postoji i džamija.

Vode, šuma i ostali podaci o selu.

Domaća stoka se napaja na brojnim seoskim izvorima, a rublje pere bunarskom vodom, koja služi i za piće. Domaća stoka se napaja i na izvorima: Kroni troje, Krom' rases, Kroni Durtes, Kroni i gures, Kroni guri kishit, Lugaj i gure, Luguj isharovet.

Za šume postoje ovi toponimi: Ravshtina Buka, Panol, Stupe, Lazina, Ratavishte, Mai Osmanit.

Godine 1914. Donje Obrinje je imalo 632 stanovnika.

Prema popisu stanovništva u 1921. godini, Donje Obrinje je imalo 502 stanovnika, sa 90 domova.

Poreklo stanoovništva.

Prema ispitivanjima naselja i porekla stanovništva iz 1936. godine, u Donjem Obrinju je obitovalo ovo stanovništvo:

A p 6 a n a s i:

-Bulak (Bulići), fis Kuč, 13 kuća. U selu ih smatraju da su to jerlije Srbi, koji su u starini napustili hrišćanstvo i prešli u islam, pa se vremenom poarbanasili. Od ovoga roda odseljeno je 6 kuća u Murgu – Metohija, i dve kuće u Arbaniju 1916. godine.

-Ajrizi, fis Kuč, 3 kuće. Od ovoga roda jedna kuća se odselila u Prištinu 1925. godine.

-Žuž, fis Gaš, 2 kuće. Smatra se za najstariji rod u selu i po tradiciji seoskoj su srpskog porekla, od roda Žužića. Od ovoga roda odseljeno je  jedno domaćinstvo u Podrimu i dva domaćinstva u dreničko selo Laušu, te i  jedno domaćinstvo 1915. godine u Arbaniju.

-Durak, fis Kuč, 16 kuća. Od ovoga roda jedno domaćinstvo je odseljeno u Murgu — Metohija i  jedno u Golubovce – Podrima. 1910. godine.

-Žabot, fis Bitić, 9 kuća, starinom su Srbi od Rožaja – Crna Gora. U starini od ovoga roda odseljena su 2 domaćinstva u selo Golubovce – Podrima.

-Smakići, fis Kuč, 23 kuće. Računa se u stari srpski rod ovoga naselja, koji se poarbanasio, pošto je primio islam. Od ovoga roda jedno domaćinstvo je odseljeno u selo Komorane – Drenica, a  jedno domaćinstvo u selo Murgu – Metohija.

-Mustafović, fis Kuč, 9 kuća. Kotilo Kulić, fis Kuč, 8 kuća.

-Kabaš, fis Beriš, 2 kuće, iz dreničkog sela Poljanca su se doselili kao „odžalari“ – hodže.

-Mužak, fis Beriš, 1 kuća.

-Hadak, fis Beriš, 1 kuća, iz sela Turićevca su doseljeni početkom HH veka.

Rodovi Kulići i Mustafovići su od Smakića, te čine jednu ronđu. U to bratstvo spada i kotilo Bulak. Godine 1735. primili su islam. Predak koji je iz pravoslavlja prešao u islam, zvao se Veselin, te svi navedeni rodovi čine ronđu Veselini. Na kraju, za rod Žabot, tradicija rodovska govori, da pripadaju bratstvu Ganića – Rožaje.

Nakon iznetoga, sleduje ovaj zaključak. U 1936. godini prema proučavanjima naselja i porekla stanovništva, u Donjem Obrinju bilo je ovo stanje: arbanaških rodova je bilo 11, sa 89 kuća. Od toga srpskoga porekla 6 rodova sa 64 kuće.

Prema popisu stanovništva iz 1948. godine, Donje Obrinje je imalo 852 stanovnika, od toga 431 muških i 421 ženskih, sa 110 kuća.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Donje Obrinje (Srbica) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Donje Prekaze, opština Srbica – Kosovskomitrovački okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Tip sela, groblja i vode.

Donje Prekaze — Prekazi i Poshté'm, je dreničko selo džematskog tipa. Deli se na četiri mahale: Jašarović, Kodra, Ljuštak, i Mehović. Svaka mahala ima svoje posebno groblje, a u selu postoje i mahalski bunari. Domaća stoka se napaja na reci Klini i na seoskim česmama.

Prema statističkim podacima iz 1914. godine, Donje Prekaze je imalo 501 stanovnika.

Prema popisu stanovništva iz 1921. godine, Donje Prekaze je imalo 350 stanovnika, sa 51 domaćinstvom.

Poreklo stanovništva.

Prema ispitivanjima naselja i porekla stanovništva u 1936. godini, Donje Prekaze je imalo sledeće stanovništvo:

Arbanasi:

-Ismailjović, fis Kuč, 5 kuća. Od ovoga roda jedno domaćinstvo je odseljeno y celo Vitak, kao kolonisti.

-Jašarović, fis Kuč, 4 kuće. Od ovoga roda  jedno domaćinstvo se odselilo 1920. godine u Arbaniju, a jedno kuća je odseljena u selo Vaganicu — Kosovo 1917. godine, te jedno domaćinstvo isto 1917. godine, u Kosovsku Mitrovicu.

Rodovi Ismailjović i Jašarović, pripadaju zajedničkom bratstvu Nika.

-Salković, fis Kuč, 1 kuća.

-Kadriović, fis Kuč, 4 kuće.

-Fejzović, fis Kuč, 4 kuće.

-Sejdović, fis Kuč, 4 kuće.

-Fazliović, fis Kuč, 3 kuće.

Rodovi Kadriović, Fejzović i Fazliović, potiču od jednoga bratstva.

-Braimović, fis Kuč, 5 kuća.

-Alilović, fis Kuč, 3 kuće.

-Dervišović, fis Kuč, 2 kuće.

-Čolaković, fis Gaš, 1 kuća. Doseljeni su kao domazeti 1916. godine.

-Ibišović, fis Kuč, 4 kuće,

-Fejzović, fis Kuč, 5 kuća.

-Beković, fis Kuč, 3 kuće.

-Sadriović, fis Kuč, 4 kuće.

-Maks, fis Kuč, 2 kuće.

Iz datog prikaza proizilazi da je u Donjem Prekazu bilo u 1936. godini: arbanaških rodova 16, sa 54 kuće.

Prema popisu stanovništva iz 1948. godine, Donje Prekaze je imalo 623 stanovnika, od toga 325 muških i 398 ženskih, sa 85 kuća.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Donje Prekaze (Srbica) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Donji Obilić, opština Srbica – Kosovskomitrovački okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj, tip, vode i groblja.

Donji Obilić. – Kopiliq i Pashté'm, pripada džematskom tipu dreničkih sela, čiji su džemati smešteni na brežuljkastom zemljištu. Selo ima kolektivnu seosku utrinu, seosku šumu i pet mahalskih kolektivnih bunara. Bašte i gumna nalaze se u okućnicama. Pored toga, skoro svaka seoska kuća ima u okućnici bunar, odakle se uzima voda za piće i druge domaće potrebe. Domaća stoka se napaja na seoskim bunarima, kao i na izvorima i potocima, koji se nalaze u ataru ovoga sela.

Do sela ima starovremsko groblje, zvano Vorre murtajé. Pored toga, na domaku sela se nalazi i jedno starinsko groblje zvano Vorre té' magjupi. Na kraju, današnje stanovništvo ima pokraj sela na osam mesta seoska groblja.

Istorijat, prihodi i ostali podaci o selu.

Prema katastarskom popisu oblasti Brankovića iz 1455. godine navodi se selo Donji Kopilić, sa 40 kuća. Danas je to Donji Kopilić – Obilić, jer se u narodu i dalje često čuje naziv Kopilić. U datom popisu pominju se sledeće poljoprivredne delatnosti: prinos od pšenice iznosio je 320 lukana, a feudalni dohodak je iznosio 40 lukana. Od ječma i zobi prinos je iznosio 240 lukana, feudalni dohodak je bio 30 lukana. Od kapludže prinos je iznosio 336 lukana, a feudalni dohodak je bio 42 lukana. Prinos od lana je iznosio 80 akči, a dohodak feudalni je bio 10 akči. Prinos od voća je iznosio 160 akči, a feudalni dohodak – ušur je bio 20 akči. Prinos od vinograda je iznosio 1400 čabrova, a ušur je bio 140 čabrova. Prinos od svinja je iznosio 240 akči, a feudalni resum je bio 30 akči dok je selo gajilo 480 svinja.

Prema statističkim podacima u 1914. godini Donji Obilić je imao 438 stanovnika.

Prema statističkom popisu stanovništva iz 1921. godine, Donji Obilić je imao 365 stanovnika, sa 50 domova.

Poreklo stanovništva.

Prema proučavanjima naselja i porekla stanovništva u 1936. godine u Donjem Obiliću su obitovali sledeći rodovi:

Arbanasi:

-Haval, fis Mzi, 3 kuće. Poreklom su iz Arbanije, odakle je doseljena jedna kuća 1801. godine, kada je iz katoličke vere prešla u islam. Od ovoga roda je 1906. godine, 3 kuće su odseljene u selo Resnik – Metohija.

-Spaiović, fis Gaš, 6 kuća. Poreklom su iz sela Ovčareva u Drenici, odakle je doseljena jedna kuća 1816. godine.

-Nezirović, fis Šalj, 14 kuća. Ovo je starosedelačko srpsko stanovništvo, čiji su preci 1806. Godine iz pravoslavlja prešli u islam, a zatim su se i poarbanasili.

-Laroj, fis Šalj, 8 kuća. Ovaj je rod dobio nadimak za rodovsko prezime. Neki od njihovih predaka bio je šeren po licu, po kome su kasnije njegovi potomci dobili prezime rodovsko. Ovo kotilo čini jednu ronđu sa kotilom Isaković, kao domorodački srpski rod, koji je prešao u islam koncem XVIII veka.

-Isaković, fis Šalj, 10 kuća. Kao što je pomenuto, ovo je domorodačko srpsko stanovništvo, koje je prešlo na islam, krajem XVIII veka, pa se vremenom poarbanasilo. Od ovoga roda odseljena je  jedna kuća 1921. godine u Kosovsku Mitrovicu.

-Aslanović, fis Šalj, 4 kuće. Od ovog roda odseljena je  jedna kuća 1915. godine u selo Drvare — Kosovo, a 1921. godine jedna kuća u Kosovsku Mitrovicu. Ovaj rod stoji u bratstveničkom srodstvu sa rodom Memetović.

-Sejdović, fis Šalj, 3 kuće. Ovaj rod stoji u srodstvu sa rodovima: Memetović i Aslanović. Preci ovih rodova doseljeni su 1806. godine iz Arbanije, kojom prilikom se doselila  jedna kuća.

-Mujović, fis Hot, 1 kuća, poreklom je iz Plužine u Drenici, odakle su se doselili 1919. godine.

-Ibović, fis Gaš, 1 kuća, poreklom su iz dreničkog sela Lauše, odakle su se doselili 1934. godine.

A r 6 a n a s i (kolonisti):

-Azemović, fis Hot, 1 kuća, kao kolonisti doseljeni su 1935. godine iz sela Broćne – Drenica.

Cigan i Mađupi (kolonisti):

-Curović, 1 kuća, muhadžiri, kojima je maternji jezik ciganski, a pripadaju grupi Mađupa. Kao muhadžiri doseljeni su iz Toplice na Kosovo 1879. godine, pa su kasnije prešli sa Kosova u Drenicu.

Prema iznetome u Donjem Obiliću su obitovali y 1936. godini ovi rodovi: arbanaških rodova 10, sa 51 kućom, od toga su 3 roda poarbanašena, Srbi domoroci, sa 39 kuća. Cigana Mađupa je bilo 1 rod, sa jednom kućom.

Prema popisu stanovništva iz 1948. godine, Donji Obilić je imao 511 stanovnika, od toga 253 muških i 258 ženskih, sa 63 domaćinstva.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Donji Obilić (Srbica) appeared first on Poreklo.

Poreklo stanovništva sela Doševac, opština Srbica – Kosovskomitrovački okrug. Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

Položaj, tip sela i vode.

Selo Doševac nalazi se na brežuljkastom zemljištu, a pripada džematskom tipu sela. Do sela se nalazilo starovremsko groblje, koje su u novije vreme seljaci prekopali i zemljište pretvorili y ziratno. Pored sela postoje dva mahalska savremena groblja.

Selo ima kolektivnu seosku utrinu, kao i kolektivna seoska pojila za domaću stoku. Skoro svaka seoska kuća ima u dvorištu bunar, čija se voda upotrebljava za piće i druge kućevne potrebe.

Istorijat  i prihodi u prošlosti.

U katastarskom popisu oblasti Brankovića iz 1455. godine, navodi se ovde Dobrinovci, sa 20 kuća, od kojih 18 srpskih, a 2 jermenske etničke pripadnosti. Smatra se da je to današnje selo Doševce y Drenici. U navedenom katastarskom popisu, navode se sledeće zemljoradničke delatnosti. Naime, prinos od pšenice iznosio je 320 lukana, a feudalni dohodak 40 lukana. Prihod od vinograda iznosio je 300 čabrova, a ušur je bio 30 čabrova. Na kraju, prinos od jednog sezonskog mlina iznosio je 120 akči, a feudalni dohodak 15 akči.

Godine 1914. Doševac je imao 136 stanovnika.

Prema statističkim podacima iz 1921. godine, Doševac je imao 95 stanovnika, sa 10 kuća.

Poreklo stanovništva.

Za vreme proučavanja naselja i porekla stanovništva u 1935. godini, Doševac je imao sledeću etničku strukturu:

A r 6 a n a c i:

-Zonić, fis Krasnić, 8 kuća. Starinom su Srbi, koji su iz pravoslavlja prešli u islam, a zatim se vremenom poarbanasili. Polovinom XIX veka, ovaj rod se doselio iz dreničkog sela Poljanca, kojom prilikom su došle 4 kuće. Kupili su zemlju od Mahmudbegovića iz Peći, čiji je feudalni posed bilo ovo selo.

-Kalec, fis Beriš, 1 kuća. Poreklom su iz sela Poljanca, odakle su se doselili 1918. godine kao čifčije. I u godini 1935, ovaj je rod obdelavao čiflačku zemlju, dajući sopstveniku remlje ¼ od useva.

Prema iznetome, u 1935. godini u Doševcu su obitavali Arbanasi: 2 roda, sa 9 kuća.

Prema popisu stanovništva iz 1948. godine, selo Doševac je imao 124 stanovnika, od toga 72 muških i 52 ženskih, sa 16 kuća.

IZVOR: Prema knjizi Tatomira Vukanovića „Drenica“ – prema istraživanjima obavljenih od 1934. do 1937. godine. Priredio saradnik Porekla Milodan.

The post Poreklo prezimena, selo Doševac (Srbica) appeared first on Poreklo.